Karanfil

§1

"Şevket ben hamileyim."
Şevket, şaşkın gözlerle baktı kadına.
"Ne diyorsun Gülizar?"
"Napacağız?"
"Bir amele maaşıyla bakamayız bu çocuğa. Aldıramayız da. En iyisi doğsun buluruz çaresini."dedi Şevket. Ellerini kirli sakallarına götürdü. Ne kadar sevinse de bakamazdı. Karısı gündelikçiydi kendisiyse amele. Zar zor geçiniyorlardı. Kendisine kızdı. "Nasıl böyle bir hata yapabilirim?"
Karısının yüzüne baktı. Gözünü karnına dikmiş ağlıyordu. O da biliyordu bakamayacaklarını. Düşünmeye başladılar. Gülizar kocasına baktı. Çaresizdi. Onu kucağına aldığı an başkasına vermek zorundaydı. İyi bir fikir bulmuştu.
"Şevket buldum."
"Ne buldun hanım?"
"Çocuğu kime vereceğimizi."
Umutlu gözlerle baktı Şevket. Gülizar da heyecanlı heyecanlı anlattı.
"Geçen ay uzaktan akrabam Nisa'ya rastladım. 4 yıldır uğraştıklarını ama çocuklarının olmadığını söylemişti. Hem çocuğumuz yabancıya gitmez hem de çocuğu olmayan birine gider."
Şevket sevinmişti. Nisa'nın müzik öğretmeni kocası Samet'in de edebiyat öğretmeni biliyordu.

Şevket Nisa'nın evini bulmak zorundaydı. Okulunun ismini biliyordu. Evden çıkıp okula gitti. Tenefüs ziline kadar yetişirdi. Adımlarını hızlandırdı. Okula vardığında zil çalmıştı. İlerledi. Öğretmenler odasına girdi.
"Nisa hocam."
Örgülü saçları hafif makyajıyla güzel bir kadındı Nisa. Doğallığı onu daha da güzel yapıyordu.
"Ben Gülizar'ın eşiyim."
"Öyle mi?"dedi sevecen bir tavırla.
"Sizinle bir konu hakkında konuşmak istiyorum."
Bir banka oturdular. Kantinci onlara çay getirmişti.
"Bizim bir çocuğumuz oluyor."
Şaşkın gözlerle baktı Nisa.
"Çok sevindim."dedi samimiyetle.
"Bakın Nisa hocam. Gülizar gündelikçi ben iş gelirse çalışan biriyim. Biz bu çocuğa bakamayız. Aldıramayız da."
"Peki benden ne istiyorsunuz?"
"Açık konuşacağım Nisa hocam. Sizin de çocuğunuz olmuyor. Ve sizin durumunuz iyi. Lütfen çocuğu size vermemize izin verin. Hem yabancıya gitmesin hem de gerçekten ihtiyacı olan birine gitsin."
Nisa, düşünmeye başladı.
"Bunu Samet ile bir görüşmem lazım. Müsadenizle."
Nisa iyi bir kadındı. İçi dışı bir kadındı. Gülizar'ın arkasından bir kere bile kötü söz söylemediği her zaman övülen bir kadındı.
Nisa kocasını arayacaktı ama elleri titriyordu. 10 senelerini devirmişlerdi Sametle beraber. Ama bir çocukları olmamıştı. Heyecanlıydı Nisa, hemde çok.
"Alo, Samet müsait misin?"
"Evet hayatım noldu?"
Durumu anlattı Nisa. Kabul etmesi için içinden yalvarıyordu.
"Lütfen kabul et."dedi Samet. Sevindi. Artık çocuğu olacaktı.
Şevket'in yanına gitti.
"Kabul ediyoruz. Size adres bilgilerimi yazacağım. Yalnız şartlarım var."
"Buyrun."
"Bakın biz 10 yıldır evliyiz Sametle. Çocuğumuz olmuyor. Çok istiyoruz ve bunu siz vereceksiniz. Ama ya ileride çocuğu almak isterseniz nolacak?"
"Size söz veriyorum. Almayacağım." Kağıt kalem getirip geldi. Yarısını yırtarak Şevket'e uzattı.
"Buraya çocuğu almayacağım yazıp imza atacaksın. Bende buraya adresimi yazıyorum.
"Çocuğu asla almayacağım ve almak istemeyeceğim. Şevket Fer."
Kağıdı imzaladı.
Nisa, kağıdı uzattı ve imzalı kağıdı aldı.
"Durumunuz çok kötü. Bunu biliyorum. Bebeğin hastane masraflarını bizzat ben karşılayacağım. Sakın endişeniz olmasın.
"Teşekkür ederiz Nisa Hanım. Ben kalkayım Gülizar bekler."
"Ona çok iyi bakın."

9 Ay Sonra
8 Mart 1998
Gülizar sancılarının verdiği acıyla kıvranıyordu.
"Şevket!"
Şevket koşarak geldi.
"Doğuyor galiba."
Ambulansı aradı Şevket. Heyecanlanmıştı. Ambulans geldiğinde acıyla bağırıyordu Gülizar. Hastanedeki odaya aldılar.
İçinden saydı. Ve acı bitti. Ağlama seslerini duydu.
"Bir kızınız oldu."
Kızına baktı son kez.
"Yüzünün yarısı neden böyle?"
"Endişelenmeyin. Kimerizmli sadece."
"Kimerizm mi?"
"İkiz olacakken yumurtaların ayrılamayıp tek olma durumu. Diğer yarısı ikinci kızınıza ait."
Gülümsedi.
"Şanslı kızım benim."
Nisa çok şanslıydı.
Şevket sakladığı adresi cebinden çıkardı.
Tek katlı, orta büyüklükte bahçeli bir evi vardı Nisa ve Samet'in.
Zili çaldı. Nisa kapıyı açtığında heyecanla Şevket'in kucağına baktı.
Gülizar bebeği alıp son kez kokladı. Ve Nisa'ya uzattı.
"Kimerizmli. İkiz olacak yumurtanın ayrılamayıp tek olma durumuymuş. Sakatlık yada hastalık değil merak etmeyin. İsim koymadık. Siz koyarsınız."dedi Gülizar ve ağlayarak geri döndü. Şevket karısının peşinden koştu.
Nisa içeri girdi. Samet Nisa'nın kucağına heyecanla baktı.
"Adı ne olsun?"
"Ulya."
"Hazır diyorsun yani."
"Tabiki."
Nisa kokladı bebeğini. Gülümsedi.
"Hoşgeldin şanslı miniğim. Hoşgeldin Ulya."