When we are together, everything will be fine.

9. ONTMOETING

"heaven is a place on earth with you"

matthys pov:
vandaag is het zover, ik ga eindelijk naar Miel toe.
Ik weet dat hij dit nooit heeft gewild maar ik heb hem nodig. Ik zoek na de dood van Milo al de hele tijd voor oplossingen om me weer beter te voelen, maar die zijn er gewoon niet. Nouja eentje dan, een eind aan mijn leven maken. En dat is ook wat ik ga doen. Ik heb precies bedacht wanneer, waar en hoe. Ik kom naar je toe Miel.

robbies pov:
het is nu een paar weken na Milo's dood en het is heel erg gek om ineens een van je beste vrienden en je collega te verliezen maar het hoort er wel bij. Eerst had iedereen het heel erg lastig en wisten we niet hoe we er mee om moesten gaan. Maar nu gaat het veel beter, nou met ons wel maar met Matthy niet. Hij zit alleen maar op zijn kamer maar toen ik gisteren in Brabant was is Matthy een tijdje beneden geweest heb ik gehoord van de andere jongens. We dachten dat het weer beter zou gaan met hem maar vandaag is het weer precies hetzelfde. We hebben vandaag een groot feest bij mijn vriendin thuis om te vieren dat we 5 jaar samen zijn. De jongens komen ook en toen Raoul gisteren aan Matthy vroeg of hij ook mee ging zei die "ja dat is wel goed voor me denk ik" en dat denk ik ook. We moeten over een uur al weg dus ik moet opschieten.

raouls pov:
"Sorry Raoul maar ik ga naar huis, ik voel me niet zo lekker" "oke isgoed doe voorzichtig" en ik zie Matthy weglopen. Hij zag er doodmoe uit, ik dacht dat dit feestje goed voor hem zou zijn maar misschien is het iets te veel.

matthys pov:
ik ben net thuis aangekomen, ik heb vanmorgen al een briefje geschreven die ik op mijn bed leg. *hey boys, als jullie dit lezen ben ik hopelijk al weg, het is beter zo voor iedereen. Ik zal Miel een knuffel van jullie allemaal geven ik hou van jullie boys. Matthy*
Ik kijk er nog een keer naar en leg hem dan op mijn bed, ik pak het touw van onder mijn bed en knoop het vast aan het plafond. Ik kijk ernaar en denk dan weer terug aan Miel, oh wat ben ik blij dat ik hem weer ga zien. Even twijfel ik om de jongens een berichtje te sturen maar toch besluit ik het niet te doen, ze komen er wel achter als ze thuis komen.
Ik kom naar je toe Miel.

raouls pov:
Matthy is ongeveer een uur geleden naar huis gegaan, maar ik voel aan alles dat het niet goed is. Ik moet naar huis, zo snel mogelijk. Ik ren naar mijn auto toe en ik stap snel in. Ik rijd de oprit op, ik parkeer de auto en steek snel de sleutel in het slot ben ik al te laat? ik ren naar boven, naar Matthys kamer. Ik doe de deur open en mijn wereld stort in. Huilend ga ik naast Matthy op de grond zitten en ik hou zijn hand vast terwijl ik 112 bel. Ik hoor de sirenes in de verte al aankomen, maar ik denk eigenlijk dat ze al te laat zijn.

