•●^𝘋𝘢𝘻𝘢𝘪 𝘖𝘴𝘢𝘮𝘶 𝘹 𝘙𝘦𝘢𝘥𝘦𝘳 °.' 𝗔𝗻𝗴𝘀𝘁√

1.

Aralığın soğuk bir kış günü. Renksiz, grimsi gökyüzünden yere doğru düşen beyaz ve minik kar tanecikleri, arabaların üzerine ve yere birikerek ince bir katman oluşturmuş. Her yer sisli ve bembeyaz. Sanki bir rüya gibi...

Soğuk hava yüzünden ağızımdan çıkan belirgin havayı görebiliyordum...

Soğuk.

Ama önemsiz.

Soğuk olduğunu ve üşümenin pek bir anlamı olmadığını anlayınca, bir sorun olmuyor.
Umursamazsanız, üşümüyorsunuz.

Bir sebepten dolayı boynuma taktığım kaba atkı ne kadar katlanılmaz olsa da, kaşıntılı ve gıcık bir his bıraksa da giymek zorundayım.
Üşümem pek de umurumda değil. sorun, bir süre sonra boğazımın ağrıması...

Böyle olunca yutkunması zor oluyor.
Ve ben bu hissi gerçekten sevmiyorum.

Soğuk hava yüzünden burnumun kızardığını hissedebiliyorum. Giderek hissizleşiyor.

Önüme odaklanmaya çalıştıkça, bulunduğum kaldırımın yan tarafındaki yoldan gelen hızla geçen araba sesleri bunu bölüyor.

Yol...

Sadece bir kaç adım.
Sadece...

Bir kaç adım.

'1'...
Adım attığımda yüzümü okşayıp geçen soğuk ve serin rüzgarı hissettim. Yüzümü dondurmuştu. Yanaklarımın iyice uyuşmaya başladığını hissedebiliyordum...

Ama,
Umursamıyorum.

'2'...
Nefes alış verişlerim, etrafı sarmalıyor. Başka hiç bir ses duyamıyorum. Sanki her şey susmuş gibi...

Huzurlu.

Keşke her zaman böyle olsa.

'3'...
Yola yaklaştıkça saçlarımın rüzgarın esintisi ile uçtuğunu hissediyorum. Sadece 1 adım...

Sadece 1 adım...

"Eğer bir adım daha atarsanız, arabalar tarafından ezileceksiniz. Dikkatli olmanızı öneriyorum, hanımefendi."

Sesi duyduğumda yavaşça durup geri çekildim. Dışarıdan, Sanki, dalıp yanlışlıkla-fark etmeden yola doğru ilerleyen bir kızmış gibi davranmaya çalıştım.

Yumuşak ve hafif kısık tonlu bir ses...

Kafamı hafifçe yana, sesin kaynağı olan kişiyi görebilmek için çevirdim. Ona gözlerimle bakıyordum.

Esmer saçlı, soluk ve biraz açık lacivertli bir atkısı olan adam... ya da bir genç mi demeliyim?

20 yaşlarında gibi duruyor.

Soğuktan onun da herkesin gibi burnu kızarmış.
İfadesiz veya normal bir yüzle bana bakıyor.
Gözleri çok soluk...

İçimde ne yapmaya çalıştığımı anlamış gibi bir his var.

Anlasa bile, o bir yabancı. Önemsememesi lazım.

Çekip gitmek en iyisi. Ben olsam öyle yapardım.

Bile bile sormak çok saçma olurdu nasıl olsa.

"Teşekkürler. Dalmışım."

"Birşey değil..."

Bakıştık.

Hayır, klişe bir sahne değil. Her insanın yaptığı şey oldu işte, duruyoruz öyle ayakta.

Son bir kez bana bakıp arkasını döndü ve gitmeye hazırlandı...

Gitti.

Onda bir şeyler sezmiştim.

Gözleri... çok şey anlatıyor.
Ama bir türlü çözemiyorum.
Ama anlayabiliyorum.
Ama yine de bir türlü çözemiyorum.

Bununla uğraşacak vaktim yok.
Gidip...

Ne yapacağım?