"Sweet Disaster"

Κεφάλαιο 10ο

Rose's P.O.V

- Καλα ειμαι παιδάκι μου...

- Σε ακούω κάπως...

- Χαρούμενη για πρωτη φορα μεσα σε 1 εβδομάδα ισως;

Στριφογυριζω τα μάτια μου για ακομα μια φορα μεσα στο τελευταιο πεντάλεπτο..Ο αδερφός μου ειναι υπερβολικός ώρες ώρες..ή μαλλον υπερπροστατευτικος και ανυπόφορος. Με λίγα λόγια βλακας! Δεν καταλαβαίνω τι τον πιανει. Μοιάζει σαν να μου κρύβει κατι. Σαν να διατρεχω κάποιον σοβαρό κίνδυνο και να μην το γνωρίζω. Αυτο ειναι...Πολυ μυστήριο αυτη η οικογένεια...δεν παίζουμε σε σαπουνόπερα! Μια φορα να πάνε όλα φυσιολογικά δεν γινεται; "Οχι φυσικά" λεει το υποσυνείδητο μου και συμφωνώ μαζι του.

- Συμβαίνει κατι Ian? Η μαλλον μου κρύβεις κατι;

- Οχι...Απλα θελω να προσεχεις και να έχεις στην άκρη του μυαλού σου οτι οι άνθρωποι δεν ειναι αυτο που δείχνουν...Δεν πρέπει να εμπιστεύεσαι αυθαίρετα...

- Ξερεις κατι; Τον τελευταιο καιρό ολο πετάς υπονοούμενα χωρίς νόημα! Εχω μπερδευτεί υπερβολικα.. Για αυτο ή εξήγησε μου η παράτα με επιτέλους!

- Rose...

- Ian κουράστηκα! Εντάξει; Λοιπόν κλείνω γιατί εχω και άλλες δουλειές!

Κλείνω το τηλέφωνο τόσο δυνατά που πέφτει κατω και παραλίγο να σπάσει. Μου κρύβει πραγματα! Πραγματα απο το παρελθόν των γονιών μας και το ξερω. Δεν ειμαι ηλίθια! Επιτέλους πια...εχω μεγαλώσει και καταλαβαίνω! Για τι με εχουν περάσει ολοι τους;
Αρπάζω ενα ποτήρι και ενα μπουκάλι βότκα και αρχίζω να πίνω ανεξέλεγκτα! Δεν εχω πραγματικό λογο μια και ο αδερφός μου δεν μου αποκάλυψε κατι συνταρακτικό αλλα όσο ξερω η νομίζω οτι κατι τρέχει και δεν μου το λένε γιατί νομίζουν οτι ετσι με προστατεύουν με τρελαίνει πραγματικά!
Μετα απο 10-15 λεπτά ειμαι στο πάτωμα σε άθλια κατάσταση μιας και εχω πιει πολυ και απ'οτι φαινεται δεν το συνηθίζω! Πιάνω την τσάντα μου απο την καφε πολυθρόνα και ξετυλίγω το τσαλακωμένο χαρτακι με τον αριθμό του Damien. Ειναι φίλος και μου ειπε οτι μπορω να τον ενοχλήσω οτι ωρα και να ναι...Πληκρολογω τον αριθμό αλλα αμέσως το μετανιώνω..Δεν ειναι αρκετή η τηλεφωνική επαφή στην κατάσταση μου... Αρπάζω την τσάντα μου και τα κλειδιά μου και κλείνω την πόρτα του διαμερίσματος μου.
..

Χτυπώ εδώ και 2 λεπτά το κουδούνι του σπιτιού ασταμάτητα. Μα καλα τι σκεφτόμουν οταν ερχόμουν εδώ; Ειναι ξένος και σίγουρα δεν μπορει να με βοηθήσει. Στιγμιαία παίρνω μια απόφαση αλλα πριν προλάβω να γυρίσω την πλάτη μου και να φύγω ακούω τον ήχο του πόμολου της πόρτας να γυρίζει και να ανοίγει φέρνοντας εμενα σε άβολη και αμήχανη θέση έχοντας να αντικρίσω και να ξεπεράσω την εικονα του όμορφου νέου που βρίσκεται απέναντι μου φορώντας μονο μια φαρδιά φόρμα και ενα άσπρο φανελάκι..

