Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
***
"sahnede görüşürüz."
taehyung'un elimin üstünde bir öpücük kondurup odamı terketmesinin üzerinden yaklaşık 10 dakika geçmişti ve ben hâlâ odamda daireler dönerek bir fangirl gibi çığlık atmamaya çalışıyordum.
kim taehyung'un kucağındaydım.
kim taehyung'un ellerini çıplak tenimde hissettim.
kim taehyung'un dudakları benim dudaklarımı resmen sömürmüştü.
kim taehyung bana doyamamıştı.
bu son düşünceyle en sonunda dayanamayıp gerçekten de dudaklarımın arasından küçük bir çığlık kaçırmıştım. her şey o kadar hızlı ilerlemişti ki olanları sindirememiştim hâlâ.
ve muhtemelen sindiremeyecektim de çünkü kapıya tıklama seslerinden anladığım kadarıyla birkaç dakika içinde üstüm başım düzgün bir şekilde salona dönmezsen büyük sorunlarla karşı karşıya kalabilirdim.
menajerimin karşısına geçmeyi gerçekten istemiyordum. ilk önce söylemeyi yasakladığı versiyonu söylediğim için muhtemelen bir tokat yiyecektim.
ardından da bu odada olanları tahmin ettiğinden tekme tokat dalacaktı bana.
neredeyse on yıldır yaptığı gibi.
gömleğimi hızla iliklerken aynadan kendime bakarak farımdan dolayı gözlerimin altına düşen sim tanelerini biraz sildim.
menajerime neden karşı gelmediğimi soruyorsunuzdur muhtemelen.
dünyaca ünlü bir şarkıcıydım o ise basit bir menajerdi.
sanırım küçüklüğümden beri beni kontrol altına almasından dolayıydı bu. küçükken bana tokat attığında ona karşılık veremiyordum. şimdi büyümeme rağmen bile karşılık veremeyeceğimi sanıyorum.
ya da küçükken kimseye sesim ulaşmıyordu, şimdi de milyonlarca kişisinin beni dinlemesine rağmen hâlâ duyulmayacağımı düşünüyorum.
son dokunuş olarak parlatıcımı sürdüm ve bunu da yaptıktan sonra aynadan kendime bakarak yüzüme bir gülümseme kondurmaya çalıştım.
bugün güzel bir gündü.
bugün beni hiçbir şey üzemezdi.
menajerim bile.
onun hakkında düşünmek ve kafamı yormak bile istemiyordum. yalnızca taehyung ve alacağım o iki ödül umrumda olmalıydı.
