friendship to lovers // SatoSugu ♡

oc hayat

Satoru'dan

Gözlerim lanet olası alarm sesiyle birlikte açıldı, saate baktığımda ofladım, kim sabahın altısında okula gitmek ister ki? Annem ve babam çoktan işe gitmişti bile, beş dakika daha uyusam hiçbir şey olmazdı. Uykusuzluktan acıyan gözlerimi yavaş yavaş kapattım ve anında uykuya daldım.

____________

"Satoru! Ağzına sıçtığımın öküzü, uyan lan artık!" Suguru'nun evreni sarsan bağırışlarıyla birlikte uyandım. Rüya mı görüyordum? Bu çocuğun sesi nerden geliyordu böyle?

Biraz daha kulaklarımı kanatacak şekilde bağırdığında, sesin nerden geldiğini anladım, aşağıdan bana sesleniyordu. Okula birlikte gitmemiz için gelmiş olmalıydı. Sendeleye sendeleye balkona yürüdüm.
"Bağırma lan sabahın köründe, ne işin var burda yarram!" Küfür etmeme sinirlenmiş ancak, aşağıda olduğu için bir bok yapamıyordu. Keyifle güldüm.
"Son gülen iyi gülermiş Satoru! Saat 7'ye geliyor çabuk ol."

"NE?" Ne ara saat yedi oldu amına koyayım. Hızlıca içeri girip, sadece formamı giydikten sonra çantamı alıp çıktım. Aşağı indiğimde Suguru kafama yumruk attı.
"Ne vuruyorsun lan it?"
"Canım istedi."
"Orospu."
"Kes lan sesini."

Suguru'yla olan normal bir konuşma, çok normal. Suguru bana kıyasla, derslerinde daha başarılı ve daha disiplinli birisiydi. Sürekli bana zorla ders çalıştırırdı. Yürüdüğümüz esnada elindeki poşet dikkatimi çekti, poşete baktığımı fark edince duraksadı ve içindekileri çıkarmaya başladı. Bir paket süt, üç tane kremalı ekmek ve çikolata vardı. "Kahvaltı yapmadığından bunları aldım." Sırıttım, "Nerden bildin kahvaltı yapamayacağımı?"
İşaret parmağıyla kafasına vurdu, sanki 'bak beynim burda.' der gibi. Konuştu, "Her gün geç kaldığından anlamak zor değildi." Elindekileri uzattı, "Yine de hazır gıdalarla yapılan kahvaltı sağlıklı değildir, bir dahakine erken uyandıracağım seni." Kremalı ekmeğimi yemeye başladım, üzgün rolü yaparak konuştum, "Sen olmasan kim besleyecek beni?"

______________

Tüm dakikalarını uyuyarak geçirdiğim sıkıcı bir matematik dersinden sonra yanımda oturan Suguru'nun, istisnasız her gün yaptığı topuzuyla oynadım. Topuzuyla oynamam gerçekten onu çok sinirlendirirdi, o sinirlendikçe ben de daha fazla keyif alırdım. "Sıçacağım lan ağzına, yapma şunu." Gülerek karşılık verdiğim sırada içeri yan sınıflardan olan bir çocuk geldi, "Gojo Satoru burda mı?" İsmimi duyduğum anda kafamı sesin geldiği yöne çevirdim. Sorgularcasına konuştum, "Benim?" Çocuk hızlıca yanıma gelip kolumdan tuttu, zorla oturduğum yerden kaldırmaya çalıştı, "Noluyor lan? Bırak kolumu." Kolumdan çekiştirmeye devam ediyordu, "Konuşmamız lazım, Gojo Satoru." Araya Suguru girdi, "Bıraksana lan kolunu, konuşacaksan burda konuş. Ne bu hareketler?" Suguru'nun uyarmasıyla birlikte kolumu bıraktı ve bana ifadesiz bir şekilde bakarak, "Tek konuşmamız lazım." Dedi.

"Ne konuşacaksın? Seni hayatımda ilk defa görüyorum, neden benimle konuşmak istiyorsun?" Sorgulayan bakışlarımı üzerinde gezdirdim, Suguru da çocuğu dikkatlice izliyordu. Çocuk oflayarak cebinden bir zarf çıkardı, "Madem gelmemekte ısrarcısın, burda vereyim. Kız kardeşim senden hoşlanıyor ve bu zarfı sana vermemi istedi." Şaşırdım ve zarfı elime aldım, özenle hazırlanmış pembe bir zarftı bu. Yine de ilgimi çekmiyordu, "Üzgünüm bunu kabul edemem, ilgilenmiyorum." Zarfı geri uzattım fakat almadı. Arkasını döndü ve "Git kendin söyle." Diyerek sınıftan çıktı. Ofladım, şaka mıydı bu? Gerçekten uğraşamazdım.

"Suguru, ne yapayım?" Çocuğu sınıftan çıkana kadar izleyen Suguru, ona seslenişimle birlikte bana döndü. "Ne bileyim ben, ilgilenmiyorsan reddet."

"Uğraşmak istemiyorum ki, reddettiğimi kabullenemeyecek ve iki saat boyunca ağlayacak, hep böyle oluyor." İsyanlarım karşısında güldü. "Ben konuşayım mı kızla?" Kendimi görmesem bile gözlerimin parıldadığını anlayabiliyordum, "Gerçekten mi? Çok sağ ol, istediğin bir şeyi yapacağım ulan!" Suguru bana göz kırptıktan sonra zarfı aldı ve sınıftan çıktı. Gerçekten bazenleri davranışlarını anlayamıyordum, çoğu zaman sinirli ve küfürbaz, nadiren de sakin ve uysaldı.