Qarukkin Minninsha'nın Macerası

Bölüm 2

Odanın sol tarafında bulunan elbise dolabının içine saklandı Qarukkin. Sesler iyice odanın dibine geldiğinde çoktan dolaba yerleşmiş küçük bir aralıktan kapıyı gözlüyordu. Seslerin sahibinden her ne kadar korksa da göreceği şeyi bir o kadar da merak ettiği kesindi.

İnlemek ve ağlamak arası bir ses ile giderek yaklaşan şey tam kapıdan içeri girecekti ki birden duruverdi. Durduğu anda inlemesi de susmuştu. Bir el fenerinin ışığına benzeyen bir ışık görüldü sonra ilk olarak. Odanın yanıp sönen lambaları artık tamamen kararmış ve odayı sadece o cılız fener ışığı aydınlatır olmuştu. Qarukkin nefes alış verişlerini kontrol etmeye çalıştı dikkatlice. Bir fare kadar sessiz olmak zorunda olduğunu biliyor ve bunun için neredeyse kalbinin atışını bile durdurmak istiyordu. Soğuk yüzünden titrediği anlar da çok geride kalmıştı artık. Korku o kadar canlandırıcı ve güçlü bir duyguydu ki bedeni her anlamda kendini yeniden programlamış gibiydi.

Bir elektrik motorunun sesine benzeyen bir ses duydu birden. Fener ışığı odanın kapısının tam önünde bir sağa bir sola dönüp duruyordu. Sonra o elektrik motorunun sesi yeniden yükseldi ve arkasından vuran ışıklar yüzünden gölgesi iyice korkutucu bir hal alan şey içeriye ilk adımını attı.

Qarukkin'in gözleri daha da büyümüştü şimdi. İçeriye giren şey hemen hemen bir insan boyundaydı. İlk önce sadece bir gölge olarak algılayabildi gördüğü şeyi. Loş ışık altında daha fazlasını görmesi de çok zordu zaten. Varlık ilerledikçe daha da netleşti görüntüsü. Boyu bir insan kadardı sahiden ama kesinlikle bir insan değildi bu varlık. Çıkardığı sesler bir insanın ağlamasına benziyordu, pürüzlü ve eski bir hoparlörden çıkan bozuk bir ağlama sesine ama bir insan değildi. Etrafı kalın kablolarla adeta bir koza gibi sarılmış, iki cılız metalik bacak üzerinde hareket eden, kafasının olması gereken yerde eski bir motosiklet kaskı takılı olan paslı bir metal yığınıydı. Paslı, eski ve "canlı" bir metal yığını.

Paslı ve canlı makine, masasının başında ölü bir halde bekleyen Lyra'ya yanaştı kesik adımlarla. Onun yüzüne ve bedenine baktı uzun uzun. Sonra da o uğursuz inlemesine başladı yeniden. Zaman zaman hıçkırıklarla ağlayan bir kız çocuğunun eski bir telefondan duyulan sesine zaman zaman da kapı gıcırtısı ile elektrik kıvılcımlarının sesine benzeyen bir inleme çıkartıyordu. Qarukkin ise hala bir hayalet gibi sessiz olan biteni izlemekteydi.

Ağlamaları parazitlerle karışan varlık ellerinde tuttuğu bir şeyi usulca Lyra'ya doğru uzattı sonra. Adeta karşısındaki beden uyuyor da onu uyandırmaktan korkuyormuş gibi hareket ediyordu. Bir süre bekledi öylece. Eklemlerindeki pas zaman zaman hareketlerinin gıcırtılarla bölünmesine bazen de bir hareketinin bir süre öylece kilitlenmesine neden olmaktaydı.

Aradan yaklaşık 2-3 dakika geçmişti ki varlık nazik hareketlerle Lyra'dan birkaç adım uzaklaştı. Ona adeta sahip olmak istediği oyuncağa bakan bir çocuk saflığıyla bakıyordu. Kafasına geçirdiği kask bir sol yanına bir sağ yanına yatıyor Lyra'yı adeta hüzün içinde inceliyordu. Qarukkin onun yüzünü göremese de eğer bir gözü varsa onların yaş ile dolu olduğuna yemin edebilirdi.

Kısa bir süre daha varlık hareketsiz kaldı. Öyle ki Qarukkin bir anlığına bozulup öylece donduğunu düşündü. Tam saklandığı dolaptan çıkacaktı ki yeniden gıcırdamaya başladı paslı makinenin eklemleri.

Geldiği yolu takip ederek kapıya doğru yürüdü. Başı şimdi önüne eğilmiş ağlaması ise daha boğuk bir inlemeye dönmüştü. Yürümeye devam etti. Kapıyı geçti ve yukarı çıkan merdivenlerin olduğu yöne dönüp devam etti. Birkaç dakika sonra ne paslı eklemlerinin sesi ne de inlemesi duyuluyordu.

Güvende olduğuna emin olduktan sonra usulca dolabın kapısını açtı Qarukkin. Az önce gördüğü o ürkütücü metal ve kablo yığınından sonra Lyra'nın bedeni fazlasıyla sıradan bir nesneye dönüşmüştü sanki. "Buradan kurtulup evime gitmeliyim" diye geçirdi içinden. "Annem ve babamı bulmalıyım. Onların yanında güvende olurum."