CANAVARLAR:Yaşamdan Öte

EN KÖTÜ GECE

       05/02/1998 FRIDAY
O gün olacaklardan habersizdim.Hayatımın bir anda değişeceğini bilmiyordum.Soğuk bir kış günüydü.Sokaklar aşırı ıssızdı,tek bir insan dahi yoktu.Öylesine yürüyüşe çıkmıştım.Her zaman yalnız olmayı sevmişimdir.Her zaman?... O gece saat 08:13'de yolda yürüyordum.Yolda yürürken de elimdeki kağıda bakıyordum.Elimdeki kağıt bir anda rüzgarın etkisiyle elimden kaydı.O kağıt benim için çok önemliydi.Kağıdın peşinden koşmaya başladım.Bir kaç saniye sonra rüzgar dindi.Kağıdı yakalamıştım.Kağıdı yakalamanın sevinciyle doğruluyordum ki,bazı sesler duymaya başladım.Duyduğum sesler karşısında geriye doğru çekilip duvarın kenarından sesin geldiği yöne,bakmaya başladım.Bir adam ve bir kadın kavga ediyorlardı.Kadın adama"Sen nasıl bir insansın bu robotlar tehlikeli" Diyordu. "Her şey normal" Diyordum ki... Adam cebinden çıkardığı bıçağı kadının vücuduna sapladı.Şok olmuş ve çok korkmuştum.Çığlık atmamak için elimi ağzıma dayadım.Her yere kan sıçramıştı.Her yer kan içindeydi.Elimi suratıma götürdüğüm suratıma kan sıçradığını fark ettim.Kıyafetlerime baktım.Kıyafetlerime de kan sıçramıştı.Ardından tekrar o kanlı sokağa doğru baktım.Kadının bezgin ve duygusuz suratının bana dönük olduğunu fark ettim.O surat ifadesi artık kabuslarımın bir parçasıydı.Adamın suratını görebilmek için kafamı kadının Tam kafamı kaldırıp adamın suratına bakacaktım ki,Adamın bir anda bana doğru koşmaya başladığını farkettim.Hemen kaçmaya başladım.Sonrasını pek hatırlamıyorum.Her şey,bütün anılarım bulanık.Gözüm kapanmış olsa gerek.Nasıl oldu bilmiyorum,emin değilim.Gözümü açtığımda karşımda bir doktor vardı korkma canın birazcık yanıcak diyordu.O sırada elindeki iğneyi koluma enjekte ettikten sonra... Vücudumun,kemiklerimin erimeye,yanmaya başladığını hissettim.Sanki ölüyor gibiydim.Sanki yavaş yavaş vücudumun kontrolünü kaybediyordum.Sanki felç kalıyordum,sanki yavaş yavaş ölüme gidiyordum.Sonrası yine bulanık...Net değil.Yine gözümü açtım.Bu sefer evimde odamdaydım.Olmam gereken yerdeydim.Ama hiç bir şey hatırlamıyordum.Buraya nasıl geldiğimi gördüğüm o anının rüya daha doğrusu kabus oluşunu anlayamıyordum.Bir anda elime korku dolu gözlerle baktım.Sonra kıyafetime...Bu bir rüya değildi.Bir anda kolumda büyük bir acı hissettim.Acıyan yere baktığımda bir enjekte izi olduğunu farkettim.O an gördüklerimin rüya,kabus olmadığını anladım.Bu yaşananlardı.Çok masum bir gecede diğer insanların yaşadıklarıyla kıyaslanınca şaka gibi gelen ama şaka olmayan bir gece...Annem ve babamın beni bu şekilde fark etmemesine şaşırmıştım.Açıkçası fark etseler ne olabilirdi ki zaten beni pek sevmezler.Gece yarısı dışarı çıkıyorum bile umurlarında olmuyor.hı...Bazen beni neden sevmediklerini merak ediyorum.Kız kardeşlerimi severken benim suratıma bile bakmazlar.Bazen cinsi yetimle alakalı mı diye düşünüyorum.Sonuçta diğer kardeşlerimden tek farkım bu.Yine de çok şanslıyım.Luna gibi bir ablaya sahibim.Kendisi beni her zaman destekler ve her zaman yanımda olur.Ona sahip olmasaydım ne yapardım bilmiyorum.Tam da o sırada Luna'nın sesini kapıdan işittim."Luca içeri girebilir miyim?"Kıyafetlerim kan içindeydi ve Luna'nın bunu görüp endişelenmesini istemiyordum.Bundan dolayı hemencecik kanlı kıyafetlerimi değiştirip dolabımın en ücra köşesine sakladım.Lunayı içeri davet ettim.Luna bende bir tuhaflık olduğunu farketmişti.Bir şey mi oldu diye sordu."Hayır" Dedim.Ona,aileme bu konudan bahsedebileceğimden emin değildim.Bahsetsem olacaklar gözümün önünde canlanıyordu.Onların yüz ifadesi bana karşı o sönük tavırları...Bu konudan hiç kimseye bahsetmemeye karar verdim. Luna benimle bir gününü paylaşırken ben ise yaşadıklarımı düşünüyordum.O adamın suratı o konuştukları,ağızlarından dökülen kelimeler...Düşününce içim daha bir ürperiyordu.Olacaklardan habersizdim.