•●^𝘋𝘢𝘻𝘢𝘪 𝘖𝘴𝘢𝘮𝘶 𝘹 𝘙𝘦𝘢𝘥𝘦𝘳 °.' 𝗔𝗻𝗴𝘀𝘁√

4.

"Bu gece ay çok güzel. Değil mi, Y/N?"

︶︶︶︶༉‧₊˚.
⭒๋࣭ 眼泪 °。

Zzzt... Zzzt...

Gelen telefon zili ile yarım kalan uykumdan uyanıp gözlerimi yavaşça araladım. Çok yorgun hissediyordum. Kolumu, yattığım koltuktan hemen yanıbaşımdaki telefona doğru kaldırıp uzatacak gücüm bile yoktu. Her şey çok zahmetli geliyordu. Oysaki dün herhangi yorucu bir fiziksel aktivite bile yapmamıştım.

Çalan telefona göz ucuyla baktım.

Yine saçma dolandırıcılık veya reklam için arayan insan bozuntuları olmalıydı. Beni arayacak bir arkadaşım veya bir ailem yoktu. Bu yüzden eğer telefonum çalarsa karşılaştıklarım hep böyle tanımadığım numaralar oluyor.

Reklam işlerini de hep saçma bulmuşumdur zaten.

Zaman kaybından başka bir şey değil.
İşte bu yüzden umursamıyorum.

Çalan telefonumu görmezden geldim ve koltuğumda başka bir tarafına doğru döndüm. Üstümdeki ince sayılacak battaniyeyi de iyice üstüme çektim.

Telefon susmuştu.
Nihayet.

Fakat,
bir süre sonra tekrardan çalmaya başladı.

Bir reklam bu kadar önemli olamaz. Ufacık bir reklam için bir insanı uyandırmaya değer mi? Hem de bir değil, birden fazla kez. Bu fazlasıyla saçma. Saçmalıktan başka bir şey değil.

bilin ki, hiçbir şey keyfinizden daha önemli değildir.

Yakınımda duran ve ikinci kez çalmış olan telefonumu tekrardan görmezden gelip kafamı battaniyenin içine gömdüm. Gözlerimi kapadım.

Ama ne oldu dersiniz?
Bu sefer de uyku tutmadı.

Ne önemli telefonmuş ama, susmak da bilmiyor.

En sonunda pes edercesine kafamı battaniyenin içinden çıkarıp koltuktan doğruldum. Kafamı bir kaç saniye aralıklarla titreşen telefonuma yönelttim. Elime almak üzere kolumu ona doğru uzattım ve aynı zamanda da kimin aradığını görebilmek üzere gözlerimi telefona dikmiştim. Elim tam telefonu avuçlayacakken, onu daha tutamadan üzerinde donakaldı.

Peki, bu sefer ne oldu dersiniz?

İçimden keşke görmezden gelseydim diye geçirdim. Neden durdukyere arıyordu ki bu kişi ?

Telefonun üzerinde kocaman "Babam." yazıyordu.

Güzel şaka.

Tek düşünüp umabileceğim şey, bunun Dazai tarafından yapılan bir şaka olmasıydı.
Ama öyle olsa bile, hiç de hoş bir şaka değildi.

Bunun sadece bir Kabus olmasını diledim. Elimden gelen tek şey buydu çünkü.

Bu telefonu açmak yerine ölmeyi yeğlerdim.
Ondan tam kurtulmuşken bu ne demek oluyordu? Hayatımın içine sanki saha önce hiç sıçmamış gibi, şimdi gelip tekrardan mı sıçmayı planlıyordu?
Buna da hayat denirse tabii.

Normalde de kararsız biriydim, ama şuan kararsızlığın âlâsını yaşıyordum. Açıp açmamak arasında kalakalmıştım. Ne diyecekti? Niye arıyordu ki? Tam kurtuldum derken, tekrar mı gelmeye karar verdi? Annem öldükten sonra... Ne yüzle arayabilir ki?

Bazen, keşke yetim olsaydım dersiniz.

Ama çoktan yetim olan birisini görürseniz, onun da keşke bir ailem olsaydı diyeceğini duyarsınız.

Eğer bir şey kötüyse, daha iyisini ummak, daha iyisine sahip olduktan sonra da kendi sahip olduklarına bakmayıp, daha fazlasını istemek insanlığın bir doğasıdır elbet.

Bu yüzden, benim durumumda bundan farksız, değil mi? İlgi arayan birisi gibi olmak veya görünmek istemem. İşte bu yüzden, belki de çenemi kapamalıyım. Her şeyden şikayet etmeyi bırakmalıyım.

Babamın beni araması çokta kötü bir şey değil.
Eğer her şeyi unutursan.

Sanırım bir şans vermeliyim.
Emin misin?
Evet.

Gerçekten, emin misin?
Evet.

Onun bir katil olduğu gerçeğini unuttun mu?

Onun yaptığı herşeyi...

H e r   ş e y i   .  .  .

------

Tek yapabildiğim, bir heykel gibi sessizce orada öylece durmaktı.

Çok aptalım.
Çok aptalsın.

Telefon çoktan çalmayı bırakmıştı. Başka geri arama olmadı.

Korkağın tekiyim diye düşündüm.

O pisliğe bir kaç laf edemeyecek kadar korkağın tekiyim.
Korkağın tekisin.

Zaman durmuş gibiydi.

Akmasını da istemiyordum ama bu hâlde durması da hiç çekilmiyordu.

İkisinide istemiyorum.

Bazen başından beri hiç vâr olmasaydım, daha huzurlu olurdum gibime geliyor.

Ama vâr olmadığımda, nasıl huzuru hissedebilecektim ki?

Huzura ulaşmak neden bu kadar zor?

Huzur denen şey gerçekten de var mı?

[22/02/24]

...