One Shots • VeyKen (Gönül Dağı)

Bölüm 31 - Aç Gözlerini ~ Part 3

1 Hafta Sonra

"Yavaş yavaş... Ya bak yavaş diyom hala hızın hızın gitmeye çalışıyon!"

Kenan olduğu yerde durdu, başını arkaya atarak kocaman bir "of" çekti. Veysel kaşlarını kaldırarak baktı onun haline.

"Şu tavırlara bak..."

"Offff Veysel. Harbiden of artık yani." diye isyanla kardeşine döndü Kenan. "Oğlum doktor değil miyim lan ben? Ha? Hastaları sana bıraksak var ya ohooo... Bu ne böyle kaplumbağa gibi gıdım gıdım adımlar?"

"Abi vuruldun ya hani sen?" dedi Veysel ters ters. "Hareketlerine dikkat etmen gerek hani... Ben mi hatırlatacağım sana ya?"

"Evet, altı yıl tıp üstüne beyin cerrahisinde yüksek lisans yapmış operatör doktor olan bana karaciğer yaralanması sonrası hastanın hareketlerine dikkat etmesi gerektiğini hatırlattığın için çok teşekkür ederim abicim." diye gözlerini devirdi Kenan. Tek nefeste kurduğu cümle üzerine Veysel kıkırdadı.

"Ta'am ta'am uzatma. Hadi birkaç adım daha at, geri yatarsın sonra."

"Yatmaktan da sıkıldım artık ha." diye mırıldandı Kenan, koluna girmiş Veysel'le beraber bir adım daha atarken. "Uzun bir süre hastane odası görmek istemiyorum mümkünse."

"İyi, istifa da edersin o zaman."

"Valla fena fikir değil."

"N'apacan, gelip bizimle ağılda mı çalışacan?" diye kıkırdadı Veysel. Kenan ufak bir sırıtmayla baktı kardeşine.

"Neden olmasın?"

"Ben sana söyleyeyim neden olmasın; geçen sene bir ara dükkana uğradığında senden ingiliz anahtarı istedim, sen bana tornavida verdin. Baya bildiğin yıldız tornavida! Hatırladın mı?"

"Oğlum unut artık şu mevzuyu ya." diye söylendi Kenan. Veysel güldü.

"Ha-ha, yok öyle yağma. Bu anı benimle mezara kadar gidecek, ben de ömür boyu seninle dalga geçecem. Neyse hadi yeter bu kadar."

Birkaç adım geri gittiler ve Veysel, abisinin dikkatle yatağa oturmasına yardımcı oldu. Baş kısmı yükseltilmiş olan yatağa yaslanıp ayaklarını uzatırken yorgun bir nefes verdi Kenan, eli yarasının üstüne gitti. "Ağrı girdi ufaktan ya..."

"Al işte, dedim ben sana." dedi Veysel ters ters. "Kötü mü? Çağırayım mı hemşireyi?"

"Yok yok." diye elini kaldırdı Kenan hemen. "Dikiş kontrolüne gelecekler zaten, söylerim o arada."

Veysel tereddütle ona baktı, ardından omuz silkti. "İyi, sen bilirsin..."

Yatağın yanına tabureyi çekip otururken sıkıntı dolu bir nefes verdi. "Çıkartacaklar mı seni şimdi sabaha? Çok erken değil mi?"

Kenan tek kaşını kaldırarak baktı ona.

"Veysel iki ay hastanede mi kalayım abicim ne istiyorsun?"

"Onu mu diyom ben ya?" diye terslendi Veysel. "Hayır yani... Bir hafta oldu daha sen ameliyat olalı. Azıcık daha yatırsalard-"

"Ben bile kendi yaramı bu kadar düşünmüyorum be Veysel." diye güldü Kenan hafifçe, başını tavana çevirip gözlerini kapatırken. "Valla baksana, benden çok dert oldu sana."

Abisinin rahat ifadesine bakan Veysel, başını önüne eğerek kısık sesle konuştu:

"Gözümün önünde vurulan sensin de ondan."

Gergin bir sessizlik oldu hastane odasında. Kenan hızla gözlerini açıp Veysel'e baktı, başı öne eğik olan kardeşinin yüzündeki ifadeye göz gezdirirken kaşlarını çatmıştı.