Son Aşk/GüvNes

Aşksız Aşk

"...Valla sen geldin beş dakika da dünya değişti"

Dedi güven, hem çekingen hem de en ufak bir şeyi bile saatlerce konuşmak istercesine.
Neslihan duyduğu bu söz karşısında dudağının hafif yana kıvrılmasıyla bir an da aklına güvenle, yıllarca yüzünü dahi görmediği aşık olduğu adamla ilgili kafasını yüzbinlerce soruyla doldurduğu sorulardan biri geldi ve merakına yenik düşerek biraz utangaç biraz merak dolu sesiyle söze girdi.

"Sen.. sen ne zaman evlendin?"

Sorgularmışçasına bir anlam bırakmak için cümlelerini toparlamaya çalışarak devam etti sözüne.

"Yanlış anlama sadece merak ettim, yani merak ettim derken akl-"

Cümlesini bitiremeden güven yüzünde çoktan masum bir gülümseme almış ifadesiyle neslihanın daha fazla zorlanmasını istemediği için böldü sözünü.
Hala onu ondan iyi tanıyan yoktu, tek bir bakışıyla bile anlıyordu sevdiği kadının ne hissettiğini, ne demek istediğini...

"10 sene oldu oğlum var on iki yaşında. Evlendikten bir yıl sonra daha üç yaşındayken gönüllü aile olarak aldık"

Birlikte kurdukları onca güzel hayalin hepsinin toz duman oluşunun gerçeği birkez daha vurmuştu yüzlerine.

İkiside aşık olmadığı fakat aşık taklidi yaptığı insanlarla hayatlarına devam ediyorlardı daha doğrusu etmeye çalışıyorlardı.

Neslihan'ın yüzünde; yılların verdiği yorgunluk, tükenmişlik, özlem, bitmişlik.. Hepsi yine yerini almıştı.

Yine merakına yenik düşerek alçalmış ses tonuyla karşılık verdi güvene.

"Ben ortada hamile başıma yalnız kaldığım, Ali'yi aldırmak istemediğim için evlendim.. Peki ya sen, sen neden evlendin?"

Dedi çaresizlilikle der gibi. Yıllar sonra yan yana olmalarına rağmen ikiside içten içe umut arıyordu fakat bunu ikiside kendine itiraf edemiyordu.

Neslihan kabullenmek istemiyordu, hayatta güvenden sonra tek güvendiği tek tutunduğu dalın; babasının hayatını böylesine mafetmiş olmasını kabullenmek istemiyordu...

"Aile kurmam gerekiyordu, sen serhanla mutlu aile pozları verirken benim kimsem yoktu yapa yalnızdım."

Dolan gözlerini kaçırdı neslihandan, başını öne eyerek kısılan sesiyle devam etti.

"Ne kadar çok uğraştım senden sonra bir başkasını sevebilmek için, seni unutabilmek için... Ama ne yaptıysam olmadı, yeniden sevemedim bir başkasını, aklımdan çıkartamadım seni..."

İkisininde dolan gözleri birbirini buldu, yılların getirdiği özlem o an ikisininde rüzgar gibi geçmişti içlerdinden. Geriye sadece rüzgardan dağılan yıkıntılar kalmıştı.

Neslinin gözlerinde zar zor tutunan göz yaşları daha fazla dayanamayarak kendini usulca bıraktı, o yaş yanaklarından süzülürken hemen duruma müdahele etmek isteyerek parmaklarının tersiyle sildi yanağını okşayan göz yaşını.

Güven hemen dağıtmak istedi konuyu, hem kendini hem de karşısındaki sevdiği kadını üzmek istemedi daha fazla. Çünkü biliyordu yıllar onu her ne kadar değiştirsede o güçlü kadının içinde uyumaya mahkûm bırakılmış alıngan, kırılgan, duygusal bir küçük kız çocuğu vardı hâlâ...

"Ee.. Yaman ali bu akşam burada kalsın istersen"

Neslihan hasret kaldığı gözlere bir kez daha baktı, o gözlerde eskisi gibi kaybolup saatlerce izlemek istercesine...