Flammable Feelings

1. 't Is Weer Voorbij Die Mooie Zomer

Je dacht dat er geen einde aan kon komen, maar voor je 't weet is heel die zomer al weer lang voorbij.

1 september. De dag waar iedereen naar uitkeek. Of, zogezegd dan toch. Niet iedereen had evenveel zin in alweer een nieuw schooljaar, maar Caro kwam toch al huppelend naar beneden. Ze was blij dat ze eindelijk haar vrienden weer kon zien.

Directeur Wolfs, of Karel, had Caro onlangs een foto gegeven van zijn nichtje, Emma. Zij zou dit jaar hun klas komen vergezellen. Het zag er best een lief meisje uit. Caro had zich nog afgevraagd waarom Karel nooit iets over Emma verteld had, maar hij waaide het weg in die zin dat hij Caro en Titin daar niet mee wou belasten. Dat vond Caro maar een rare uitleg, maar veel meer had ze niet aangedrongen. Met het kader stevig in haar ene hand nam ze aan de ontbijttafel snel een croissant met de andere en kuste ze Titin gedag. Ze gooide haar rugzak, waar nog niet zo veel spullen in zaten, over haar schouder en wandelde de deur uit. Buiten stonden Maria en Yemi al op haar te wachten.

"Klaar voor de eerste schooldag?" vroeg Yemi met een lach.

"Jij bent wel heel enthousiast hoor, pannenkoek," zei Maria.

Yemi gaf Maria een speelse duw. "Wat heb je daar?" wees hij naar Caro's handen.

Caro liet het kader zien. Ze zocht even haar woorden. "Euh, het nichtje van Wolfs, Emma. Ze komt blijkbaar naar onze school."

"Een nieuwe klasgenoot, zo leuk!" riep Yemi. Maria moest hem in bedwang houden zodat hij niet van zijn fiets viel.

"Ze ziet er wel oké uit, dus hopelijk heb je gelijk," bevestigde Caro met een glimlach. Ze stak het kader in haar zak en volgde haar vrienden naar school.

***

Hier gaan we weer, dacht Emma. Nieuwe school, en vast weer nieuwe problemen. Ze plaatste haar fiets in de fietsenstalling en zette meteen haar hoofdtelefoon op.

Er stonden een aantal mensen op de uitkijk. Ze dacht er niet veel van en liep ze voorbij. Pas toen ze het gebouw binnenliep besefte ze dat het misschien voor haar was - haar nonkel wist altijd van die rare dingen te organiseren - maar ze ging nu echt niet meer op haar stappen terugkeren.

Met een zelfzekere tred wandelde Emma door de gangen tot ze de lockers vond. Toen ze de hoek omdraaide, moest ze even met haar ogen knipperen.

"En daarom vinden wij het heel spijtig dat jij er niet meer bent Camille."

Emma dacht even dat er echt iemand overleden was, maar daarvoor zag de hele situatie er iets te belachelijk uit. Vier meisjes waren in het zwart gekleed en stonden rond een heleboel kaarsen en bloemen die de weg naar de lockers versperden.

Wat was dat voor een cinema? Emma besloot er meteen een einde aan te maken.

Ze liep gewoon door de chaos van kaarsen heen en zocht de juiste locker. De foto van de zogenoemde Camille viel op de grond, maar het kon haar weinig schelen. Locker 36 was locker 36.

"Euh, hallo, excuseer?" zeurde een meisje met erg veel make-up en lange gekrulde haren. Emma hoorde het niet door haar muziek, en legde wat ze niet nodig had voor de dag in haar locker. Het was pas toen ze het deurtje met een luide knal weer dicht deed dat ze enkele boze blikken opmerkte, maar ze negeerde het gewoon en liep terug de andere kant uit.

"Heb je dat gezien? Wat denkt die wel?" hoorde ze nog vaag roepen achter haar. Emma rolde met haar ogen, die waren blijkbaar snel op hun tenen getrapt. Ze was nog geen minuut binnen en ze had al voor problemen gezorgd, maar ze trok er zich niets van aan. Die meisjes hadden maar niet voor haar locker moeten staan. Ze wandelde verder de trap op, op zoek naar het theater. Maar wat een doolhof was het SAS toch...