Karanfil

◇3

Taşındık. Hiç istemediğim bir şekilde hiç istemediğim bir yerdeyiz.
Zümra, Alphan ve Arvennur ile bir grup kurduk. Oradan hepsiyle konuşuyorum. Alphanla Arvennur'un seni seviyorumlaşmasına göz devirerek tabiki.
Yeni evimiz eski evimize göre daha büyük. Odamın tam karşısında karanfil dalları, adını bilmediğim ağaçlar var.
Burayı birden çok daha fazla seviyorum.

Gruba evimizi tanıtıyorum. Tabiki bir edebiyat öğretmeninin kızına yakışır biçimde... Adıma seviniyorlar.
Bu ilçeyi gezmek istiyorum. Üzerimi giyinip telefonumu alarak çıkıyorum odadan.
"Ben biraz etrafı gezeceğim."
"Tamam." diye bağırıyor annem.
Evden çıkıp odamın baktığı karanfil dallarının yanına gidiyorum.
Eski evimi özlemeyeceğim kesin. Babamın anlattığına göre buradan dümdüz gidersem çarşı meydanına ulaşmış olacağım.
5-6 dakikalık yürüyüşümün ardından çarşıya geliyorum.
Ne fazla büyük ne de çok küçüktü. İnsanlar fazla kalabalık değildi ama kişisel bakım dükkanları tıklım tıklımdı. Bazı bölgelerde sokak çalgıcıları vardı. Bazıları ingilizce bazıları türkçe söylüyordu. Mağazalardan birine girip eşyalara bakmaya başladım. Diğer ilçede görmediğim parçalar bile vardı. Tam tarzıma göre. Small'ını ararken mağazanın karşı tarafında bir ses yükseldi. Elimde askı sesi dinledim sadece. O kadar sürükleyici o kadar güzel bir tınısı var ki...

Hayranlığım her gitar vuruşunda daha da arttı. Sesin geldiği yöne baktım. Açık kahverengi saçları, yeşille ela arasında kaldığım gözleri, belirgin yüz kemikleri ve dövmeleriyle çok yakışıklıydı. Arkasında ise özenle yapılmış bir resim vardı ve büyülü sesle birbirlerini tamamlamışlardı.
Tam mekandan çıkarken çalan ses ve elime bakışım bir oldu.
Özür dileyerek tişörtü yerine koydum. Mağazadan çıkarak beni büyüleyen sese yakın bir yere gittim. Gitar kutusunun içinde hiç para yoktu. Biraz daha bekledim. Biraz daha ve biraz daha... Ama kimse ona para koymuyordu. Yorulup su içişini fırsat bilerek yanına gittim.

"Yardım edebilirim." dedim gitar kutusunu göstererek.
"İstemez."
"Böyle yaparsan hiç paran olmayacak."
"Bu beni alakadar eder."
Bu terslenişinin ardından oturduğu yerin biraz yanındaki merdivenler oturdum. O gitarını çalarken derin bir nefes aldım.

Son sözüm kalmadı söyleyecek sana 
Sadece birkaç küçük sitem 
Belki onlar da eriyip gidecek 
Mutlu olduğunu bilsem 

Gitarıyla benim şarkımı çalıp nefes aldı.

Göz görmeyince gönül katlanır derler 
Ondan biraz uzak olsam yeter 
Ama hiç yalnız bırakmaz anılar 
Çünkü en çok mesafeyi severler 

Onun bana katılışını fırsat bilerek başladım söylemeye.

Ben birkaç parça anıyla sarhoş oldum bugün 
Ve mutluluğum kaldı dağlar ardında
Çünkü yoksun yanımda 
Neyleyim İstanbul'u sonbaharda 
Sen çünkü yoksun yanımda 
Neyleyim İstanbul'u sonbaharda 

Gitarını her vuruşunda bana bakıyordu. Önceki gibi atarlı ve soğuk değil minnettar bir bakıştı bu.

Şimdi hiç gücüm yok sana geri dön demeye 
Çünkü ayrılık vardı sözlerinde 
Hem zaten başkasını bulmuşsundur 
Hakkım yok rahatsız etmeye 

Ben bir kaç parça anıyla sarhoş oldum bugün
Ve mutluluğum kaldı dağlar ardında
Çünkü yoksun yanımda
Neyleyim İstanbul'u sonbaharda.

Gitarına son kez vururken gitar kutusu baya para dolmuştu. Gülümseyerek yerimden kalktım.
"Hey!"
Bana seslendiğini bilerek bakmadım. Kolumdan tutup kendine döndürdü.
"Bunlar senin hakkın."
Para dolu elini sıkarak gülümsedim.
"Hayır senin hakkın."
"Teşekkür ederim. Atarlanışım için de özür dilerim."
"Önemsiz."
"Sana o tişörtü alsam?"
"Hangi tişörtü?"
"Beni izlerken elinde unuttuğun o tişörtü."
Aferin Ulya aferin. Yine rezil oldun.
"Buna izin verebilirim."
Gülümsedi. Beraber mağazaya girip o tişörtü aldık.

"Kartal?"
"Beşiktaşlıyım."
"Belli. Fanatik misin?"
"Sence?"
Gülümsedi.
"Aynı takımlıyız ne güzel."
Gülümsedim.
"Evine kadar bırakabilirim seni."
"Yok. Ben kendim giderim."
"Maris ben."
"Ulya."
Oradan uzaklaşırken gülümsüyordum. Büyülü bir ses beni tanımıştı. Yadırgamamıştı. Dalga geçmemiş, sempatik yaklaşmıştı. O büyülü sesi ezberlerken evin yolunu tuttum.
Nereden bilecektim ki onu sonradan daha çok göreceğimi.