matthys pov:
Alles is zwart maar dan ineens na een paar seconde zie ik een hele lange tunnel met aan het einde fel, wit licht. Ik kijk eerst verward om me heen en dan besef ik me dat Milo helemaal aan het einde van de tunnel staat. Ik begin te rennen, nog nooit heb ik zo hard gerend maar ik moet Milo zo snel mogelijk zien. Dan zie ik ineens een schaduw, ik blijf even stil staan en ik kijk goed naar de schaduw, het is inderdaad Milo ik begin te sprinten en het felle licht komt steeds dichterbij, dan ineens hoor ik een stem. "matt wacht" het is Milo en ik doe wat hij zegt, ik stop even met rennen. "niet doen, alsjeblieft als je doorrent dan kan je nooit meer terug. Ik heb er zoveel spijt van en ik wilde dat ik ooit nog terug kon gaan naar jullie maar dat kan niet meer. Mijn bedoeling was nooit om je zoveel pijn te doen, maar ga alsjeblieft terug Matt." ik begin te huilen "maar Milo ik heb je nodig, ik mis je zo erg." "Ik jou ook Matt, het was dom van me maar het komt goed" "mag ik je een knuffel geven?" "tuurlijk Matt" en Milo loopt naar mij toe. Ik loop een stukje naar hem toe en sla mijn armen om hem heen. Er rollen tranen over mijn wangen, ik wil me nooit meer losmaken uit deze omhelzing. Milo maakt zich los en zegt "sorry Matt, maar je moet nu echt weer terug het komt goed. Ik hou van je." "Ik hou van je Miel" ik draai me om en loop huilend naar de andere kant van de tunnel, ik kijk nog een keer achterom voordat ik aan het einde ben en dan zie ik Milo zwaaien. Ik zwaai terug en loop dan door naar de uitgang.

raouls pov:
Ik zit in de ambulance, naast Matthy en ik hou zijn hand stevig vast. De artsen in de ambulance doen er alles aan om matthy in leven te houden, maar het ziet er steeds slechter uit. Er is nog een optie en dat is reanimeren. Matthy word snel een kamertje in getild en daar beginnen ze met reanimeren, wanneer ze al een tijdje bezig zijn en een arts zegt "sorry meneer de Graaf maar we stoppen er mee" stort mijn wereld in. Ik kan niet nog een vriend verliezen, ik kijk naar Matthy hoe hij daar zo ligt. En de artsen lopen weg. En ineens gaat zijn borst heen en weer, ik ga staan boven zijn lichaam en zijn ogen gaan heel langzaam open en hij kijkt om zich heen. Ik begin te huilen "oh Matt je bent er nog jongen, ik dacht dat ik je kwijt was." De artsen lopen de kamer weer in en zijn verbaasd. Ze doen wat onderzoekjes bij Matt en na een paar minuten zijn ook Robbie en Koen aangekomen in het ziekenhuis. De arts komt aan lopen en geeft Robbie en Koen een hand. "zo heren jullie hebben heel erg veel geluk gehad, er was 5% kans dat jullie vriend het zou overleven." Robbie krijgt tranen in zijn ogen en vraagt "mogen we hem alsjeblieft zien?" "tuurlijk loop maar achter mij aan" en dat doen we, we komen aan in een andere kamer dan net en daar ligt Matthy, hij kijkt naar ons en hij ziet er veel gelukkig uit dan de laatste weken, wanneer hij ons ziet begint hij te huilen. "sorry jongens het spijt me zo ik moest naar Milo en ik heb hem gezien alleen ik mocht niet verder van hem. ik hou van jullie boys" we beginnen allemaal te huilen en geven Matthy om de beurt een knuffel. "We hebben je blijheid gemist Matt" zegt koen terwijl er tranen over zijn wangen rollen. "ja ik mijn eigen blijheid ook" en hij begint te lachen. "als jullie rustig aan doen mag hij nu naar huis" zegt de arts tegen ons "ja dat gaat wel lukken hoor" zegt Koen. "oke fijne avond dan heren" "bedankt voor alles, u ook" zeg ik. En we stappen weer in de auto naar huis, de hele weg zeggen we niks en beseffen we allemaal hoe dankbaar we moeten zijn voor elkaar.

matthys pov:
De auto stopt en dan eindelijk staan we weer voor ons huis, Casa del huts. De jongens stappen uit en ik geef ze een groepsknuffel. "sorry jongens ik was zo van slag maar ik hou van jullie" en weer begint iedereen te huilen en lopen we hand in hand Casa del huts binnen.