Chapter 1

370 20 0
                                    

Chapter 1
------------

ရွှီလော့ယန်က သူ့အရှေ့တွင်ရှိနေသော ကော်ဖီစားပွဲပေါ်သို့ ဖုန်းအား စပီကာဖွင့်၍တင်လိုက်ကာ ကိုးရိုးကားယားဖြစ်နေသည့်အနေအထားဖြင့် ပန်းလိုးရှင်းအား သူ၏ဒူးခေါင်းများထံ ဖြန်းလိုက်သည်။

"ညစာစားပြီးသွားပြီလား" 

ညစာဟူသည့် စကားလုံးအားကြားလိုက်သည်နှင့် ရွှီလော့ယန်က လိုးရှင်းဖြန်းနေသည်အား ရပ်တန့်လိုက်ကာ ကော်ဖီစားပွဲဘေး၌ ဆောင့်ကြောင့်လေးထိုင်ချလိုက်၏။ 

ဖုန်း၏မျက်နှာပြင်အားကြည့်ကာ သူ့သရုပ်ဆောင်နိုင်စွမ်းအား ရာနှုန်းပြည့် ထုတ်ဖော်လိုက်လေသည်။

"ကျွန်တော် စားပြီးပါပြီ အောက်ဆင်းပြီးတော့ အစားအသောက်တွေသွားဝယ်လာတယ်"

"ဘာစားထားလဲ"

စားပွဲပေါ်တွင် မလွှင့်ပစ်ရသေးသော ငရုတ်ဆီဖြင့်ရွှဲနေသောဝက်ခေါင်းနဲ့ ခပ်စပ်စပ်ဆော့စ်ဖြင့်ကြက်သားတောက်တောက်စင်း ဟင်းဘူးများရှိနေသည်။ ရွှီလော့ယန်က သူ့မန်နေဂျာဆီသို့ ချောမွေ့စွာဖြင့် ဟင်းပွဲများအား အစီရင်ခံလိုက်သည်။

“အရွက်နှပ် ပန်းဂေါ်ဖီပြုတ် သကြားနဲ့ခရမ်းချဉ်သီးရယ် ထမင်းဖြူခွက်တစ်ဝက်ရယ်"

"မင်းအသိစိတ်လေးတော့ရှိသေးသားပဲ"

ကျန်းသုန့်မှာ ကျေနပ်နေသည့် လေသံဖြင့်ပြောလာသော်လည်း စကားခေါင်းစဉ်ကပြောင်းလဲသွားသည်။

"ငါ့ဆီ ဓာတ်ပုံပို့ပေးလို့ရမလား"

"..."

ထိုမေးခွန်းမှာ ဆိုင်းမဆင့်ဘုံမဆင့်ထွက်လာသော်ငြား ရွှီလော့ယန် ခန့်မှန်းထားသည့်အခြေအနေထဲ၌သာဝင်နေသေးသည်။ လျှင်မြန်စွာဖြင့် ဓာတ်ပုံအယ်လ်ဘမ်ထဲမှ ပုံတစ်ချို့အားရွေးကာ သူ၏အေးဂျင့်ဆီသို့ ပို့ပေးလိုက်သည်။

ပြီးပြည့်စုံသည့် အောင်မြင်မှုပင်။

"ဂုဏ်ယူမနေနဲ့ဦး ရိုးရိုးသားသားနဲ့ ကြိုးစားချင်တဲ့ စိတ်ကို အမြဲမွေးထား"

ကျန်းသုန့်က ရေရွတ်ကာ ခေါင်းစဉ်ထပ်လွှဲလိုက်ပြန်သည်။

“မင်း ဒီမှာနေသားကျသွားပြီလား"

ငါကနေ့တိုင်းအချိုတွေကျွေးနေတယ်တဲ့Where stories live. Discover now