ငါကနေ့တိုင်းအချိုတွေကျွေးနေတယ်တဲ့

Chapter 4

Chapter 4

------------

ခုနစ်နာရီခွဲ၊ ပန်းခြံတွင်။

အဖြူရောင်လျှာထိုးဦးထုပ်နှင့် ဂျင်ဘောင်းဘီပွပွကိုဝတ်ဆင်ထားသော ရွှီလော့ယန်မှာ ရေကန်နံဘေး၌ သွေးပူလေ့ကျင့်ခန်းလုပ်နေလေသည်။ စင်ဂယ်ခွေးတစ်ကောင်ဖြစ်သည့်အတွက် သူ့ကိုယ်သူတင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖြင့် မနက်တိုင်း လမ်းလျှောက်ထွက်လေ့ရှိသည်။ ထို့ကြောင့် သူက ကြက်ဥပြုတ်နှစ်လုံးစားကာ စိတ်အားထက်သန်မှုအပြည့်ဖြင့် သူ့ရဲ့မနက်ခင်းအပြေးလေ့ကျင့်ခန်းအား လုပ်ဆောင်ရန်ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။

သို့သော် မစီစဉ်ထားပါဘဲနှင့် ချီချန်အန်းကလည်း တက်တက်ကြွကြွဖြင့် သူ့အနောက်မှလိုက်လာခဲ့သည်။

လွန်ခဲ့သည့် သုံးရက်ခန့်က၊ ရုတ်တရက် ထိုသူ၏ Weiboအကောင့်မှ follow လုပ်ခံထားရသည့် တစ်ဦးတည်းသောသူ ဖြစ်သွားခဲ့သဖြင့် သူ့မှာထိတ်လန့်ခဲ့ရသေးသည်။ ထို့ကြောင့် ယခုတစ်ခေါက်တွင် ရွှီလော့ယန်မှာ သူ့ရဲ့ တည်ငြိမ်အေးဆေးမှုအား အတတ်နိုင်ဆုံးထိန်းသိမ်းထားလိုက်သည်။

သူက ချီချန်အန်းအား ဂရုတစိုက်နှင့် ခိုးကြည့်လိုက်မိသည်။

ကောင်းရော...၊

ခိုးကြည့်ရန်ကြိုးစားစဉ်  သူအဖမ်းခံလိုက်ရလေ၏။

"ဘာဖြစ်လို့လဲ"

ချီချန်အန်းမှာ ရက်အနည်းငယ်လောက်အနားယူခဲ့သည့်အတွက် သူ့အသံအခြေအနေမှာ အတော်လေးတိုးတက်လာပေသည်။

"မဟုတ်ပါဘူး ဒီအတိုင်း ကြည့်လိုက်တာပါ"

ရွှီလော့ယန်က ချီချန်အန်းအား ပွင့်လင်းစွာပြုံးပြလိုက်ပြီးနောက် ချက်ချင်းပင် ရင်းနှီးသည့်တုံ့ပြန်အပြုံးတစ်ခုအား မြင်လိုက်ရသည်။

ချီးပဲ...အဲ့ဒီအပြုံးက ...၊

'မဟုတ်သေးဘူး ဒီလောကမှာ အလှလေးတွေ ဘယ်လောက်ပဲများနေပါစေ နောက်ဆုံး သူတို့က အရိုးတွေခမ်းခြောက်သွားရမှာပဲ'

ထိုစာကြောင်းအား ဆယ့်နှစ်ကြိမ်၊အကြိမ်နှစ်ဆယ်မျှ စိတ်ထဲတွင် ရွတ်ဆိုပြီးသည့်နောက် တဒိတ်ဒိတ်ခုန်နေသည့်သူ့နှလုံးသားအား ရွှီလော့ယန်ငြိမ်သက်‌စေနိုင်ခဲ့သည်။ သို့သော် ကျန်သည့်အပြေးကျင့်နေစဥ်တစ်လျောက်လုံး သူ့မှာ အာရုံစိုက်၍မရနိုင်ပေ။