A Glimpse Of Yesterday

Prologue

"Where do you see yourself in 10 years?"

I smiled a little. I felt a lot of pressure whenever I am asked a question about future. There's always an automatic question in my mind "What if I fail? What if I'll never pursue my dream career?"

Maybe it's because I doubt myself or it's just that the future scares me a lot.

Mahirap lang kami kaya siguro takot na takot ako sa pagkakamali. Si Mama house wife, si Papa engineer at sapat lang 'yung kinikita niya sa pang araw-araw namin.

I'm still a senior high school student. Marami pang taon ang hihintayin ko para matulungan ko sila Mama. The thought of being a failure is killing me. My parents think highly of me, I can't afford to disappoint them.

"Ate, paturo sa math," sabi ni Chelsea.

Huminto ako sa pagre-review at lumapit sa kaniya. Inaral ko sandali 'yon at tinuro sa kaniya. Madali lang turuan si Chelsea kaya nakuha niya agad 'yon.

"How does it feel to be smart, ate?" pa joke na tanong ni Chelsea.

"I'm not smart, it's just that I try more harder than anyone," sagot ko at ngumiti sa kaniya.

I think we got Mom and Dad's intelligence. Hindi natapos ni Mama 'yung college dahil mahirap lang sila. She chose to work than to study. She really wanted to be an architect. Ilang beses ko nang sinabi 'to pero hindi talaga matatanggi na hadlang ang paghihirap sa paga-aral.

Mahirap maging mahirap.

"Magre-review ka?" tanong ni Theo.

"S'yempre," sagot ko.

Ngumuso siya. "Tinatamad ako."

Pumamewang ako at tinaasan siya ng kilay. "Hindi ka magre-review? Major subject 'yon, Theo."

Sumandal siya at tinaasan din ako ng kilay. "No need, para saan pa ang stock knowledge?"

Umiiling-iling ko siyang pinalo sa balikat. Yeah, no need for him to review kasi matalino naman siya. He only need 5 minutes to review while it takes me an hour to review. Kahit hindi siya nagre-review naaabutan niya mga scores ko. He's really good.

Theo and I knew each other since we were a babies. Magkaibigan kasi si Mama at Tita Aileen, Theo's Mom. Theo's parents had an annulment when we were 8 years old. He's living with his Dad with his step mother.

Maybe that's why he hates staying home, maybe because he still not accepted it. It is hard for a child to accept it. I didn't know the full story because Theo avoids that topic. But I hope they thought of how Theo felt. I hope they consider his feelings. It must be hard for him, a child who watched his parents separate and watched them make another family. Every weekend wala si Theo dahil pumupunta siya kila Tita Aileen. Simula nung naghiwalay 'yung magulang niya ganoon 'yung situation nila.

"Theo, please lower the volume. Na di-distract ako," saway ko sa kaniya dahil sobrang lakas ng volume ng cellphone niya. Nanonood lang naman siya, imbis na magreview.

"Ah, sorry," sabi niya at nagsuot ng earphone.

Pinagpatuloy ko 'yung pagre-review ko dahil may dalawang lesson pa akong hindi na re-review, 1 hour na lang start na ng class.

"Ella, gusto mo doughnut?" tanong ni Theo.

"No, thank you," maikling sagot ko at tumingin ng masama sa kaniya. Paulit-ulit ko na lang sinasabi sa kaniya na huwag ako kausapin kapag nagre-review.

"Sorry," he mouthed. Naglakad na siya sa counter at um-order ata.

Hindi na siya nagsalita nang makabalik siya at nanood na lang ulit sa cellphone niya. After 40 minutes inayos ko na 'yung nga gamit ko at nilagay 'yon sa bag ko.

"Tara na," sabi ko sa kaniya.

Tumango siya at tumayo na rin. "At least eat this, hindi magfu-function utak mo niyan," sabi niya at inabot sa akin 'yung doughnut na hawak niya.

Sabay kaming pumasok ni Theo kasi magka-klase naman kami. Medyo na late pa nga kami, nangu-ngulit kasi siya sa daan. Buti binigyan pa kami ng 15 minutes to review bago kami pinagquiz. I'm confident with my answers and I'll expect perfect score because I studied really hard for this. I have to ace calculus, it is my subject.

"Bella, pinapatawag ka ni Ma'am!"

Nagising ako sa pagkakatulog ko nang marinig ko 'yon. Since I am always the top student here, they think too highly of me. They think of me as the most responsible student. I am not, I just need to be.

"Can you help me with these papers, Bella? Check-an mo lang, may meeting kasi kami," sabi ni Ma'am Alonzo.

I smiled and nodded. "Sure po."

It took me an hour and a half to finished all the papers. Pagkatapos kong gawin 'yon ay inutusan naman ako ni Sir Porras na mag-announce sa lahat ng section ng STEM.

"Tutulungan dapat kita sa pagcheck ng papers, e, pinatawag kami ni coach," salubong ni Theo sa akin nang makita ko siya sa hallway.

Naka jersey pa siya at may naka sabit na towel sa balikat niya. Pawis na pawis din siya.

"Punas muna ng pawis bago dumikit sa akin, please," I joked.

Tumawa siya at kinuha 'yung towel na nasa balikat niya at pinunas 'yon sa mukha niya. "Okay na ba, boss?"

I chuckled and nodded. "I heard you had a cramps," sabi ko kasi narinig kong pinag-uusapan 'yon paglabas ko ng faculty.

Ngumuso siya at tumango. "Don't worry, wala lang 'yon."

"Hindi ako nag-aalala," sabi ko sa kaniya.

"Hindi, nag-aalala ka," sabi niya.

"Sige, 'yan na lang isipin mo kung diyan ka masaya."

Natatawa niyang kinuha 'yung hawak kong notebooks at siya nagdala noon. Kahit malapit lang 'yung bahay namin sa school ay nagtricycle kami kasi masakit pa rin daw 'yung paa ni Theo.

"Next time kasi mag-ingat ka," sabi ko sa kaniya nang bigla siya kumapit sa balikat ko dahil muntik na siyang matisod.

"Sorry na, boss," asar niya.

Nakakapit pa rin siya sa balikat ko habang naglalakad kaya huminto ako sa paglalakad at kinuha na sa kaniya 'yung mga notebook ko dahil mukhang hirap na hirap na siya.

"Kailangan pa ba kita ihatid sa inyo?" tanong ko sa kaniya. Magkatapat lang naman 'yung bahay namin.

Ngumuso siya at umiling. "Sa inyo muna ako. I'll just stay for an hour."

Tumingin ako sa bahay nila. Hindi pa ata nakakaalis sila Tito dahil nandoon pa 'yung kotse niya kaya ayaw niya pa umuwi. Maybe they have misunderstanding again.

Nang makapasok kami sa bahay ay sinalubong agad kami ni Mama at pinaupo. Nang maka upo kami ay huminga ng malalim si Theo.

"Magquit na ba ako ng basketball?" he asked out of nowhere.

"Bakit?" tanong ko.

"Nakakapagod, e," sabi niya habang naka nguso at umiling. "No, I still want to see you cheer me when I compete."