Biraz değişik hissediyorum kendimi.. Sanki hiç sevilmeyecekmiş gibi. Bu duruma alışığım ama artık hiçbir diyaloğumuz olmayan bir kişiye karşı hâlâ sevgi beslemek... Bu kulağa hiç de hoş gelmiyor. Belki de beni hiç tanımıyor, ben onun için tam olarak bir yabancıyımdır. Bu düşünceler asla kafamdan çıkmıyor. Her yatmadan önce ve her bir sevincimde silüeti gözlerimin önüne geliyor. Kendimi sanki delirecekmiş gibi hissediyorum. Çok fazla onu düşünüyormuş gibi hissediyorum. Onun hiçliğinde bildiğin yok oluyorum... Gerek ailemden gerek de çevremden dolayı kapalı bir kabın içinde yavaşça su doluyormuş ve kabın tamamen dolmasına çok az kalmış gibi hissediyorum. Çırpınıyorum ama sesimi kimse duymuyor, görmüyorlar. Hayatimdaki her bir çabam sanki boşunaymış gibi. Sanki attığım her adımın çıkmaz bir sokakla son bulacağını hissediyorum. Bu harabe olmuş kalbimdeki açan çiçek gibi olan sevgim artık ağır bir yük misali geliyor...
