Flammable Feelings

6. Verlangen

Jij was alleen maar een verlangen, of ben je meer dan dat?

Met veel haast gooide Caro haar fiets tegen de pas geschoren struiken in de voortuin. De villa van Vince's familie was reeds omsingeld met grote zwarte auto's en camionettes, die dure fotografiespullen vervoerden. Maar daar lette Caro niet op. Zo snel als ze kon, rende ze naar de deur, schuin over het gras in plaats van het gebruikelijke grindpad. Ze belde aan, maar nog voor ze zich kon afborstelen zwaaide Vince de deur al open.

"Ah, je bent er-" Vince brak zijn haastige woorden bij het zien van Caro's toestand. Ze was nog bezig met haar jas goed te trekken en een veeg van een spons weg te wrijven, zodat ze niet echt doorhad hoe Vince naar haar stond te staren.

"Is er iets?" vroeg ze toen ze stilte hoorde en opkeek.

"Nee, nee," antwoordde Vince, zijn verbazing verstoppend. Hij wreef eens door zijn haar.

"Ik heb mij keihard gehaast," zei Caro met een hoge stem, terwijl ze haar bril goed zette en eens vriendelijk lachte naar Vince.

"Ja, ik zie het," plaagde hij met een onderdrukte lach. "Kom binnen, de fotograaf is er al." Hij nam Caro's pols vast en trok haar mee de gang in, tot ze bij de woonkamer aankwamen. Caro wist helemaal niet goed wat te denken, haar haastige enthousiasme veranderde meteen in een nerveuze overprikkeling.

"Één foto had jij gezegd," wees Caro verbijsterend in het rond, "dat is hier precies een filmstudio," ze wierp een blik op het dure reflectiescherm, "wat is dat allemaal?"

Vince hield zijn handen op terwijl hij Caro verder door het huis leidde. Hij wist niet zo goed wat te zeggen, hij was zelf geen expert. Hij moest dit zelf niet zo veel doen, vaak hadden ze enkel zijn vader, Olivier, nodig. "Dingen om die foto te kunnen maken?" probeerde hij.

Caro fronste haar wenkbrauwen terwijl de vals gedekte tafel haar aandacht opnam. "Was een fototoestel niet genoeg?" sprak ze in het wilde weg toen ze terug naar hem draaide, "heb jij nu schmink op?" zei ze nog een toon hoger.

Vince grinnikte door Caro's zenuwachtigheid. "Nee, en jij?"

Caro rolde met haar ogen door die domme opmerking. "Nee, denk je dat er nog tijd voor is?" Ze stonden ondertussen in de keuken.

"Oh, Caro," bracht Philippe uit. De make-upartieste stopte even met het bewerken van zijn wenkbrauw terwijl de papa van Vince het niet zo fotogenieke plaatje in zich opnam.

"Ja sorry," verontschuldigde Caro zich, "ik zie er niet uit, is er nog tijd om te douchen?" Ze wist dat het waarschijnlijk een overbodige vraag was.

"Oké, wij zijn klaar," onderbrak de journalist hen, die vol glorie de keuken in kwam gewandeld met enkele papieren in zijn hand. Zonder Caro een blik te gunnen keek hij naar Philippe en Olivier, "zullen we?"

Philippe waaide hem beleefd weg, "Ja, één minuut," zei hij, terwijl hij de stoel omdraaide, "Caro schat, ga zitten, we gaan dat oplossen."

Wat overweldigd en niet op haar gemak ging Caro dan maar in de make-upstoel zitten. Ze voelde zich helemaal niet op haar plaats, het was een heus contrast met hoe ze enkele uren geleden nog stond te lachen in de gang met Emma, zonder dat haar uiterlijk er toe deed.

Wat het er helemaal niet beter op maakte was het feit dat de journalist niet eens haar naam deftig kon uitspreken. Al minstens tien keer had hij het verkeerd gezegd. Het hielp ook niet dat ze na haar vliegensvlugge transformatie een schort moest aandoen om haar vuile kleren te verbergen. Ze voelde zich niet echt deel van de familie, eerder een soort serveerster.

"Carmen, zet jij nog eens een stapje achteruit," zei de journalist terwijl hij de fotograaf even liet stoppen. Caro's ogen deden reeds pijn van alle cameraflitsen, en ze probeerde haar zenuwen onder controle te krijgen door even snel te knipperen.