Μου λένε πως είμαι απότομη,ομως ποτέ δεν κατάλαβαν τα λόγια μου...
Μου λένε ότι είμαι σκληρη,ομως ποτέ δεν είδαν την ψυχή μου...
Μου λένε πως πρέπει να αλλάξω να ταιριάζω στον κόσμο τους....
Σε ένα κόσμο που σκοτώνει καθετί όμορφο, κάθε όνειρο, κάθε ελπίδα...
Μου λένε ότι κάποια στιγμή θα πάρω κάποιο μάθημα και θα βάλω μυαλό, όμως δεν βλέπουν ότι το μάθημα μου το έχω παρει και για αυτό είμαι ετσι...
Μου λένε ότι πρέπει να σταματήσω να σκέφτομαι, να ονειρεύομαι, να ελπίζω... Όμως χωρίς αυτά εγώ δεν θα ζω....
Μου λένε να σταματήσω να υπερασπιζω το δίκιο μου,να κατανοώ και να συγχωρώ...
Να συγχωρώ όμως τι πράγμα?
Να με πονούν, να με πατουν,να προσπαθούν να με κάνουν να νιώσω άσχημα, να μου στερούν τα όνειρα...?
Όχι δεν θα τους κάνω την χάρη ότι κι αν λένε....
Δεν με ενδιαφέρει η γνώμη τους...Δικαιωμα τους να την λένε... Δικαίωμα μου να ζήσω όπως θέλω...
Δεν θα αλλάξω για κανένα...
Δεν θα πατήσω τα όνειρα μου για μια δόση αλήθειας...
Θα συνεχίζω να προασπιζομαι ότι αγαπώ, θα συνεχίσω να παλεύω ακόμα και όταν θα χάσω...
Γιατί την κόλαση την ζω και δεν με νοιάζει η κόλαση που πάνε να μου δημιουργήσουν οι άλλοι....
