Little Star || BxB

1

Kasvetli ve soğuk bir havaya hakimdi gökyüzü. Sisler yüzünden hiçbir yer doğru düzgün yürünmüyordu, yağmur delicesine yağıyordu. Okulun çıkış saatiydi herkes okuldan çıkmaya çalışıyordu, büyük bir yoğunluk vardı. Neden bu kadar eve gitmeye hevesliler? Tabii evde onları bekleyen anne ve babaları vardı, hayat onlar için ne kadar güzelsir kim bilir ama benim için öyle değil. Ailem için değer sıralaması her zaman aynıydı. 1. Notlarım 2. Paraları 3. Küçük kardeşim hiç bir zaman o sıralamaya giremezdim onlar için önemli olan notlarım, ne de olsa itibarları yüksek olmalı notlarım yüksek olmak zorunda tutamazsam berbat olan hayatımda berbat olan bir çukur açılıyor.

"Pişt, Tuğra nereye daldın sen öyle."

Omuzumu tuttu ve bana sarıldı. Heralde Oğuz olmasa hiç birşey yapamayacağım o benim en büyük destekçim.

"Bir yere daldığım yok ama siz önden gidin, ben eve biraz geç gideceğim."

Tabii hayatta kalırsam ya da bir ihtimal pişman olursam.

"Tamam biz önden gideriz ama sen eve dikkatli git."

Bu gidişle bana zarar veren yol değil kendi ellerim ve ayaklarım olacak yoksa bu hayattan başka türlü kurtuluşum yok.

"Peki dikkatli giderim."

Oğuz Eymen'le beraber okuldan ayrılmışlardı. Bende uzun zamandır düşündüğüm birşeyi yapacaktım. Sonunda cesaretimi toplayabilmiştim emin adımlarla merdivenden yukarı çıkıyordum bu yaptığım iyi birşey mi yoksa kötü birşey mi emin değilim. Emin olduğum tek şey bunu yapmaktan başka çarem yok. Son bir kat, ölmeme son bir kat vardı ve ben bundan asla korkmadım sadece kurtulmak istedim. Hemen merdiveni çıkıp kapıyı açtım. Rüzgar sert bir şekilde esiyordu kendimi serbest bıraksam uçaçak gibi hissediyordum yürüdüm sadece yürüdüm ve o zemine çıktım kararsız değildim tam işimi bitirecekken arkamdan bir ses geldi. "Dur!". Arkadan koşan kişi belimden tutup aşağı çekti. En son onun üstünde olduğumu ve dayanamayacak güçte olmadığım için kendimi bıraktığımı hatırlıyordum.

Gözlerimi yavaş yavaş araladım ve karşımdaki kişiye baktım. Daha doğrusu kucağında olduğum kişiye baktım hemen yerimden fırladım. Bana bakıyordu.

"Demek uyandın" yavaş yavaş yanıma yaklaşıp kulağıma eğildi ve fısıldadı "Neden böyle birşey yaptın."

Kendimi geri çekip ayağa kalktım, "Sanane ne yapıyorsam hem sen kimsin de benim işime karışıyorsun."

"Geberip gitseydin benim umurumda olmayacaktı yani benlik birşey değildi evet ama bir anlığına bir insanın hayatını kurtarmak istedim işte. Ne yaşadığını ve neden bu hâlde olduğunu bilmiyorum fakat seni gerçekten seven insanları düşünmedin mi?"

"Öyle birisi olduğunu zannetmiyorum."

"Öyle birisi yoksa, öyle birisi olurum bende," masmavi gözleriyle çok ciddi baktığı için tuhaf olmuştum ama o neden bahsediyordu.

---------------------------------------

Hepinize merhabalar yeni bir kurguyla geldim umarım beğenirsiniz bu kurgudan pek umutlu olduğum söylenemez açıkçası ama yine de denemek istedim destek olursanız çok sevinirim.

Seviliyorsunuzzz.

Vote:5
Yorum:5