Küçük Örümcek

🕸️1🕸️

CS-15, kapsülün de değildi. En son orada olmalıydı. Belki antrenman sonrası tedavi edilmiştir. Hayır, oda da yoktu. Kayıp. Üst düzey bir mutant kayıp ve başıboş dolanıyordu.
Bitmişlerdi.
Uzun sürmezdi.
Öğreniceklerdi.
Ölüceklerdi.
Onlar önemli değillerdi. Yerlerine yeni çalışanlar bulunurdu. Birkaç bilim insanı hariç diğer herkes cezasını çekerdi. Evet, ailelerini arayıp veda etme vakti gelmişti ama hayır, gerek yoktu. Aileleri bile bilmiyordu. Muhtemelen bir deneyde patlama sonucu ölürlerdi. Ya da gittikleri toplu bir gezide.
Kurbanlar değişirdi ama yöntemler değişmezdi.

Koştular, adrenalin onları güçlendirdi. Daha da hızlandılar. Yemekhaneye bile baktılar. Düşündüler belki açtır. O bir çocuktu sonuçta. Gelişmiş bir metabolizma çok şey değiştirirdi. Hayır, orada da değildi. Güvenlik iyice strese girmişti. Onlar değersizdi. Alt kademe idiler. Korkularını göstermiyorlardı. İri yarı kas kütleleri eğer onlar Thor değilse bir işe yaramazdı. Hayır, ani olmayacaktı. Öfkelerini boşaltmak için işkence ediceklerdi. Sonrada zevk için.

Ah, ama şu an için çocuk daha korkunçtu.
Onu bir bilseydiniz. Gösterdiği gibi değildi. Hiçbir zaman tamamen saf olmadığı belliydi. Korkutucu şekilde zekiydi.
Her geliştirme için onları tehtid ederdi.
Hırlayarak bağırırdı. Dişleri, dudaklarını ısırmaktan kan olmuştu. Evet, önceki laf dinlemezliğinin cezası bu idi. Gözleri kırmızı olmuştu. Bir canavarı kandıracak kadar sevimli gözler. O canavarı aratmazdı. Serumlar için açılan iğne deliklerinin ardından kalan izler onlarcaydı. Kıyafetinin üst kısmı çıkarılırdı. Yüzlerce kablo çıkartılır ve takılırdı. Hepsinin bir sırası vardı.
Bir sürü kişiyi değiştirmişlerdi. Kimisi acı çekerek ölmüştü. Kimisi itaatsizlik sonucu. Kimisi başarılı olmuştu. Hepsi iğrenç sahnelere sahipti. Mideniz kaldırmıyorsa yapamamalısınız. Yinede bu çocuk mu travma geçiriyor onlar mı belli olmazdı. Çığlıkları ilk başlarda acı çığlıydı ama şimdi aralarına biraz da öfke yüklenmişti. Sanki onlara intikamın soğuk bir yemek olduğunu hatırlatmak içindi. Haklıydı bir gün onlar için gelecekti. Her seans ortasında acıdan deliye dönerken onlara bağırırdı.
"Senin yüzünü asla unutmayacağım! Seni unuttuğumu düşündüğünde zaten yüzünü parçalamış olacağım!"
Bu sözler gibi yüzlercesini duymuşlardı. Her seferinde-bu sözlerden sonra- bilinci ellerinden kayıp giderdi.
Aslında herkesin ondan korkmasının başka bir nedeni de buydu. Sakinleştiticiler veya anestezi yeterince hızlı etki etmezdi. Her seans üç saatti ilk başlanırken uyutulması gerekirdi. Sanırım çocuğun bir direnci vardı. İkinci saatin ortalarında uykuya dalmaya başlardı. Şaşırtıcı olan genellikle acıdan bayılmasıydı.
Yinede hiçbir zaman deli gibi olmadı.
Çocuğun bu tehditlerini boş olarak algılamaya başladıkları zamandı. Diğer denekler ile kaynaşmasına izin verilmişti.
Bu yapılmaması gereken bir şeydi. Aslında onlarla iyi anlaştı. Ama içlerinden hangisinin yaşayıp hangisinin dayanamayacağını biliyor gibiydi. Sadece bir kızla çok sık konuştu. Diğerleri ile sadece iki üç kelime.
Geliştiriciler mutluydu. Seruma iyi tepki vermiş kişilerin bu kadar iyi anlaşmasından.

