When we are together, everything will be fine.

6. BEGRAFENIS

"i dont wanna say goodbye cause this one means forever"

matthys pov:
Ik sta voor de spiegel, in mijn nette zwarte pak met mijn witte blouse en zwarte schoenen die Milo en ik een paar maanden geleden samen kochten voor de Zapp Awards. Ik denk terug aan dat moment, Milo en ik stonden in een veel te dure winkel allemaal pakken te passen terwijl we elkaar uitlachte en elkaar lelijke stropdassen gaven. We gingen helemaal stuk en ik piste bijna in mijn broek van het lachen, uiteindelijk zijn we de winkel uitgestuurd en moesten we ergens anders een pak vinden. Milo en ik hadden zoveel lol. Ik voel een traan over mijn wang rollen en ik veeg hem snel weg wanneer Robbie binnenloopt "hey man, je ziet er prachtig uit" ik geef Robbie een glimlach en loop naar mijn badkamer waar Raoul staat "wat zie je er goed uit matt!" zegt Raoul tegen me "dankje Roel" Ik heb de hele ochtend al buikpijn, ik ben zo bang voor de begrafenis en voor mijn speech over Milo. Ik lag al dagen in mijn bed te denken wat ik moest speechen op de begrafenis, ik kon maar niks verzinnen en toen wist ik het. Ik moet gewoon vertellen wat ik voel, hoe geweldig en grappig Milo altijd was, de momenten samen en alles wat we ooit hebben meegemaakt. Koen loopt binnen "matt? er ligt een enveloppe op Milo zijn bureau met *Matthy, lees voor de begrafenis* erop" hij geeft de brief aan mij. *Lieve Matt, het spijt me heel erg. Ik hoop dat ik je niet teveel pijn heb gedaan maar ik kon zo gewoon niet verder. Mijn pijn en verdriet stond op mijn lichaam geschreven en ik deed er alles aan om zo niet meer te hoeven leven. Je moet weten dat ik van je houd en het licht aan het einde van  de tunnel is er, alleen moet je het in het donker vinden en dat is lastig. Dankjewel voor alles Matt, ik hou van je.* Tranen stromen over mijn wangen ik hoor mezelf snikken en mijn hart gaat steeds sneller en sneller ademen gaat lastiger en ik zak in elkaar. "rustig Matt het is goed ik ben er" Roel knielt naast me, het huilen stopt niet. "Gaat het wel met hem?" hoor ik Robbie vragen. "ik weet het niet jongens" antwoord Raoul serieus ik doe mijn ogen open en ik zie dat er ook tranen in zijn ogen staan.
Ik kijk omhoog naar zijn gezicht en ik pak hem vast, Raoul pakt mij stevig vast en tranen stromen over zijn wangen. Na een paar seconden staan we allebei op en maken we ons nog snel klaar voordat we weg moeten.

raouls pov:
Ik stap in de auto, Koen naast mij en Matthy en Robbie op de achterbank. We vinden het allemaal vreselijk, we zijn allemaal zenuwachtig en het is helemaal stil in de auto. Ik tik de begraafplaats in op de navigatie, er staat dat we er binnen 9 minuten zijn. "jongens, het is heel moeilijk dat weet ik maar we gaan er een mooi afscheid voor Miel van maken"
"inderdaad het gaat goed komen boys" zeggen Robbie en Koen.

matthys pov
Ik kijk Raoul aan met de vraag in mijn hoofd: gaat het wel goed komen? Hij lijkt het te snappen en knikt als bevestiging ik voel me iets beter maar de zenuwen worden steeds erger hoe dichterbij we bij de begraafplaats komen.
"Lieve allemaal, wat fijn dat we hier met zijn alle bij een kunnen komen om afscheid te kunnen nemen van onze zoon, kleinzoon, broer, neef of vriend: Milo ter Reegen. Laten we beginnen met zijn favoriete nummer te luisteren" ineens hoor ik de eerste deuntjes van Rollercoaster uit de speakers komen er komt een klein lachje op mijn gezicht ik denk aan alle keren dat Milo dronken Rollercoaster zong bij de karaokes. Raoul kijkt me aan met tranen in zijn ogen, ook bij hem zie ik een klein lachje op zijn gezicht. De laatste zin klinkt en iedereen begint te klappen. "Dan gaan we nu luisteren naar de speech van de ouders van Milo" ik kijk in het afsheidskaartje  naar de planning, ik zie dat ik moet speechen na de ouders van Milo en ik hoor helemaal niks van de speech van Milo zijn ouders. Ik ben zo bang wat nou als iedereen dom vind wat ik ga zeggen? "Dankjulliewel! Dan gaan we nu naar de speech luisteren van Matthyas het Lam, de beste vriend van Milo. Ik sta op en kijk achter me, Raoul geeft een klopje op mijn schouder en fluistert "succes het komt goed Matt!" en de andere boys steken hun duimen op. Ik loop naar voren en ga achter het tafeltje staan, ik verplaats de microfoon iets. "Lieve Miel, ik hoopte hier nooit te hoeven staan maar nu sta ik hier toch. Ik weet alles nog zo goed de avond dat ik je vond, ik voelde me zo enorm schuldig hoezo had ik niet door dat je je rot voelde? Ik was zo een slechte vriend. Ik ben heel erg blij dat ik jou als vriend mocht hebben, je was grappig, lief en zorgzaam. We hebben zulke leuke dingen samen meegemaakt en dat vergeet ik nooit meer. Vanmorgen vond ik de brief die jij mij had geschreven net voordat je het deed. De tranen stroomde over mijn wangen, het was een geweldige brief die ik graag wil voorlezen. *Lieve Matt, het spijt me heel erg. Ik hoop dat ik je niet teveel pijn heb gedaan maar ik kon zo gewoon niet verder. Mijn pijn en verdriet stond op mijn lichaam geschreven en ik deed er alles aan om zo niet meer te hoeven leven. Je moet weten dat ik van je houd en het licht van de tunnel is er, alleen moet je het in het donker vinden en dat is lastig. Dankjewel voor alles Matt, ik hou van je." Weer stromen de tranen over mijn wangen maar ik negeer het en praat verder "ik ben Milo heel erg dankbaar voor de brief, en ik wens iedereen: familie, vrienden, vriendin en andere heel erg veel sterkte. Ik hou van je Milo en ik ben heel dankbaar dat jij een deel van mijn leven mocht zijn." Ik voel dat er weer tranen in mijn ogen staan en ik loop weer terug naar mijn plek, iedereen klapt en ik ga weer zitten. "wauw het was geweldig Matt." zegt Raoul tegen mij terwijl er tranen over zijn wangen rollen "dankje Roel" zeg ik met een klein lachje op mijn gezicht. "Matt je deed het zo goed" "dankje koen" "inderdaad ik ben trots op je man" zegt robbie als laatste "dankje rob" Ik ben zo blij met zulke vrienden om mij heen. Maar ik mis Milo.