PARA VE GÜÇ

Güç

*medya baran

Sinan ellerini masaya yasladı. "Bak kanka bu işler böyle yürümez. Bu herif tehlikeli. Canımız sıkılır." Ağzındaki sakızı çevirip masanın altına yapıştırdı. "Yerim lan canını hıyar herif! Ne zaman ödleklik yapmayı bırakıcaksın?" Harun hırsla soluyup bana döndü. "Gidip beklemediği bir anda ensesinden tutalım, sonra.." yumruğunu avucuna vurdu. Çıkan ses sinanın yutkunma sesiyle yarışıyordu.

"Başımıza iş alıcaz. Olmaz böyle." Birkez daha sinana hak verdim. "Öyle sesli işler yapamayız," harun ellerini öne uzatıp sertçe savurdu. Ama ben ona da hak veriyordum. "Durup sağda solda racon kesmesini doğal da karşılayamayız."

"Hay yaşa be!" Harun kazanmış bir ifadeyle sinana dönse de Sinan gayet ciddi bir şekilde bana bakmaya devam ediyordu. "Adam öldürmek yok dedik kanka!" Gerildiği belliydi. Masanın altından sakızı tekrar alıp ağzına attı. Gevşek tavırları nedeniyle ciddiye alınmayacak türden olsa da biraz oturup konuşsanız bir cevhere sahip olduğunu anlardınız. Onun mantığı sakin ve manidardı.

"Bunu öldürmeden de yapabiliriz. Biraz adama ihtiyaç var o kadar." Harun homurdanmalarına devam etse de kararlarımıza saygı duydu. Hep yapardı. "İstediğin adam olsun. Senin için ölecek yüz adam tanıyorum." Kafamı sallayıp kulaklığımı geri taktım.

"Aptalsın birde bununla övünüyorsun." Sinanın haruna attığı lafa kulak kesildim. Hep atışırlardı. Bazen bu küçük sohbetler ve müzik olmasa napardım diye düşünüyorum. Kesinlikle sesler kafayı yedirirdi. "Övünmüyorum gerçekleri söylüyorum."

"Senin gerçeğin değilse övünme kanka." Harun parmaklarını birbirine bastırarak kıtlattı. "Devam edersen tek gerçek dövülmen olacak, kanka!" Kanka kelimesini imalı söylemişti. Sinan hep bu kelimeyi kullanırdı. Onun ağzında sırıtmadığından dudaklarını yüzme fikrini kafasından attığını söylemişti harun. Alışmıştık.

Sinan yüzüne gelen saçları kibarca itip korktuğunu belli etmeyerek arka odaya geçti. Sonunda ayıracak kavga çıkmadığına emin olduğumda müzik listeme geri döndüm. İçinden bir tane seçmek dinlemekten daha çok kafamı oyalıyordu.

"Salonun sahibini getirdim abi." Erhanın sesi işimi böldüğünde ona doğru döndüm. Kulaklığı omzuma indirip, erhanın peşinden gelen Hasan'a yöneldim. "Sen misin çocukları salondan atan arkadaş?"

"Evet benim de bu ne muammele?" Erhan elini hasandan çekip odadan çıktı. Hasan kapıda tek kalınca yanına doğru yürüyüp elimi omzuna attım. "Gel oturalım şöyle konuşalım." Omzunu hızla geri savurduğunda garip bir şekilde baktım. "Dokunma kardeşim bana!"

"Tamam kanka yemedik." Sinan içerden sesleri duymuş olmalı ki hızla dışarı çıktı. Hasan aşırı sinirlenmişti. Anlamaya çalışarak birkaç adım geri çıkıp özel alanıyla baş başa kalmasını sağladım. Sinan bir sırtlan gibi gözünü dikmiş yanlış bir hareket kolluyordu. Ona oturmasını işaret ettiğimde ikiletmedi. "Hasan geç otur konuşalım. Büyümesin böyle saçma bir olay." Tahta sandalyeyi çekip oturdum.

"Adam gibi çağırsanız ya da gelseniz problemim yok sizinle. Ama Erhan bey yaka paça çıkarttı bizi kendi mekanımızdan!" Karşımdaki adamla beraber büyümesek daha farklı davranırdım. Ama ona yanlış yapılmadığı müddetçe bize yanlış yapmazdı. "Erhanla bilare konuşuruz bu konuyu. Aranızdaki olay aranızda hallolur ben seni başka birşey için çağırdım," yanımdaki sandalyeyi çekip oturması için teşvik ettim. "Ben Erhana yaka paça getir demedim. Kusura bakma kardeşim." Bir süre bakıp onayladı. Samimiyetimi almasa oturmazdı. Erhan yine başıma iş açmak üzereydi de zor toparlamıştım.

"Yaptığın yardımları unutmadım baran. Aramızda kusur olmaz olsa da bakılmaz." Sandalyede oturup bana doğru döndü. "İşte bende onu diyorum. Ben birine bu işi benim sayemde yapabildin demedim hiç hasan. Duydun mu hiç böyle birşey?" Olumsuz anlamda kafa salladı. "Çocukları ben yolladım, selamımı söyleyin dedim. İçeri almamışsın. Onu da geçtim," Ağzı gözü patlamış yüzleri aklıma gelince ellerim titredi. Gizlemek için ellerimi önümde bağladım. Bu daha az baskıcı bir konuşma yaptığımı da Hasan'a hissettirmişti. "Çocukları döverek atmışsınız mekandan lan ayıp değil mi? Aynı sokakların çocuğuyuz lan biz?"