Neden insanlar zamanını hep boş ilişkiler için harcıyor bilmiyorum. Çoğu zaten bir kere dünyaya geliyorum geziyim, eğleneyim, bugün sevgilimle o konsore gidiyim, şimdi sevgilimle su barda bira icelim sonra su kahveciye gidelim, tatlımızı da yiyelim ama unutmayalim gibi şeylerle hayatini geçiriyor, ben bunun yanlış olduğunu düşünüyorum.
İnsanlar sevdikleriyle sadece eğlenmek ya da bir aktivitenin içinde olmak istiyor. Çünkü başka türlü vakit geciremiyorlar. Bu insanlarin çoğu gercekten sevmiyor bile, zaten günlük hayatında dışarıda yalniz hissetmemek için yaptıkları şeyleri bir partner ile birlikte yapiyor. Sevdiğini düşündüğü kişiyi öpmesi, sarilmasi, ya da onu sevdiğini söylemesi bunu değiştirmez.
İnsan sevdiği insan ile sıkılabilmeli, yorulabilmeli, çalışabilmeli ya da günlük hayatta evde tek başınayken yaptiğı seyleri yapabilmeli. Mesela bazilari bilgisayarda oyun oynar, sevdiği insanla birlikte bunu yapabilmeli. Bazıları kitap okumayi sever, bazilar öylece uzanip dizi ya da film izlemeyi sever, bazilari hicbir sey yapmadan sadece sohbet etmekten hoşlabilir eğer sen sevgilim dediğin kişiyle günlük hayatinda yaparken bir aktivite olarak bile düşünmediğin sadece o an yapmak istedigin ya da zaman gecirmek icin yaptığın o seyleri yapamiyorsan bence sevgin gercek değildir.
Bazen insanlar aşık oldugunu sanarlar ama aslında bu aşk degildir, sadece kötü hissettiği için ya da yalnızlığını gidermek için kafasinda biraz ona cekici gelen veya iyi anlaştığını düşünen kişiye aşık olduğunu sanar.
Aslinda hiç sevmedigimiz, ortak noktamız olmadığı ama gözümüze çekici, havalı, eğlenceli veya cok gezen cok sosyal biri olduğu için zamanımı onunla harcıyoruz. Ama bir gelecegimizin olabileceği bize iyi davranan, değer veren, bize saygı duyan herkesi görmezden geliyoruz. Daha sonra büyüyoruz 25, 30, 35 yaşlarinda anlıyoruz ki aslinda elimizde hiçbir şeyimiz yok. Bugüne kadar belki 10 sevgilimiz olmuş ama her ilişkimiz de yalan, sahte duygular üzerine kurulu olduğu için çok sürmemiş. Hayatımızda gercekten sevdiğimiz belki aile kurmak istediğimiz kimse kalmamış. Sonra dönüp "eskiden bi çocuk vardı ya da bi kız vardı bana cok iyi davranıyordu acaba şu an ne yapiyor" diyoruz içimizden ama görüyoruz ki onlar çoktan en yakın arkadaşlarını bulmuşlar, hayatini geçirmek istedikleri o kızı ya da o çocuğu bulmuslar, onlara bakıyoruz ve diyoruz ki ben neden yalnizim? Benim bir süru arkadaşım vardi sevgilim vardı sürekli bir yerlerde otururduk sohbet ederdik, birlikte gezerdik onlar şimdi nerede?
Hicbir şeye sahip olmadığını gördüğünde belki hayatını değiştirmeye çalışırsın doğru insanlarla ilişki kurmaya çalışırsın ve onlara daha cok bağlanırsın ama etrafta o kadar da senin icin doğru insan kalmamistir.
Anlatmak istediğim şey şu, ben öteki dünyaya inanmiyorum dolayısıyla bu dünyada 50, 60, belki 70 yıllık ömrümüz var ki o da şanşlıysak, sonrasında hicbir sey yapamayacağız. İnsanlar kendilerini cok büyük varliklar saniyorlar ama aslinda biz evren icin bir toz tanesi bile değiliz. Öyle kendimizi, biz insanoğluyuz adımızı duyuralım falan böyle şeylere ihtiyacimiz yok. Bizlerde aslinda hayvanlarla aynıyız. Hayvanlar gibiydik, yani ilkeldik ama hayattaki amacimiz zaten hep aynı olmadı mı? Hayatta kalmak, sevdiğimiz kişilerle vakit gecirmek, ailemizin ve kendimizin karnının doyduğundan emin olmak ve bunun icin calışmak, partnerimizle dünyaya bizden bir ya da birkac tane daha getiririp yetistirmek ve ölmek. 21. Yüzyıldayiz ve hayattaki en temel, saf amacımız bu değil mi? Bu bundan 10 bin yıl önceki insanlığın da amacıydı, bundan 100 bin yıl önceki hayvanlarin da amacıydı.
Şanşlıysak 70, 80 yıl yaşayacağız bu yüzden hayatımı pisman olmadan ve sevdigim insanla gecirmek istiyorum. Sevdiğim insanla her günümü kendi ic sesimle nasil geçiriyorsam öyle gecirmek istiyorum. Günde 3 farklı mekana gidip bir seyler içmektense kahvemi kendim yapmak, birami marketten almak istiyorum. Her aksam disarda yemek yemektense, bazi günler disarda yiyip bunu özel kılmak istiyorum. Arkadaşlarimla ve ailemle birlikte zaman gecirebilmek istiyorum.
İstedigim aileyi kurduktan sonra aniden ölürsem, gecmiste bir şekilde tanıştığım ya da bana yabanci olan kimse beni hatirlamiyorsa veya beni tanımıyorsa bu benim icin sorun degil. Eğer sevdiğim, değer verdiğim insanlar yani arkadaşlarım sevdiğim kadin varsa çoçugum, tüm ailem beni iyi taniyorsa ve iyi hatirliyorsa bu benim için yeterli. Biliyorum, böyle düşünen çok fazla insan var, bu yüzden bence artık zamanımızı boşa harcamamalıyız.
