sevgilim, dünyama çiçekler açtıran, bana daha önce görmediğim güzellikleri veren, beni titretecek kadar heyecanlandıran sevgilim.
karanlıkta üzerime parlayan ay ışığım,
canımın içi,
canımın en içi sevgilim.
gözlerimi her kapattığımda bu karanlığı cennete çeviren sevgilim,
uzun kirpikleri, çıkık elmacıkları, hafif kemerli burnu, derin gamzeleri, kırmızı kalın dudakları... yüzü tıpkı; aklımdan çıkmayan bir melodi gibi.
ruhuma dokunup, her şeyin yolunda olduğunu gösteren sevgilim,
bana gülmeyi öğrettikten sonra gülücüklerimden bahar olup çiçek açan sevgilim.
"ne düşünüyorsun?" dedi, çok da kalın olmayan bir montu -beni daha rahat tutabilmek için- bana giydirdikten sonra fermuarını çekerken.
sabırla bekledim fermuarı boğazıma kadar çekmesini, ellerini bedenimden ayırmadan önce yine dikkatle bana baktı. "çok heyecanlıyım." dedim sakinliğimi koruyamadan ve onu düşündüğümü detaylıca anlatıp sabaha kadar konuşmaktan kaçınarak.
gülümsedi, boynuna taktığı kalın zincir kolyeler, iki yana ayırdığı saçları ve siyah deri ceketiyle ciddi anlamda gözlerimi ondan alamayacak kadar yakışıklıydı ve nefesimi kesiyordu.
botlarını da ayağına geçirdikten sonra anahtarı kapıyı açarak dış tarafa taktı ve hemen yerde kenarda duran iki kaskı da alarak dışarıya çıktı. onu takip edip dışarıya çıktıktan sonra kapıyı çekti ve kilitlemeden anahtarı cebine attı.
