Flammable Feelings

9. Dans Je De Hele Nacht Met Mij

Dans je de hele nacht met mij. Want de muziek brengt de liefde dichterbij. Met jou te dansen vind ik een zaligheid. Ik geef niet om de tijd.

De volgende ochtend op school voelde Emma zich niet zo goed in haar vel. Ze kon niet stoppen met denken aan hoe Caro gisteren tegen haar in slaap was gevallen. Ook al was ze blij dat Caro haar achteraf nog een berichtje had gestuurd, het deed geen afbreuk aan het feit dat ze de hele avond nog meermaals had laten afspelen in haar hoofd. Ze had het idee dat Caro ook wel iets voor haar voelde, dat hadden hun vertrouwde momenten tijdens de strafstudie, de LO les, de wiskunde oefeningen en de film reeds duidelijk gemaakt, maar het leek allemaal zo verkeerd. Door Caro's relatie met Vince kreeg Emma telkens een naar gevoel in haar borst, alsof alles wat ze deed om Caro op te beuren fout was aangezien het gebeurde uit liefde in plaats van vriendschap. Misschien was de logische optie om afstand te nemen, om zich niet steeds op te dringen als Vince iets stoms deed. Maar ze kon het niet helpen, Caro verdiende zo veel beter dan die jongen. Het gaf haar zoveel energie om haar te laten lachen, en ze kon de sprankelende connectie die ze voelde telkens wanneer ze elkaar in de ogen keken niet meer ontkennen. Toch maakte de hele situatie haar nerveus en ongemakkelijk, twee eigenschappen die ze al een tijd lang niet meer aan zichzelf had toegeschreven.

Ze zuchtte eens diep en wandelde de inkom van het SAS binnen, al knipperend met haar ogen om de gemiste slaap van vorige nacht te proberen camoufleren. Ook al had Emma niet echt veel vrienden gemaakt de voorbije weken, toch voelde ze zich op haar weg naar de lockers op een of andere manier bekeken. Ze voelde zich zelfbewust, alsof ze plotseling onder een vergrootglas lag. En ook al wist ze dat ze het zich waarschijnlijk inbeeldde, toch leek het alsof iedereen haar door had. Alsof ze zagen dat Emma niet het rebelse meisje was van de voorbije dagen, maar een façade opzette om haar verwarde gevoelens te maskeren.

Haar ogen zochten onbewust naar Caro, maar ze was haar nog steeds niet tegengekomen. Haar hart zonk een beetje in haar borst, en haar vermoeide zintuigen probeerden het lawaai van de gang te blokkeren terwijl ze haar locker open deed. Zou Caro zich verslapen hebben? En waarom was Emma nu hyperbewust van alles wat Caro deed?

Langer moest ze gelukkig niet worstelen met haar gedachten, want net op dat moment voelde Emma een hand op haar rug. Ze draaide zich om en keek recht in Caro's ogen. Ze zag er uitgerust uit. Dan was er toch één iemand van hen die goed had geslapen. Ook Maria en Yemi stonden naast haar, al wachtend op wat hun vriendin zo nodig aan Emma te zeggen had voor ze naar de les vertrokken. Emma beet op haar lip. Caro hoefde haar helemaal niet aan te raken om haar aandacht te trekken, maar toch had ze het gedaan. Alsof een onbewuste aantrekking tussen de twee ervoor zorgde dat ze konden spreken met slechts enkele contacten.

"Hey," zei Caro met een glimlach. "We zochten je."

We? Sinds wanneer was Emma onderdeel van Caro's ochtendroutine op school? Yemi stond er wat ongemakkelijk bij en Maria bekeek haar met een blik die duidelijk niet akkoord ging met Caro's idee om meer op te trekken met de rebelse blauwharige, maar Emma kneep enkel haar lippen op elkaar. Haar rustige houding van gisterenavond had blijkbaar toch iets opgebracht.

"Goed geslapen?" vroeg Caro. Voor Maria en Yemi leek het een onschuldige vraag, maar Emma wist dat er meer achter zat. Er hing een lichte spanning die Caro leek te verdoezelen met haar optimisme, maar door enkele uitgesproken blikken naar elkaar realiseerde Emma zich dat Caro haar dankbaar leek te zijn, nog meer als ze nu gewoon haar mond zou houden over de situatie.

Ze drukte haar slaapgebrek naar achter en zette haar beste nonchalante houding op. "Tuurlijk," loog ze. Ter afleiding keek ze op en neer naar Yemi, die niet zijn enthousiaste zelve bleek te zijn, "alles oké, wafel?"

"Het is pannenkoek, en dat is mijn koosnaampje!" Maria rolde met haar ogen en gooide haar handen naar boven, alsof ze duidelijk wilde maken aan Caro dat Emma niet deugde. Caro negeerde het, en moest een lach bedwingen.