Kayıp Şehir

Hasret de burdaymış, vuslat da. İstanbul yokmuş bundan başka...

Cocukken besikten dustugum icin yukseklik korkumun oldugunu soylerdi annem. Korkularini, onlarla yuzleserek aşarsın derdi babam. Yuzlesmeme imkan verilmeden korkumu yendim. Şimdi otuz iki kat yuksekten, butun sogukkanliligimla bu sehre bakiyorum son kez. Yükselişim ve düşüşümle, hırslarım ve zaaflarımla beni sınayan Istanbula bakıyorum gozlerimi bir kez olsun kırpmadan. Sınavdan erken çıkmayı tercih ediyorum. Daha fazla yorulmadan, yipranmadan...

*

Benim hikayemde ne ask ne de sadakat var. Gozu yukseklerde olan, ayni zamanda dusmekten odu patlayan on yedi yasinda bir kizin tamamlanmak uzere olan hikayesi bu. Tum hayati bir gecede degisen Sırma'nın hikayesi bu...
Istanbul'un "burasi Istanbul degil" denilen yerlerinden birinde buyudum. Burda yasayan herkesin hayati birbirinin aynisidir. Ama ben bana paha bicilen hayatin disina ciktim. Pismanliklarim olsa da keske dememeyi cabuk ogrendim. olan biten her seye ragmen en basa donemezdim. En basa donmezdim...

*

Hic yapmadigimiz bir sey degildi. Kizlarla firsat buldukca evden kacar, orda burda duydugumuz gece kuluplerinden birine giderdik. Annem ve babam duymasin diye ayak seslerimden cok cikan kalp atisimin sesi hala kulaklarimda.

Asli ve Ozgu... En yakin arkadasim dedigim nadir insanlar. En kucuk sirrima kadar her seyi bilirken, aklimdan gecenler hakkinda hicbir fikri olmayan en yakin arkadaslarim...

O gece tanistik Sinan'la. Ikimiz de bir geceligine yakinlastik sanarken durumlar istemsizce degisti. Onun giyimi, arabasi, arkadaslari, her seyi benden cok farkliydi ama kime neydi ki? O gece onunla vakit gecirir, sabahina kizlarla dedikodusunu yapar, iki hafta sonra yine evden kacip baska bir mekanda baska biriyle tanisirdim. Simdi oyle olmus olmasini cok isterdim. Simdi yasadiklarimdan cok yasattiklarimin hesabini oduyorum...