Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sabah alarmın sesiyle uyandım saat sabahın 6:00'ıydı ve günlerden pazartesiydi koskoca tatil bitmişti sanki zaman su gibi akıp gitmişti 9. Sınıfa yeni başlıyordum ve bugün benim ilk günümdü hazırlandım formayı siyah bol paça kotumun içine sokup üzerine siyah sweatshirtümü giydim ve saçlarımı düzleştirip suratıma güneş kremi sürüp evden çıktım sabah sabah kahvaltı yapmayı sevmem midemi bulandırıyor her neyse. Okulun ilk günü olduğu için otobüs o kadar doluydu ki az kalsın çığlık çığlığa küfür edicektim iç çekerek okula girdim ve kaç saattir dersin başlamasını bekliyordum en son zil çaldı şükürler olsun! sınıflara gittik en ön kapı tarafına geçtim herkesten uzak olmak için bana kendi ailevi sorunlarım yetiyordu başkasının çenesiyle uğraşamazdım... Zil çaldı kapının önüne geldim tam kulaklığımı takıcaktım ki bir çocuk bana;
"Yolunu şaşırdın galiba burası anaokulu değil."
Demişti bana küçük demişti bana ne yani boyum kısa diye mi? Evet kısayım ve kendimi size kısa ve öz geçiyim ben Kumsal Kalben 15 yaşındayım....
Bu günü böyle cenaze çıkarmadan atlattım çok şükür. Eve geldiğimde yine annemin azarlamalarını duymak zorunda kaldım odama gittim kulağıma kulaklık takarak en sevdiğim şarkılardan biri olan Cem Adrian'ın; Herkes Gider Mi? Şarkısını dinlemeye başladım... Şarkıda
Herkes gider mi, herkes gider mi söyle bana küçük adam herkes gider mi çok erken değil mi?
Herkes gider o gitmişti, o gittiği an benimde hayatım bitmişti... Ondan geriye bana sadece son cümleleri kalmıştı
"Ne olursa olsun beni asla unutma küçük bücürüm"
Deyişi kulaklarımda sanki, bu cümle kafamın içinde çığlık atıyordu... Beni parçalıyordu..
