~Değenek~ (sasunaru)

~5~

~past time~

~Uzumaki Naruto~

Koşuyordum. Bacaklarımı hissetmiyordum. Hiç bişi hissetmiyordum. Nereye gidiyordum ki? Gidebilecek yerim var mıydı? Yoktu bence. Artık olamazdı. Kaçıyordum. Bana sevgiyle yaklaştıklarını sandığım yerden kaçıyordum. Boşunaydı. Her yer bembeyaz insanlar şuan kardan adam yapıyor, gülüp eğleniyorlar, kar topu savaşı yapıyorlardı. Ben ise kaçıyordum. İnsanlardan kaçıyordum.
12 yaşındayım ve doktordan, polislerden kaçmaya çalışıyordum. Boşunaydı işte.

Beni değenek olarak kullandıklarını duymuştum. Gözlerim dolmuştu. Hemen merdivenlerden yukarı çıktım. Çıkışa doğru koştum...

Gözlerimi kapattım...

Yüzüme küçük küçük sular düşüyordu. Gözümü açtım.

Kar yağıyor. Çok güzel... Ama üşüyorum üstümde hiç bişi yok. Arkamda doktor ve polislerin bağırma sesini duydum. Gerilmiştim. Arkama bakmadan koşmaya başladım. Ne zamandır koşuyorum bilmiyorum. Aç mıyım? Kesinlikle. Sesler kesilmişti. Yavaşlayıp nefesimi düzene getirmeye çalıştım. Çok susamıştım. Bir an aklıma bana göre dahice fikir geldi. Yere doğru eğilip avcuma gelebildiği kadar kar aldım. Ağzıma aldım karı. Eriyordu. Kar artık su olmuştu. Hemen yuttum. Bunu bir kaç defa tekrarladım. Susuzluğum gitmişti ama acıkmıştım. Yürümeye devam ettim. An az bir saat yürümüşümdür. Hala yürüyordum. Gözümü etrafımda gezdirdim. İlerde bir kulübe vardı. Hemen oraya koştum. Kapıyı tıklattım. Ses yok. Tekrar tıklattım. Yine ses yok. Kapıyı yavaşça açtım. İçerde kimse yoktu. İçeri girip hemen kapıyı kapattım. İçerisi sıcacıktı. Bütün her yeri göz gezdirdim. Yemekleri görmüştüm. Koşa koşa oraya gittim. "Y-yemek..." Elime ne aldığımı bilmeden paketini açtım. Ağzıma götürceğim sırada kapı açıldı. Korkuyla oraya bakıyordum. Yaşlı bir adam vardı. Beni görünce kaşları çatıldı. "Sen kimsin? Evimde ne yapıyorsun?" Sorularına anlam bulamamıştım. Boş boş bakıyordum. Yemeği gösterdim." Aç mısın?" Kafamı hızla salladım. Yaşlı adam gülümsedi. Yemeklerin oraya doğru gitti. Eline bişiler alıp ocağın oraya gitti. Bende elimde ne olduğunu bilmediğim şeyi yiyordum. Tadı güzeldi. Kıtır kıtırdı.

Adam elinde yemekle ile döndü. Gözlerimin parladığına yemin edebilirim. Hemen paketi kenara koyup yemeği aldım. Kaşığı yemeğe batırıp azıma götürdüm.

Bu yemek... Müthişti...Yemeği kısa sürede bitirmiştim. Karnım gerçekten doymuştu. "T-teşekkür ederim" sesim titreyerek çıkmıştı. Bu utanç vericiydi. Adam sadece gülümsedi. Birkaç gün orada kalmıştı. Şuan ise odun topluyordum. En az 10 tane yerden bulmuştum. Eve doğru götürüyordum. Kafamı aşağıya eğmiş ayaklarıma bakıyordum. Çalılıkların oradan ses gelmişti. Kafamı kaldırıp baktığımda kalakalmıştım...şimdi olamaz olmamalı... Elimdeki odunları yere fırlattım. Koşacağım sırada saçımdan tuttu."doktorlara saygısızlık yapılmazz.." bacaklarım titriyordu. Korkuyordum, hemde çok fazla düzelmişken tekrar bozulmuştum. Sonrasını hatırlamıyorum iğne yemiştim. İçinde uyku ilacı varmış.

Gözümü açtığımda beyaz bir yatağın üstündeydim. Yatakta uzanırken boğazımı bir şey sıktığını hissettim.

Sonrası yoktu....

~skip time~

benim felaketim bittiği gibi tekrar başlamıştı. Yüzümde gülümseme vardı. Gözümü kapatıp uyudum....

|\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/ |

Bana göre çok uzun yazılan size göre okuması kısa olan bir bölümm

Önür bölüm ne zaman bilinmiyor🤷🏻‍♀️

~424  Kelime~