Gökyüzüme Mektuplar

Yük

Gecenin en demli yerinde
Hüzün bir başka oluyor
Deniz bile dertli bakıyor
Ay ışığını kaçırıyor adeta

Gitmek şimdi bir eylem olsa
Nereye gideceğim bu yükle
Bu yükü bırakabilecek
Bir yol olmalı öncelikle

Yolun sonunda
Bacası tüten bir ev olmalı
Sobanın üstünde de çaydanlık
Bu yükün yorgunluğu
Ancak burda atılır

Sonra yorganı çekmeli
Dışarıda bir yerin kalmayacak
Uyumalı uyumalı
Bir bebek gibi
Dertsiz, yüksüz uyanmalı

Uyanırken güneş ışığınla
Aydınlatmalı yüzünü
Hafif gözlerin kamaşırken
Burnuna sıcak simit kokusu gelmeli

Hayat yeniden başlamalı
Bir bebek uykusundan uyanmış gibi
Sadece karnı aç şekilde
Yüksüz bir yürekle...