"Sweet Disaster"

Κεφάλαιο 9ο

Damien's P.O.V

- Πως ηταν;

- Δεν εχω ιδεα...Δεν την περίμενα ετσι..

- Damien σταματα το όσο ειναι καιρός. Δεν φταίει παρτο απόφαση!

- Δεν καταλαβαίνεις Derek. Ο πατέρας της σκότωσε τον δικό μου και ο θάνατος της μητέρας μου οφειλόταν στις τύψεις και την μοναξιά...Αυτη η κοπέλα ή μαλλον αυτη η οικογένεια με εχει καταστρέψει..Σειρά μου δεν ειναι νομίζεις;

- Τι σκοπεύεις να κανεις δηλαδη; Να την σκοτώσεις; Ή να την κανεις να τρέξει απο πισω σου; Απο οτι μου λες δεν ειναι καμία ηλίθια..Θα καταλάβει

- Δεν θα προλάβει να καταλάβει..Το παιχνίδι μόλις ξεκίνησε και αύριο θα συνεχιστεί!

Γυρίζω το βλέμμα μου προς το παράθυρο και αισθάνομαι τον Derek να με πλησιάζει και να με ακουμπά στους ώμους...Δεν την περίμενα ετσι, αλήθεια. Την περίμενα πιο ψυχρή, απόμακρη και περίμενα το βλέμμα της να μην βγάζει οικειότητα...αλλα κατι πιο σκοτεινό. Λάθος μου...αυτο θα με βόλευε γιατί θα ειχα ένα παραπάνω κίνητρο να την διαλύσω! Τωρα..εχω ένα λιγότερο αλλα ειναι πολυ ισχυρά τα αλλα για να με κάνουν να σταματήσω. Ο,τι άρχισα θα το τελειώσω με οποιοδήποτε τίμημα. Απο την αλλη ο Derek δεν εχει άδικο. Δεν φταίει αυτη και ουτε εγω για αυτο που έκαναν οι ανεγκέφαλοι γονείς μας ο ένας στον αλλο..Χάος, δεν ξερω τι να κανω πια. Εχω χάσει τον εαυτό μου και ακομα δεν ξεκίνησα, αλλα η εκδικηση ειναι σαν ναρκωτικό και η θέληση για εκδίκηση ακομα πιο ισχυρή απο ένα ναρκωτικό. Θα γινει..τελείωσε το θέμα. Θα γινει και ας κανω λάθος, δεν με ενδιαφερει τίποτα πια, παρα μονο αυτο.

..

Περπατάω μέχρι την κουζίνα και αρπάζω μια κούπα ενώ γεμίζω και μια δεύτερη και κατευθύνομαι προς την αίθουσα που εχω "δουλεια" σήμερα με την Rosmar...Ros.., με την κόρη του καταραμένου του Collins τελος πάντων. Ανοίγω την πόρτα και την βρίσκω να κάθεται στην καρέκλα και να παρατηρεί κατι με το μικροσκόπιο. Φοράει ένα φορεμα με μικρά λουλούδια και τα μαλλιά της τα εχει πιασμένα σ'ενα τεράστιο κότσο με ενα μικροσκοπικό φιόγκο στο πισω μέρος τους. Θα 'λεγε κανεις οτι ειναι όμορφη, αντικειμενικά όμορφη αλλα εγω δεν ειμαι "κανεις".

- Καλημέρα , λεω και χαμογελώ ευγενικά -όσο πιο ευγενικά μπορω τελος παντων- , ενώ ταυτόχρονα της προσφέρω την κούπα με τον καφε που ειχα γεμίσει πριν.

- Καλημέρα Damien, ευχαριστω για τον καφε παρεπιπτόντως..., λεει και μου δίνει τον φάκελο με τα προσωπικά της στοιχεία για να ξεκινήσω δουλεια και ισως να την γνωρίσω καλύτερα; Ετσι υποθέτω...
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ! Rose! Rose Collins την λένε...αυτα δεν ξεχνιούνται..!

- Λοιπον ξεκινάμε;

- Ναι φυσικά

Αφότου μου απαντάει ξεκινώ να την ξεναγώ στην εταιρεία και στους χώρους γενικά και μετα περνάμε στα πιο ειδικά. Της δείχνω τα σχετικά του μικροσκοπιου και διαπιστώνω οτι πράγματι δεν γνωρίζει βασικα πραγματα..Αλλα ειναι αρχή ακομα και η αλήθεια ειναι οτι όσο περισσότερο χρόνο περνάω μαζι της τόσο πιο πολυ μπαίνω στην ζωή της και αυτο μέτρα υπέρ μου. Σε κάποια φάση σκύβω απο πάνω της για να της εξηγήσω κατι και ερχομαι τόσο κοντά της ώστε να νιώσω το άρωμα της να εισέρχεται στα ρουθούνια μου...Φρικαρω λιγο..γιατί ουτε αυτο το περίμενα. Η αλήθεια ειναι οτι δεν μύριζε ασχημα. Καθολου.
Φτάνει τόσο...

Οταν τελειώνουμε την "εκπαίδευση" πια της δίνω ενα χαρτάκι με το κινητο μου. Νιώθω πολυ ηλίθιος με την κίνηση μου αυτη -που δεν θα εκανα ποτε σε πραγματικές συνθήκες- αλλα τωρα επιβάλλεται.

- Παρε με αμα χρειαστείς κάτι, για οποιαδήποτε απορία ή εαν θες να βγούμε έξω καμία μερα...εγω ειμαι ελεύθερος οτι ωρα και να ειναι. μην διστάσεις!

Βλεπω τα μάτια της να λάμπουν και να χαμογελά ενώ εμφανίζονται τα λακακια της και απο μεσα μου ξεκινώ να πανηγυρίζω και να χειροκροτω σαν να πέτυχα κατι πολυ σημαντικο. Η αλήθεια ειναι οτι πέτυχα κατι! Ειναι μια αρχή...

- Ευχαριστω...θα..θα σε παρω αμα χρειαστώ κατι.

Μου απαντα κάπως διστακτικά και με εναν απροσδιόριστο τροπο και εγω πλησιάζω επικίνδυνα κοντά της με αποτέλεσμα να νιώσω οτι παγώνει κυριολεκτικά και εγω για αλλη μια φορα να θελω να γελάσω τόσο δυνατά αλλα να μην μπορω δυστυχώς.

- Λοιπον...θα τα πούμε αύριο ετσι;

- Εμ ναι ναι, θα τα πούμε αύριο Da,
Damien

Την ακούω να με χαιρετα και κλείνω την πόρτα αφήνοντας την πισω μου...όπως έγινε στην πρωτη συνάντηση μας, μονο που αντιστράφηκαν οι ρολόι.. Μ'αρεσει αυτο...ξεκινά να αποκτά μια χροιά ειρωνείας αναμεμιγμένη με δίψα για εκδίκηση.

End of Damien's P.O.V