Maden

İlk Bakış

--

Arif BKM Mutfaktan ayrılalı neredeyse 3 yıl olmuştu.Bir kaç yıl arkadaşlarıyla konuşsada eskisi kadar yakın değildi hiç birine.Cenan'a bile...

Arif artık hayatında olan çok fazla sıkıntıdan dolayı işini,şehiri,arkadaşlarını,hayatını bırakıp yeni bir hikayeye başlamıştı.Daha doğrusu o yeni bir hikayeye başladığını,her şeyi geçmişte bıraktığını düşünmüştü ama bu her şeyin devamıydı.

Arif artık geçmişiyle yüzleşmek için eskiden yaşadığı şehire geri döndü.İşte yeni bir hikayede burda başlamıştı.Hayatlar aynı,hayatındaki insanlar aynı,yaşadıkları aynı,kendisi bile aynı ama hikayesi farklıydı.

--

Arif süpriz yapmak için, eski arkadaşlarını görmeye gelmişti.Ama bir kişiyi görmemek için kör kalmayı dilemişti o anlık.Cenan.Ama geçmişinden ne kadar kaçarsan kaç, o seni bulacaktır.

İçeriye girdiği anda oradaki sesi,kokuyu,tempoyu,insanları ne kadar özlediğini farketti.Sevdiği herkes buradaydı.Dalıp gitmiş Arif,Oğuz'un sesiyle irkildi.

"Vay, kardeşim sen buralara gelir miydin?"

Arifin gözleri dolmuştu.Oğuz'u gördüğü an,ona sarıldı.

"Bilmem,belkide artık buralara gelmeme gerek kalmayacak.Belkide hep buralarda olacağım."

Saat daha çok erken olduğu için fazla kişi yoktu.Daha doğru söylemek gerekirse,tanıdığı kişiler yoktu.

Oğuz,Arifle kendine kahve almış geliyordu.Arif yine dalıp gitmişti.

"Aslında sormak istiyorum ama çekiniyorum."

Dedi Oğuz.

"Çekinme sorun değil rahat ol."

Arif Oğuz'u rahatlattı.

"Abi bak şimdi,sen şu Cenan olaylarından sonra nasıl geri geldin?Yanlış anlama geri gelmeni hepimiz istiyoruzda,bu olayı sadece biz değil, neredeyse herkes biliyor.Sahneye çıktığında biri demeyecek mi 'ne işi var bunun burda' diye."

Arif Oğuz'un söylediklerini yavaşca dinledi.Kendini kötü hissetmişti ama bu sözleri duyacağını bildiği halde buraya gelmişti.

"Oğuz neredeyse 3 yıl oldu.Ben bu 3 yılın her gecesinde,her gündüzünde bunu düşündüm.Hep kendimle savaş verdim.Ve son olarak burdayım işte.Ben bunları göze alarak geldim buraya."

Oğuz kafasını sallayarak anlamış gibi yaptı.Kahvelerini yudumlarken artık saat on bir olmuştu.Yavaş-yavaş insanlar gelmeye başlamıştı.Arif'i gören herkes çok şaşırmıştı.Arif arkadaşlarıyla biraz vakit geçirdikten sonra işine geri dönmesi için bir kaç imza gerekiyordu.Arif çantasından bir kaç kağıt çıkardıktan sonra yukarıya doğru çıktı.Müdürün odasının kapısını tam tıklatacakken kapı açıldı.Cenan müdür odasından çıkıyordu.Kapının önünde bir-birlerini gördükleri anda durdular.Bir kaç saniye sonra Cenanın "özür dilerim geçin" demesiyle irkildi.Cenanı göreceğini zaten biliyordu ama ilk söyleyeceği sözün bu olmasını ummuyordu.

Odada bir kaç işi hallettikten sonra Cenanı aramaya başladı.Arif'in gözleri dolmuştu.Hızlıca tuvalete gidip elini-yüzünü yıkadı.Tuvalete bir kaç kişi girince kabinlerden birine girdi.Kendini tutamayıp hüngür-hüngür ağlamaya başladı.Kapıyı biri tıklattı."Dolu." dedi.

"Biliyorum." dedi tanıdık ses.Bu Cenandı.

Arif kapının kilidini açtığı anda karşısında Cenanı gördü.Bir kaç dakika hiç bir şey söylemeden,tek bir kelime söylemeden konuştular.

Cenan o günden sonra o gözlere sadece kin,nefret beslemişti ama o gözlere yenilmesi sadece bir kaç saniye sürmüştü.Cenan o gözleri hayatının sonuna kadar izleye bilirdi.

Arif o gözlere her baktığında yeniliyordu.Fazla geçmeden gözlerinden yaşlar süzüldü.Cenan hiç bir şey yapmadı,sadece izledi.O gün hiç bir şey konuşmadılar ama her şeyi konuştular.

--

_______________________________________
Selam.Şimdi bu benim ilk yazdığım hikaye olduğu için biraz garip ola bilir.Hikayede gözden kaçırdığım hata varsa söylersiniz.İyi okumalarr💓