~'♡ • Stolen Love • ♡'~

~1 කොටස~

" ඇයි අනේ අප්පා ඔයා මටයි අයියටයි මෙහෙම කරන්නෙ... අපි මොකද්ද ඔයාට කරපු වැරැද්ද..."

" වැරැද්ද.. වැරැද්ද තමයි තමුසෙලා වගේ කාලකන්නි දෙන්නෙක් මේ ලෝකෙට ඉපදුන එක.."

" අප්පා!!!!!!!"

" ඇති!!! කට වහනවා jiho.. තමුසෙට කොහෙන් ආව හයියකටද මට ඔය විදිහට කතා කරන්න... අමතක කරන්න එපා මන් කවුද කියන එක"

" ඔයා අපේ අප්පා කියන එක ඇත්ත.. ඒ වුනාට මගේ නංගිට ඔය විදියට කතා කරන්න ඔයාට අයිතියක් නෑ!!!"

" එහෙමද තමුසේ හිතන් ඉන්නේ ආ!!!!! මේක හොඳට අහගන්නවා... තමුසෙලට මේ ගෙදර ඉන්න ඕනේ නම් මං කියන විදියට ඉන්නවා නැත්තං බැහැලා පල යන්න.."

" අප්පා!!!! මේ පොඩි ලමයා ඉස්සරහා ඔය විදියට කතා කරන්න එපා.. එයා හොඳටම බය වෙලා ඉන්නේ.."

" තමුසේ හිතනවද මන් ඒ ගැන කෙයා කරනවා කියලා.. පලයන් යන්න මේ ගෙදරින්.."

" තමුන් ඔය විදියටද තමන්ගේ ළමයින්ට කතා කරන්නේ!? අපේ ඔම්මට වද දීලා දීලා මරා ගත්තා.. පුලුවන් තරම් අපිට වද දුන්නා.. තමුසේ මහ කාලකන්නි අප්පෙක්... ලැජ්ජයි උඹ ගැන!!!!"

චටආස්!!!!!!!!

මම අන්තිමට දැක්කේ මගේ අයියා බිම වැටිලා ඉන්නවා විතරයි... එයාගේ කන පැලිලා ලේ එනවා... මං කොච්චර පොඩි උනත් මට මාරම තරහක් ආවා මගේ අප්පත් එක්ක.. මට වුන දේවල් හරියටම තේරුණේ නැති වුනත් මොකක්ම හරි හේතුවකට මට අප්පත් එක්ක මාරම තරහක් ආවා... මං අයියා ගාවින් වාඩි වෙලා මගේ අයියව උරහිසට හේත්තු කරගෙන අප්පට රැව්වා...

" බැහැපන් එලියට!!!! මට කිසිම දවසක ආයේ කතාකරන්න එපා උඹලා දෙන්නා.."

" ඔප්පා!!!!!!!!!"

මං එකපාරට කෑ කහගෙන ඇස් දෙක ඇරියා..අනේ දෙයියනේ මං මේ කොහෙද ඉන්නේ!!!!! ආආආ පොඩ්ඩක් ඉන්න මේ මගේ ඇඳේ බෙඩ් ෂිට් එක නේද!!!! මම හිටියේ ඇඳෙන් බිමට වැටිලා...මන් පොඩ්ඩක් එහෙට මෙහෙට පෙරලිලා කොහොම හරි ඇඳ උඩින් ඉඳගත්තා...

කාමරේ ජනෙලේ බාගෙට ඇරලා තිබ්බ නිසා හඳ එළිය මූණටම වැටිලයි තිබුනේ.. කකුලකින් ගහලා ඒක සම්පූර්ණයෙන්ම ඇරගත්ත මම කොට්ටයක් බදාගෙන බිත්තියට හේත්තු වෙලා අහස දිහා බලාගෙන කල්පනා කරන්න පටන් ගත්තා...
අවුරුදු පහක්.. ඔව් හරියටම අවුරුදු පහක් වෙනවා ඒ භයානක සිද්දිය වෙලා.. ඒත් මට තාමත් ඒ සිද්දිය රෑට රෑට හීනෙන් පේනවා.. එදා මගේ අහිංසක අයියට අප්පා කන පැලෙන්නම ගහපු විදිය.. අපි ගෙදරින් ඇවිල්ලා එදා ඉඳන් තනියම දුක් වින්ඳ විදිය.. මට මගේ අයියා ගැන ගොඩාක් දුකයි එයා පවුලේ වැඩිමල් කෙනා නිසා අම්මා මැරුණට පස්සේ ගෙදර සේරම බර පැටවුනේ එයාගේ කරට.. මම ඒ කාලේ ගොඩාක් පුංචි නිසා මට ඕවා ගැන එතරම් තේරුමක් තිබ්බේ නෑ.. ඒත් දැන් ඒවා වෙනස්.. මගේ අහිංසක අයියා අප්පා නිසා විඳපු දුක් මතක් වෙන වාරයක් වාරයක් පාසා මට අප්පා ගැන හිතේ ඇති වුනේ මහ කලකිරීමක්, අප්පිරියාවක්... මං මගේම අප්පට නොසෑහෙන්න වෛර කරා, කරනවා ඒ වගේම ඒක කවමදාකවත් වෙනස් වෙන්නේ නෑ...