KENDİNİ SEV ( TAMAMLADI)

<MEKTUP >

MÜZİĞİ GÜNEŞ'İN KIZINA YAZDIĞI MEKTUP KSMINDA DİNLEMEYE BAŞLAYIN!!!

Günler birbirini kovalıyordu. Su misali akıp gidiyordu.
Kötüydüm her dakika ağlıyordum bir müzikte ,bir şiirin mısrasında, bir yağmur tanesinde bazen yediğim yemekte bazense kızımın yüzüne baktığımda onu hatırlayıp göz yaşlarına boğuluyordum. Bir çok şey yapmış ve yaşatmıştı ama atamıyordum nefretimle sevgim yarışır hale gelmişti.

Bazen kızımın yüzüne onu hatırlattığı için bakmak istemiyordum sonra kendime çok kızıyordum anneliğimi çok sorguladığım zamanlardan geçiyordum. Onun bir suçu yoktu biliyorum ama kolay çözüm olarak onu mu suçluyordum? Bilmiyordum. yok yok onu suçlamıyorum kızımın bir suçu yok ki !

Çevremdeki insanlara katlanamıyordum sen neden affettin, nasıl affediyorsun yada arıyor mu seni , merak ediyor mu? Gibi bir çok soruya maruz kalıyordum onlara neyse? Neden insanlar başkalarının hayatlarını sorgulayıp kendi hayatlarına bakmıyor?

Babamı kaybettiğim zamana gitmiştim sanki o an hissettiğim herşeyi tekrar yaşıyordum. Kimseyle konuşmuyor , yemiyor , içmiyor çoğunlukla uyuyordum. Sorumluluğum artmıştı artık yanlız değildim bana benim varlığıma ihtiyaç duyan bir kızım vardı. Güçlü bir anne olmak zorundaydım
Günler kızımla geçiyordu kızım büyüyordu bende kızımla birlikte büyüyordum.
Ogün kızım uyumuştu. Hava almak için bahçeye çıkmıştım. Bir kaç saat önce yağmur yapmıştı. Her yer toprak kokuyordu.

"Toprak sevdiklerimizi aldığı için mi ,bu kadar güzel kokar?"
&Nazım Hikmet &

Yağmur taneleri tekrar yeryüzüne küçük küçük çiselerken telefonum çalmıştı. Numara bilmediğim bir numaraydı. Telefonu açıp kulağıma götürdüm. Arayan oydu iki ay önce beni ve bebeğimi terk eden adamdı. İki koca ay sonra sesini duymuştum. Bana gitmeye mecbur olduğunu söylemişti. Nasıl bir mecburiyetti ki? Bizi arkasında bırakmıştı. Tek kelime etmemiştim sadece onu dinlemiştim. Bana" eğer gel beni al dersen şimdi gelir seni ve bebeğimizi oradan alırım."
"Gittim evet ama sizide yanıma almayı düşünerek gittim ben seni ve bebeğimi çok seviyorum." Demişti. Ben ise telefonu kapatmadan önce
"-Sen beni ve bebeğimi bıraktığın o hastane odasında öldün." Olmuştu.
Telefonu kapattıktan sonra bu defa mesaj atmaya başlamıştı numarayı engellemiştim.

Dipteydim bir gemi ne kadar dibe batarsa o kadar dibe batmıştım.
Babamın gidişinden sonra kaĝıtlara yazmaya başlayan ben yine kağıtlarda derman aramış ve almıştım elime kaĝıt kalemi ilk defa kızıma yazacaktım.

<GÜNEŞ'İN KIZINA YAZDIĞI MEKTUP >
                                         
                                                <28.01.2020>
BEBEĞİM ;
Biliyormusun Annem? Kız çocukları annesinin kaderini yaşarmış. Benim kaderimi yaşama annem. Çünkü ben çok gözyaşı döktüm. Bu insan bana zarar vermez dediğim kim varsa bana çok zarar verdi. Biliyormusun? Ben küçükken babam vuruldu. Sürekli hastaneye giderdi. Dayın'la beni severdi. Hissettirirdi ama sürekli hastanede olduğundan dolayı fazla yanımızda değildi. Kız çocukları için baba çok kıymetli kendimden biliyorum. Belki baban yanında olsaydı onu benden daha çok sevecektin? Ama o yanımızda olmadı.
Onun için iki seçenek vardı. Ve biz hiçbir zaman ilk seçeneği olmadık.
Ben babanı çok sevdim annem. Sevmek bu kadar acımıdır anne? Dersen.
Çok acıdır annem sevmek acı çekmektir.
Babam gidince yani onu kaybedince üstüne annemde gitti. Dayın'la çok zor zamanlar geçirdik. Çok ağlayıp çok göz yaşı döktük.