- Rose..τι τι κανεις εδώ;
Με ρωτάει με ενα νυσταγμένο και ταυτόχρονα γεμάτο απορία ύφος.
Πριν προλάβω να καταλάβω τι κανω αρχίζω να κλαιω και πέφτω στην αγκαλιά του... Γίνομαι πολυ ηλίθια ώρες-ώρες και το καταλαβαίνω οταν ειναι πλέον πολυ αργα.

- Rose τι έχεις; Κοιτα με λιγο! Τι έχεις;

- Συγγνωμη...πραγματικά! Δεν ειχα κάποιον και μου είχες πει να σε ενοχλήσω για οτι χρειαστώ! Ειμαι τελείως ηλίθια! Τα εχω κανει...Συγγνωμη και πάλι

Παω να φύγω αλλα το χέρι του με σταματάει και με πονάει θα μπορούσα να πω..

- Εχεις πιει.

- Πολυ περισσοτερο απο όσο αντέχω

- Δεν θα φύγεις απόψε! Ειναι πολυ αργα..κοιμήσου εδώ σήμερα, δεν εχω πρόβλημα!

- Ο..οχι νταξει δεν χρειαζεται...Μπορω να τα βγαλω πέρα..νομίζω

Απαντώ και ενα γελάκι μου ξεφεύγει -ειρωνικό βέβαια-

- Rose μπες μεσα, δεν θα το ξαναπώ. Θα λάβω πιο δραστικά μέτρα αν ξανα αρνηθείς

- Ενταααξει, παραδίνομαι! Σηκώνω τα χέρια μου και χαμογελάω ηλίθια αφού ειμαι τυφλα πραγματικά.

Κανω να βαδίσω αλλα τα πόδια μου δεν ανταποκρίνονται..Τελικα μετα απο μικρές αλλα παρατεταμένες βοήθειες απο τον Damien τα καταφέρνω και μπαίνω μεσα στο σπιτι. Τον βλεπω να κουβαλάει ενα ποτήρι νερό και απο το αλλο χέρι μαξιλάρι και κουβέρτα.

- Damien, αλήθεια σε ευχαριστω

- Σου ειπα οτι θα ειμαι εδώ ο,τι και αν χρειαστείς..

- Τελικα σε ξερω πολυ λιγο αλλα όσο κλισέ και να ακούγεται ειναι σαν να σε ξερω χρόνια...

Λεω και ξαφνικά με αδέξιο τροπο ρίχνω κατω την κουβέρτα που ειχε φέρει για εμενα. Σκύβω για να την πιασω αλλα το θέμα ειναι οτι σκύβει και αυτος ταυτόχρονα με αποτέλεσμα να βρισκόμαστε σε απόσταση αναπνοής κυριολεκτικά... Τον παρατηρώ πιο προσεκτικά αυτη την φορα! Ειναι πρακτικά όμορφος...αλλα εχει και κατι το ξεχωριστό, το αδιευκρίνιστο που εγω προσωπικά θελω να ανακαλύψω..Πλησιάζω πιο κοντά του μειώνοντας την απόσταση μη μπορώντας να αντισταθώ στο άρωμα του... Αλήθεια θελω να τον φιλήσω τωρα..το εχω ανάγκη νομίζω! Αλλα μαλλον δεν εχουμε την ίδια άποψη...Ξαφνικά τραβιέται και με αφήνει άναυδη η συμπεριφορά του..σαν να το σχεδίαζε ολο αυτο...

- Καληνυχτα Rose
Μου λεει και αφού βεβαιωθεί οτι ειμαι εντάξει σηκώνεται και αποχωρεί απο το δωμάτιο αφήνοντας με,ξαφνιασμένη, με απορίες, και ενα ίχνος απογοήτευσης που δεν συνέβη αυτο που επεδίωξα..Το θέμα ομως ειναι γιατί το επεδίωξα..;

End of Rose's P.O.V

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΑΡΓΩ ΑΡΚΕΤΑ ΝΑ ΜΠΩ ΣΤΗΝ ΠΛΟΚΗ ΤΟΥ ΙΜΑΤΖΙΝ ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΠΛΟΚΗ ΚΑΙ ΕΝΤΟΝΗ. ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΕΙΝΑΙ ΒΑΡΕΤΑ ΑΛΛΑ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΟΧΙ. Comm & Vote <3