Ama bir gün bir kaza oluştu. Albert'a söylemişlerdi.
Kıza çok yüklenmişti. Bir ilerleyiş şeması vardı. Dinlemedi. Oğlan fazla dayanıklıdır. Hızlı gelişti. Diğer grubun bilim insanları övgü alacaktı. O niye almasın.
Evet, Hydra liderlerinin aldığı bir karardı. Yavaş ilerlemeye tahammül yoktu. Lakin biraz rekabet her zaman işe yarardı. Bu sefer yaramadı.
Gwen, Albert'ın geliştirdiği çocuktu. Yavaş ama mükemmel bir ilerme kattediyordu. Ama bu onu memnun etmedi. O çocuk kadar iyi değildi. Bir kız çocuğunun zayıflığı yüzünden başarısız gibi görülemezdi. Halbuki Gwen ve o çocuğun deneylerinin arasında bir fark vardı. Ama bir aptala bunu anlatamazdınız.
Anlatamadılarda.
Kız bir seansta ikiden fazla seruma dayanamadı.
Sadece bir gece hayatta kaldı.
Bundan sonra yapılması gereken - hayır, liderlerin bilmesine henüz gerek yoktu - çocuğun öğrenmemesiydi.
Öğrendi.
Çocuk bir seans sonunda odasına götürülürken oldukça yorgundu. Albert ise onu fark etmedi. Ama çocuk fark etmişti. Kimse daha ne olduğunu anlamadan adamın kafası havaya uçmuştu.
O sırada bunu gören birkaç komutan buna sinirlensede memnun görünüyordu. Tek cezası seanslar sırasında ağızlık takmamaktı. Ve evet film izleyen herkes bunun gereklilikleirni bilir.

Günümüze dönelim.
Çocuk yoktu.
Havaya karışmıştı. Bu bir bakıma iyiydi. Gazabına uğramıyacaklardı. Şimdilik. Şey ama rahatlama zamanı değildi. Hayır, bir saat sonra ölüceklerse zavallılar. Başvururken bu kadar ileriye gidiceğini düşünmemişti, bazıları.

O sırada Mary ve Richard sakinlerdi.
Evet, Kış Askeri'nden sonraki denekler hep ondan daha güçsüz olurdu. Bu çocuk değil. Beklediklerinden çok daha iyiydi.
Richard ve Mary hayvan genleri ile insan genlerini karıştırmak isterken bunu insanlığın sağlık alanında ilerlemesi için yapmışlardı.
Bunu beklemiyorlardı.
Bunu istemiyorlardı.
İlk başta Stark'a gitmişlerdi. Onları bunun aptalca bir fikir olduğunu söyleyerek kovmuştu. Osborn'a gitmişlerdi. Batmakta olan bir şirket bunu finanse edemez diyip kovmuşlardı. Diğer şirketlerde buna benzer tepkiler vermişti. Son sanş buraya başvurmuşlardı. Basit bir şirket sandılar ama anlamlıydılar. Kimse başarılı olma ihtimali bu kadar düşük bir projeye bu kadar para yatırmazdı.

Ama güvendelerdi. Çocuk altı yaşına yeni girmişti. Ve şuan Londra'nın yolunu tutmuştu. Oradan İtalya'ya gidicekti. Her ülke ve şehirde belirsiz sürelerde kalıcaktı. İzini kaybetmeliydiler. Evlat edinme işi çocuğu buradan çıkarmaktan zordu. Yasal olmayan bir kimliği yerleştirmek ve onu sisteme kabul ettirmek vakit ve bol miktar para isterdi. Neyse ki onlarda bolca vardı.
Muhtemelen çocuk şuan May'in kucağında ve yolu yarılamıştır. Şimdi tek yaptıkları yanyana durmuş bir şekilde önündeki adamın akan kanının ayakkabılarına bulaşmıyacağı ümit etmekti.
__________________

Öhöm, evet sahte öksürüğüm ile ortamdayım. Bunu yazmaya çalıştığım ikinci hikaye olarak adlandırabilirim. İlki berbattı. Bu kitapsa daha karar vermediğim bir değerlendirmede. Ama umarım beğenirsiniz. ;-)