ik laat je nooit meer gaan

ziek...

Marit zit in de wachtkamer samen met haar moeder bij de dokter. Marit was al wat vaker flauw gevallen. Haar moeder dacht natuurlijk gelijk dat er weer iets erg was. Maar Marit dacht dat het kwam doordat ze die dag gewoon een beetje te weinig had gegeten. "Marit Janssen, je mag naar binnenkomen", zegt de dokter. Ik loop achter mijn moeder aan naar binnen. Hun moeder en Marit geven de dokter allebei een hand. "hallo, jij bent dus Marit. Wat is het probleem?" De moeder van Marit begint te praten. "Marit is de laatste tijd vaak misselijk, duizelig en moe en ze denkt zelf dat het gewoon was omdat ze die dat niet zo veel gegeten had. Maar ik wilde het gewoon even zeker weten. "oke, en wat is die blauw plek op je arm?" vraagt de dokter. "Dat komt denk ik door hockey." zegt Marit snel. "Toch wil ik voor dezekerheid even bloedprikken." zegt de dokter. "Bloedprikken" vraagt Marit? "Dat is dat we een beetje bloed uit je arm halen, en dan kunnen we onderzoeken of er misschien iets in je bloed zit wat niet goed is." verteld de dokter. Ik knik een beetje. De dokter haalt uit het bovenste laatje een spuitje. Hij pakt mijn arm vast en drukt voorzichtig de spuit in mijn arm. "volgende week hebben we de uitslag, dan hoor je het." zegt de dokter. We verlaten de kamer en lopen de gang op. Ik loop met mijn moeder richting de auto en rij naar huis.