ÇOK MU SEVİYORSUN? (DEVAM EDİYOR)

0.3

Kalbini kırmıştım onu üzmüştüm. Bana ailemden bile daha fazla değer veren bir insanı kendimden koparmıştım.
Belki de bencilimdir he?
Belki de değer bilmeyen biriyimdir.
Ya da şükür etmeseni bilmeyen.?!
Biri bana böyle davransa ömür boy onunla konuşmazdım. Kırıcıydım evet hemde çok, o beni gerçekten seviyordu bunun başka bir açıklaması olamazdı.

"Kızım noldu bir anda tipin bir değişti beyazladın iyi misin kızz?"

"Yaaaaağ Sinem ben çok bencilim ıhıhığğ" diyerek dizine uzanarak ağlamaya başladım.

"Evet maalesef kendine karşı çok bencilsin bir tanem sonunda bunun farkına varmana sevindim"

"Hayır o değil, şey biz mertle konuştuk konuştuk derken yani yazıştık daha doğru o bana güzelce yazdı ben de..."

"İyi bok yedin salak, şimdi bana ona aşık olduğunu söyleyecekmişsin gibi geliyor ama bu zamadan sonra artık seni ister mi bilemem şu tipine bak maskaran akmış?!" Diye gülmeye başladı.

"Ya ben burada sana derdimi anlatıyorum sen dalga geçiyordun pislik" diyerek oturduğum yerden hızlıca doğrulup yastık fırlattım.
"Ver telefonunu da okuyayım ben bi" dedi ve telefonu elimden aldı
"SAKIN BİR ŞEY YAZMA GEBERTİRİM SENİ"
"LAN NE YAZICAM KIZIM BEN Mİ SEVİYORUM ÇOCUĞU"
"LAN BENDE SEVMİYORUM ZATEN SORUN O SALAK"
¹⁰ ᵈᵃᵏⁱᵏᵃ ˢᵒⁿʳᵃ
"Oğlum aslında çocuk çok haklı bir yandan" dedi Sinem.
"Neyse kapayalım bu konuyu ben daha fazla konuşmak istemiyorum"
"Yani bencede konuşma" ve sessizlik. Kafamın içinde sanki ikiye bölünmüş gibi hissettim. Kalbim ile beynim arasında ki bu savaş asla bitmeyecekti. Elbet bir gün bir seçim yapacaktım, ama ya o seçim doğru olan olmazsa? Bazen düşünüyorum keşke zamanda geriye gidip bir hatamızı düzelte bilsek diye ama bir anda aklıma şu geliyor;
Zaten bir tekrar döngünün içindeysek ve tekrardan aynı yanlışları yapıyorsak? Evren bize şans vermiş ola bilir gibi bir sürü felsefe geçiyor aklımdan. Ama imkansız...