"LENA"

LENA ARSLANLI

Mezarlıktan çıkıp nasıl eve geldiğimi hatırlamıyorum. O kadar kaybolmuş hissediyorum ki. Yıllardır yaşadığım her şey bugün beni boğmuştu.

Telleri çıkmış olan salondaki koltuğa uzanıp gözlerimi tavana diktim. Ölüden farkım yoktu sanki.

Ben Lena. Ben Lena Arslanlı. Bir günde kendime o kadar yabancı olmuştum ki sanki Lena Kılıç hiç varolmamış gibi.

Olduğum yerden doğruldum. Başımda öyle şiddetli bir ağrı vardı ki. Bugün yaşadıklarım ve üstüne kahvaltıda atıştırdığım iki lokma ile vücudum adeta imdat diye bağırıyordu. Ama kendime gelmem lazımdı. Bir an önce geçmişte neler olduğunu anlamam lazımdı. Ama en önemlisi gerçek ailem kimdi. Kenan Arslanlı yani gerçek babam onu bir şekilde bulup ulaşmam lazımdı.

..........

Kendimi biraz daha toparlayıp anne baba demeye dilim varmayan insanların odasına girdim. Kutudaki zarfları alıp hepsini tek tek okumaya çalıştım.

Okudukça bütün dünyam daha nasıl yıkılacaksa öyle yıkılıyordu tek tek.

Ben Lena. Annesinin kokusunu bile alamadan ondan koparılan 22 yıl bir yalan ile yaşatılan, her türlü şiddete maruz kalan, aşalanan, korkutulan, hoşgörülün Lena. Ben Lena Arsanlı.

Kim olduğumu, neden kaçırıldığımı, neden bunca yıl sevilmediğimi bir günde öğrenmiştim. Benim hikayem aslında yeni başlıyormuş.

..........

Dakikalardır elimdeki kağıt parçaları ile çöktüğüm yerde kıpırtısız bir şekilde oturuyordum. Ne yapacağımı nasıl devam edeceğimi bilmiyordum. Beynim durmuştu sanki.

Gerçek annem Handan Arslanlı'ya psikopat derecesinde aşık olan adam sırf annem babam ile evlenince beni onlardan kopararak intikam almış. Üstelik bir abim bile varmış.

Öğrendiğim gerçekler o kadar büyüktü ki benim için aslında mutlu olmam gerekirken ben çok korkuyordum. Aklımda binlerce soru adeta cirit atıyordu. Onları nasıl bulacağım, gerçeği nasıl söyleyeceğim, beni kabul edip etmeyecekleri gibi bin bir soru ile doluydum.

Derin bir nefes alıp çöktüğüm yerden ayaklandım. Her şey için zamana ihtiyacım vardı. Bir günde inanılmaz zor şeyler yaşamıştım. Bugünün hemen bitmesi gerekiyordu.

Zorlanarak banyoya girip uzun bir duş aldım. Üstümü giyip mutfağa bakmadan salona gittim. Karnımın gurultusu hiç durmuyordu ama zorda olsa başımı koltuğuma koydum. Zaten beynim anlaşmışım gibi başımı koyar koymaz uyumuştum.

........
Sabah gözlerimi midemdeki açlık hissi ile açmıştım. O kadar açtım ki. Yerimden doğrulmaya çalıştımda gözlerimin önü kararmıştı. Biraz soluklandım zar zor ayaklanmaya çalıştım. Yerimden kalkabildiğimde belki bir Umut bir şey bulabilirim diye mutfağa yöneldim. Buzdolabını açtığımda beni koca bir yokluk karşıladı.

Zorlanarak mutfağın masasının sandalyesine oturup soluklanmak istedim. İnsan açken gerçekten hiç gücü yokmuş. Bunu önceden biliyordum ama iki gündür yaşadıklarım ve açlık tüm direncimi kırmıştı.

Dün öğrendiğim gerçeklerin etkileri hala benimde derin izlerini sürerken her şeyi beynimde tekrar yaşamaya başladım.

Ne yapacağımı, nasıl bir yol izleyeceğimi düşünüp durdum olduğum yerden. Mektupta yazılanlara göre gerçek babam Kenan Arslanlı çok zengin bir iş adamıymış. Bu bir nebzede olsa beni rahatlatıyordu. Onu bulabilmem açısından.

Hayatım boyunca bir telefona sahip olmadığım için internetten arama yapacak durumda değildim. O yüzden oturduğum yerden ayaklanıp salona geçtim. Koltuğun altındaki bir kaç parçadan ibaret olan kıyafetlerimden olan rengi solmuş olan pantolonum ve yıpranmış olan swetimi üstümdeki pijamalar ile değiştirdim.