bezirganbaşı °•Minsung•°

¹⁷

Seungmin-Jisung

siz;
naber

seungmin;
iyi gibi senden?

siz;
yani
napıyorsun

seungmin;
soru çözüyorum

siz;
buluşalım mı kanka

seungmin;
Jisung valla annemlere geldim ben
jeonginle bulusabilir misin ya
ozur dilerim valla evde degilim

siz;
kasma olm
relax
np
jeonginin ödevleri varmış
neysebbkiral.

seungmin;
görüşürüz yanakli
mesaja"🐿️"ifadesini bıraktınız.

Minho-Jisung

siz;
buluşalımmımark

minho;
mark a kadar her şey güzeldi ;')|
Yanlış yazdın sanırım minho ben

siz;
lan minho|
ha tamam
bb

minho;
görüşürüz Jisung

siz;
yok
bb
mesajınıza "💗" ifadesini bıraktı.

---
Minho 'dan

Telefonu masaya bıraktım ve performans ödevime devam ettim.
Evde bunaldığım için kafede yapıyordum.

Yarım saat sonra dükkanın kapısı açıldı istemsizce gözlerim kaydı.Jisung ve Mark girmişti.

Mark'ı bilmem ama Jisung çok güzel görünüyordu.Ödev yerine Jisung'u izlemek istiyordum ama eğer beni fark ederse çok da hoş şeyler olmayacak.

Jisung'un bana olan nefretini bir türlü kabullenemiyorum.

Arada karşı masamda oturan ikiliye bakıyordum.

Biliyor musunuz çok koyuyor.Değer verdiğim bir insanın benden nefret etmesi çok koyuyor beni aşağılaması falan asla kaldıramayacağım şeyler.

Bunda benim de suçum var ama.İnsanlar benden nefret etmekte haklı bence.Bazen insanlar kendi kişiliklerinden nefret eder ama onlar budur.Bende buyum.

Ve sanırım gerçek beni artık gizliyicem.İçimde öldürmeliyim.Çünkü onu seven kimse yok.Ben bile.

Bakışlarımı ödev geri döndürdüm.Kafam almıyordu şu an hiç bir şeyi.

Çalan telefon ile bu sefer telefonu aldım elime.

'Baba'

İstemsizce telefonu açıp kulağıma götürdüm.

'Nerdesin sen!Çabuk eve geliyorsun.'

Konuşmama izin vermeden yüzüme kapanan telefonla kafamı masaya koydum.Çünkü gözlerim dolmaya başlamıştı.Babamdan nefret ediyordum.

Bir süre öyle bekledikten sonra ayağa kalkıp eşyalarımı toparladım ve hesabı ödedim.

Kapıya ilerlerken gözlerimiz buluştu Jisung ile.

Tam ona gülümsicekken bana göz devirip önüne döndü ve Markla konuşmaya devam etti.

Dudaklarımı birbirine bastırıp ilerlemeye devam ettim.Kafeden çıktığımda göz yaşlarıma engel olamadım.

Sanırım artık kimseye gıcıklık,şaka,espri yapmayacağım.Babamı da dinlemeyeceğim.Ne kaybettiysem hepsi bu yüzden olmadı mı zaten?

Ağlayarak eve yürüdüm.Kulaklığımda çalan şarkılar beni daha çok ağlatıyordu.

Eve geldiğimde kapıyı çalmadan açtı babam kapıyı.Yüzüme tokat atıp dışarı çıktı.

Eve girip kapıyı kapattım.Kız kardeşimin dudağının kenarı kanıyordu.

Kolundan tutup kendime çektim ve sarıldım.Bir elim saçlarına çıktı.Saçlarıyla oynarken konuştum.

"özür dilerim..Ben iyi bir abi değilim.Koruyamadım seni."

Tişörtümün yakası ıslandı.Kardeşim bana daha sıkı sarıldı.

"Hayır!Sen çok iyi bir abisin!"

___

Ya bu fic eğlenceli olmicak mi
emo sad broken zeynep gene yapti yapcagini
sozde han depresifti amk
neyde bu da hitsin yeter.
Adam gibi birşeyler yazmamlazim
ya da hic yazmicam
Yeterhayat