Kimseye derdimizi anlatıp kimsenin omzunda ağlayamadık. İnsanları bırak dayın'la bile birbirimize sarılıp ağlayamadık. Babanla tanıştım bana iyi geliyordu. Derdimi dinleyip omzunda ağlamama izin veriyordu. Sevgi arayışında olunca insan. Babanın beni sevdiğini düşünürdüm. Ama yanılmışım çok aptalmışım. Ona "çok acı çektim sende bana acı olacaksan benden uzak dur." Demiştim. Ama o bana acı olmayı seçti.
Herkesin canımı yaktığından daha çok canımı yakıp ağlattı. Sevmek aptallık annem.
Sen kimseyi sevme diyemem sev. Sevmek çok güzel bir duygu ama seni anlayan, yanında, arkanda duran herşeye rağmen seni çok seven , çok güveneceğin biri olsun annem.
Biliyorum babandan dolayı hiçbir adama güvenemeyeceksin seni babasız büyütmek istemezdim.

Bu hayat bu kadar boktan olmamalı be annem. Bu kadar acıyı nasıl sığdırıyor insanlar içine? O kadar acıya kalp nasıl dayanır, nasıl unutulur o kadar acı hatıra? Bu boktan hayatta tek iyi şey sensin.
Bazen dayanamayacak duruma geliyorum. İnsanlardan , aileden herkesten o kadar çok sıkılıyorum ki alıp başımı gitmek istiyorum. Kimsenin beni tanımadığı, bilmediği bir yere gitmeyi sonra sen geliyorsun aklıma yapamıyorum.
O kadar çok yoruldum ki onun acımasızlıklarından bana yaptıklarını hiçbir insan başka birine yapmaz yapamaz. Hergün bir ümit belki düzelir dedikçe hergün yapmaz bunuda yapmaz dediğim şeyler yapıyor.
Bitsin artık istiyorum herşey
Onun için göz yaşı dökmek istemiyorum.
Değmeyecek birini sevip acıma acı katmak istemiyorum.

Bazen kendimi yaşayan bir ölü gibi hissediyorum. Bu aralar okadar kendime zarar vermek istiyorum ki sinirime hakim olamıyorum.
Kendime zarar versem içim soğuyacak gibi geliyor.
Seni bu boktan hayata içinde iğrenç insanların olduğu bu dünyaya getirmek istemezdim annem özür dilerim.

Bugün ölüm ayırdı bir aileyi. Baba-kızı ölüm ayırdı. Ölümü söylerken bile nasıl soğuk olduğu anlaşılıyor yaşanacak, görülecek yerler, söylenecek sözler bunların yanında 4 yaşında bir çocuk 10 yıl sonra nasıl hatırlar ki babasının yüzünü, sesini ?
Evet çok zor olacak hem kız hemde annesi için kader deyipte geçemiyor insan ölümün bu kadar yakınımızda olduğunu bildiğimiz halde neden çok uzağımızdaymış gibi davranıyoruz ki?
Onları ellerinde olmayan bir sebep ölüm ayırdı.
Ya bizi kim neden ayırdı?
Ölseydi öldü bizi seni bıraktı derdim.
Şimdi ne diyeceğim ölüm ayırsaydı keşke ama bizi baban ayırdı mı diyeceğim?
İnsanlar çocuklarını bir daha göremeyeceğim diye düşünüyor ölüm kapılarını çaldığında.
Ona sen nasıl dayandın yada nasıl dayanıyorsun diye sormayı çok isterdim.
Bu zamana kadar ölüm bizi ayırmadan baban gitti ya o bir daha artık gelmesin ...

Bölüm sonu

Yeni bölümü nasıl buldunuz?
Yorumlarınızı bekliyorum
En beğendiğiniz sahne?
Hayrusum0 yorumların benim için kıymetli tıpkı diğer okuyucularım gibi yorumlarınızı esirgemeyin sona doğru adım adım...