ငါကနေ့တိုင်းအချိုတွေကျွေးနေတယ်တဲ့

Chapter 17

Chapter 17

------------

ညသန်းခေါင်အချိန်၊ ရွှီလော့ယန်က အိပ်မက်ဆိုးမက်သည့်အတွက် အိပ်ရာမှနိုးလာခဲ့၏။ သူ့ဖုန်းအားထုတ်၍အချိန်ကိုကြည့်လိုက်ရာ၊ မနက် နှစ်နာရီခွဲရှိနေပြီဖြစ်သည်။ အိပ်ချင်မူးတူးနှင့် စိတ်ရှုပ်ထွေးစွာအိပ်ယာပေါ်မှဆင်းလိုက်ပြီး သူ့ရဲ့အိမ်တွင်းစီးဖိနပ်အားစီးကာ အခန်းတံခါးကိုဖွင့်၍ ရေသောက်ရန်ထွက်လာလိုက်သည်။

သို့သော် သူမီးဖွင့်ရန်လက်လှမ်းလိုက်သည့်အခါ၊ ဝရန်တာမှ အရိပ်ကြောင့် အင်မတန်ထိတ်လန့်သွားရသည်။

နှစ်ကြိမ်မျှပြန်ကြည့်လိုက်ပြီးခါမှ၊ လခွမ်း...ချီချန်အန်းက အခုချိန်ထိမအိပ်သေးဘူးလား...။

ဘတ်စ်ကားမှလေယာဉ်အထိ အဆင့်ဆင့်ရှည်လျားသောခရီးစဉ်အဆုံး၌၊ ရွှီလော့ယန်မှာခေါင်းအုံးနှင့်ခေါင်းထိလိုက်သည့်ခဏချင်းပင် အိပ်မောကျသွားခဲ့၏။

သူကစဉ်းစားလိုက်ပြီးနောက် ရေဖန်ခွက်ကိုကိုင်ကာ ချီချန်အန်း၏နံဘေးတွင်သွားရပ်လိုက်ပြီး "မအိပ်သေးဘူးလား" ဟုမေးလိုက်သည်။

ထိုသို့ပြောပြီးနောက် တဆက်တည်းဆိုသလို သူက သန်းဝေလိုက်မိသည်။

ဆောင်းဦးကာလရောက်နေပြီဖြစ်သည့်အတွက် ညပိုင်းတိုက်ခတ်သည့်လေမှာ အနည်းငယ်အေးစိမ့်စိမ့်ဖြစ်နေသည်။ ညအိပ်ဝတ်စုံလက်ရှည်၊ဘောင်းဘီရှည် မဝတ်ထားမိတာကို ရွှီလော့ယန်နောင်တရသွားသည်။

"အင်း ကိုယ်အိပ်လို့မရဘူး"

ချီချန်အန်းကသူ့လက်အား ဝံရန်တာလက်ရန်းတွင်ထောက်ကာ အဝေးမှထွန်းလင်းနေသည့်နီယွန်အလင်းရောင်းများကို ကြည့်လျက် ရုတ်တရက်ဆန်စွာ မေးမြန်းလာသည်။

"ဒီနေ့က ကိုယ့်မိဘတွေရဲ့ အောက်မေ့ဖွယ်နေ့လေ"

ထိုအဖြေက သူ့မေးခွန်းရဲ့ အတိုင်းအဆထက်ကျော်လွန်နေလေသည်။ ရွှီလော့ယန်က သူ့အားမည်ကဲ့သို့နှစ်သိမ့်ပေးရမလဲ ဆိုတာ အမြန်စဉ်းစားလိုက်သော်လည်း သူကလူများကို မည်ကဲ့သို့နှစ်သိမ့်ပေးရမည်ကို မသိမှန်း သိရှိလိုက်ရသည်။ ထို့အပြင် စကားလုံးများသက်သက်ဖြင့် အကျိုးသင့်အကြောင်းသင့်‌မပြောနိုင်ပေ။