Thuis

14.

Robbie pov:
Ik ben nu twee maanden in Spanje en ik heb me nog nooit zo kut gevoeld als de afgelopen twee maanden. Mijn ouders zijn zoals gewoonlijk alleen maar aan het werk en mijn zusje is gelukkig op haar nieuwe school. De enige die het hier kut vind, ben ik. Matthy en ik bellen iedere dag, zoals beloofd. Op school gaat het helemaal kut, ik moest een opleiding gaan doen hier, maar ik snap niks van de taal en ik ben ook niet perse geïnteresseerd om het te gaan leren. Ik wil gewoon terug naar Nederland. Ook mijn verjaardag, die pas geweest is, was niet hetzelfde. Mijn ouders lijken niet echt te snappen dat ik me ook hier niet thuis voel, maarja dat was niet heel veel anders in Nederland. Ik spreek Raoul, Milo en Koen gelukkig ook nog wel, een stuk minder dan Matthy, maar het contact is in ieder geval niet helemaal weg. Hier heb ik geen vrienden en ik wil hier ook geen vrienden, ze spreken allemaal Spaans hier, totaal onlogisch in Spanje natuurlijk.

Ik hoor mijn telefoon gaan en kijk op het scherm, Matthy belt. Ik neem maar al te graag op "hey, kijk nou, daar heb je mijn lievelingspersoon." zeg ik zo enthousiast mogelijk als ik Matthy op mijn beeldscherm zie verschijnen. Ik zie hem blozen "schattig hoor." geef ik toe, waardoor hij grinnikt. "Hoe is het daar?" vraagt hij dan, ik kijk even weg en richt dan mijn blik weer op mijn scherm "ja gaat wel, ik mis jou gewoon." mompel ik. "Ik jou ook, het liefste zou ik gewoon het eerste vliegtuig naar Spanje pakken nu." grinnikt hij zachtjes. "Hoe gaat het met jou lieverd?" een diepe zucht verlaat zijn mond "ja naast dat ik jou mis, gaat het wel. De andere jongens proberen me wat meer mee te nemen met activiteiten enzo." ik glimlach, ik wist dat de andere jongens goed op hem zouden letten, dat heb ik ze gevraagd namelijk. "Robbie, kom eens hier!" ik schrik van mijn moeder haar stem die door het huis galmt "ja ik kom eraan!" roep ik terug "sorry, mijn moeder heeft me nodig, ik bel je vanavond nog." Matthy kijkt een beetje teleurgesteld "oké, tot vanavond dan, ik hou van je" hij glimlacht klein. "Tot vanavond, ik hou ook van jou." ik hang op en loop naar beneden, waar mijn ouders allebei aan de keukentafel zitten, de enige dag dat ze allebei tegelijk thuis zijn volgens mij.

Matthy pov:
Robbie moest ineens weg, waardoor ik na een gesprek van nog geen vijf minuten weer alleen ben, ik heb zo college dus ik sta op van mijn bed en pak wat spullen bij elkaar die ik mee moet nemen. Daarna zoek ik wat kleren bij elkaar die nog schoon genoeg zijn en ik trek mijn schoenen en jas aan. Ik loop naar de bus en alsof het zo had moeten zijn, komt hij aanrijden als ik aan kom lopen. Ik stap in en zoek naar Raoul "heey maatje." hoor ik vanaf een rij achterin, snel ga ik naast hem zitten. "Hoe is het?" vraagt hij lief "goed hoor." knik ik "met jou?" hij grijnst breed "heel goed." antwoord hij "sinds wanneer ben jij zo vrolijk?" ik kijk hem verward aan. "Ja gewoon, heeft niet echt een reden." ik trek mijn wenkbrauwen op, maar besluit het te laten gaan.

Als we op school aankomen, komen Koen en Milo, voor mijn gevoel ook veel te vrolijk, naar ons toe gelopen "ik weet niet maar hebben jullie de loterij gewonnen ofzo?" ik kijk de drie jongens aan. "Nee hoezo?" vraagt Milo, ik haal mijn schouders op "ik heb jullie nog nooit zo blij gezien voor college." geef ik als verklaring. Geen van de drie geeft antwoord, waardoor ik bijna denk dat ik een notitie ofzo heb gemist, of zal het gewoon aan mij liggen?

In de les zitten Koen en Milo een beetje met elkaar te smoezen, soms lachen ze een beetje, maar ze zijn voornamelijk aan het praten. "Mannen, als jullie zo graag een gesprek willen voeren, zouden jullie dat dan alsjeblieft buiten dit lokaal willen doen?" de docent klinkt geïrriteerd. "Mag ik dan ook mee?" vraagt Raoul, een paar mensen in de zaal lachen, waarvan Koen en Milo het hardste, wat is dit? Zijn het ineens de clowns van de klas geworden? Ergens voel ik me een beetje buitengesloten, maar aan de andere kant boeit het me ook niet wat ze doen, dat moeten ze zelf maar weten. Uiteindelijk blijven ze wel alle drie in de zaal zitten, maar het zachte overleg stopt niet. Ik besluit me maar te concentreren op mijn aantekeningen en check iedere tien seconden mijn telefoon om te kijken of ik een appje van Rob heb, maar nee, waarschijnlijk is hij ook op school ofzo.

Als ik 's avonds naar huis loop vanaf de bus, probeer ik de dag te verwerken, ik zou willen dat ik met Rob naast me de dag kon bespreken en niet door de telefoon. Door de telefoon is gewoon zo anders dan in het echt, je kan elkaar niet vasthouden en knuffelen of leuke dingen doen, zoals op dates gaan of gewoon film kijken in bed. Ik gooi de deur achter me dicht en pleur mijn tas in de hoek. Ik warm snel wat te eten op en zet Netflix aan, ondertussen hou ik mijn telefoon in de gaten, in de hoop dat Rob snel terug belt. Na twee uur heb ik nog steeds niks van hem gehoord, dus ik besluit hem een appje te sturen om te vragen of alles wel goed gaat.

Ik heb de hele avond geen reactie of telefoontje meer van Rob gehad en ik begin me zorgen te maken, er zal toch niks gebeurd zijn? Zou hij slecht nieuws hebben gekregen? Normaal bellen we altijd 's avonds en hij zou me nog bellen vanavond zei hij. Misschien heeft hij ineens plannen? Er gaan allerlei scenario's door mijn hoofd heen, dus ik besluit even een douche te nemen om mijn hoofd leeg te maken. Daarna poets ik mijn tanden en ga ik in mijn bed liggen, ik heb geen zin om op te ruimen, dat komt morgen wel. Mijn ogen blijven gefocust op de chat met Rob, alle appjes zijn aankomen, maar hij heeft er geen één meer gelezen, was hij maar gewoon hier bij mij, in mijn armen, dan wist ik in ieder geval zeker dat hij veilig was.