◇Revenge İs Cołd-Minsung◇

-2-

Başlıyorum bakın bismillahh

Yazım yanlışı varsa söyleyin lan♡

------------

Flashback*

Yıl 2015~

Güney Kore Seoul Erkek Lisesi~

Jisung dan

Minhonun evinin önünden ayrıldıktan sonra bir süre kendime gelemedim. Zihnim de gözlerim gibi bulanıktı. Yaralarım,hem fiziğimi hem ruhumu acıtıyordu. Sevgi...içimde ki o büyük sevgi ve aşk yavaş yavaş, zehir gibi kanıma işleyip nefret ve kine dönüşüyordu. Sinirliydim ama kırgındım da. Ne kadar aptal olduğumu düşündüm. Onun için yaptığım şeyleri...

Hyunjine gidip beni bir kere daha dövsün diye yalvaracaktım. Belki aklım başıma gelir de uslanırdım.

Tekrar okula gitmeye karar vermiştim. Belki ani kararlar alacaktım,biliyorum. Ama içim de ki titrek ateşi ancak böyle söndüre bilirdim.

Okula yaklaşınca durup derin bir nefes aldım. Aldığım ufak kararın geri dönüşü olmadığını biliyordum.

Okulun kapısına doğru ilerlerken cebimde ki telefonum titremeye başladı. Duraksayıp kimin aradığına bakmak için cebimden çıkardım.

Arayan Minhoy du.

Telefonu meşgule atıp geri cebime koydum. Benim için bitmiştin Lee Minho. Her şeyine göz yummuştum ama böyle bir şeye asla. Ben göz yumsam bile gururum yummaz.

Okulun kapısından içeri girdiğimde teneffüs olduğunu gördüm. Biraz etrafı süzdüğümde, bahçede basketbol oynayan Hyunjin ve Chan i gördüm.

Ya şimdi ya asla Jisung...

Derin bir nefes alıp bulanık zihnimi az da olsa netleştirdim. Adımlarımı ileri doğru atsam da geri gidiyordu. Çünkü bir tarafım hala aşık...

Titrek bir nefes çektim içime. Kendimi cesaretlendirdim aklımca.

Hızlı adımlarla yanlarına gittim.

"Hyunjin."

Kendinden emin çıkan sesim beni bile şaşırmıştı.

Hyunjin,topu elinde tutup terli olan saçlarını geri attı.

"Ne var küçük? Yediğin dayak yetmedi mi?"

Gözlerimi gözlerine dikerek konuştum.

"Hayır. Başka bir şey için geldim."

"Söyle?"

Ellerimi yumruk yaptım ve yanıma gelen Chan ile bana yukarıdan bakan Hyunjine baktım.

'Yapabilirsin Jisung~'

"Size Minhonun yerini söyleyeceğim..."

İlk başta tepki vermediler. Büyük ihtimalle duymayı beklemedikleri bir şeydi. Gerçekliğini sorguluyorlardı. Haklılardıda...kim,onun için dayak yemeye razı olduğu birini satardı ki?

Hayır. Ben yanlış bir şey yapmıyordum. Sadece...Bana yaptığı yanlışın farkında olmalıydı.

Chan şok etkisinden kurtulup parmaklarını kıtlattı.