အချစ်ဟူသည်

အချစ်ဟူသည် (၄)

ဘုန်းမင်းခန့်သည်ယခုဆိုလျှင်အသက်၂၇ပြည့်၍ မိဘ၏လုပ်ငန်းများကိုဦးစီးကာ ဟော်တယ်လုပ်ငန်းများတိုးချဲ့ကာလုပ်‌ေဆာင်‌ေနသည်။သူသည်ဖြောင့်တန်းနက်မှောင်သောမျက်ခုံးတန်း လေးကျ မကျတကျ မေးရိုး ၊မထူမပါးသောနှုတ်ခမ်းသား၊ရှည်လျသောအရမ်းမောင်းကြောင်း မိန်းကလေးများအကြားရေပန်းစားလှသည်။သိုသော် သူမနှလုံးသားကိုသိမ်းပိုက်ထားသော်မဟေသီမှာ သူရဲ့‌သူငယ်ချင်း‌သက်ထားနွယ်ဖြစ်သည်။သူမသည် သူကဲ့သိုပင် လူကုံထည်အသိုင်းဝိုင်းက ဖြစ်၍ အင်မတည်ချောလှသည်။ချောသည်ကိုသူမက ဒဂုံ စီးပွားရေးတက္ကသိုလ်ရဲ့ the whole queen ဖြစ်သည်။ သူနဲ့သူမ တွဲသည်မှာ ၇နှစ်ကျော်ဖြစ်၍ အင်မတန်းလိုက်ဖက်၍ လူတိုင်းအားကျရသည့်အတွဲဖြစ်သည်။ ရုံလေးသည် မီးမီး မရှိတော့၍ ကိုကို့ကိုအပိုင်ရမည်ဟုတွေးထားသော်လည်း မှန်းချက်ကလွှဲမှားခဲ့သည်။ကိုကိုသည် သူ၏သူငယ်ချင်းမလေးနဲ့မေတ္တာာမျှကာ သူမအသဲအားကွဲကြေစေခဲ့သည်။သို့သော်သူမလက်မလျော့ပါ ကိုကို့ကို သူပိုင်ရမယ်ဟုသူတွေးထားပြီးသားဖြစ်သည်။နေ့လည်း၁၂နာရီခွဲကျော်၍ နွယ်သည်မောင့်အားဖုန်းလည်းဆက်လိုက်သည်။‌မဆက်‌၍လည်းမရပင် မောင်သည် အလုပ်အရမ်းလုပ်သူဖြစ်သည်။ထမင်းစားချိန်ဆိုလည်းမမှန်ပေ၊သူမသတိမေးမှတာ နွယ်‌ရှိလို့မဟုတ်ရင်မောင် အစာအိမ်ဖြစ်နေပြီဟုပြောတတ်သေးသည်။သူမတွေးနေတုန်း ဟယ်လိုနွယ် ဟုမောင့်သံကြားတော့ အတွေးများလွင့်ပျံ၍ ထမင်းစားချိန်ကျော်ပြီမောင်စားတော့လေ မောင်မစားရင် ကြာရင်ရောဂါဖြစ်လိုပ်မည်ဟု ဂရုဏာသံဖြင့်သတိပေးတတ်သော ချစ်သူလေးကိုအကြင်နာပိုရပြန်သည်။ဟုတ်ပါပြီနွယ် မောင်စားတော့မယ် မောက် အလုပ်ရှုပ်နေလို့အားမှပြန်ဆက်မည်ဟုပြောကာချသွားလေသည်။မောင်သည် အဲ့လိုဘဲ တည်ငြိမ်၍အနေတည်သုပင်ဖြစ်သည် အမှန်သူမသည်မောင့်ကို ၁၆နှစ်တည်းကပင် မောင့်ပိုစတင်ရင်ခုန်ခဲ့ရသူဖြစ်သည်။မောင်သည် အခြားမည်သည့်မိန်းကလေးများနှင့်အရှုပ်မရှိသောလည်းမေထားရုံဟူသောသူမနဲ့အလွန်ရင်းနှီသည်။ဒါကိုသူသဝန်တို့လှသည်။မောင်သည်သူမဟုတ်သောအခြားအမျိုးသမီးနှင့်အရင်ဆုံတွေ့စေသည့်ကံကြမ္မာက်ုလည်းစိတ်ဆိုးမိသည်။ထိုသို့သဝန်တိုသလျှင်မောင်က မောင်သာရုံလေးကို ညီမလေးထက်ပိုမယ်ဆိုနွယ်ကိုချစ်ခွင့်ပန်ပါ့မလားဟုမောင်က တုံးတိပြောတတ်သေးသည်။မောင့်အကြည့်တွင်ထိုကလေးမကိုညီမလေးထက်မပိုသာသိသောလည်းထိုကလေးသည်မောင်ကဲ့သို့မဟုတ်ပင်သူသိတာပေါ့မောင် ကိုသူမချစ်နေသည်ဆိုတာကို။နွယိကစချစ်သူပြီ"မောင့်ကိုလက်မလွှတ်နိုင်ပါ မောင်ကိုသူမသာပိုင်ဆိုင်ရမည်ဟု ဧကန်တွေးထားသည်။ရုံလေးဒီနေ့ကိုကို့ဆီအလည်သွားခဲ့သည် ။ကိုကိုကြိုက်သော ထမင်းနှင့်ဟင်းကိုကိုယ်တိုင်ချက်ကာ ကိုကို့ကိုသူ့လက်ရာအားစားစေချင်သည်။ကိုကိုရေ ရုံလေးပါဝင်လာလို့ရမလားဟုတံခါးခေါက်ခါဝင်လာသည်။ထိုအခါ ဝင်လာလေ ရုံလေးဟုကိုကို့အသံကြားတော့ရုံလေးဝင်သွားခဲ့သည်။ရုံလေးသည် ထဘီ ရင်ဖုံးလေးသညဝတ်ရင် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်သည်ပုရိသ ယောကျာ်းတိုင်းဆွဲ‌မက်လောက်အောင်လှပ၍ သူမ၏ရှည်လျားသောဆံနွယ်နှာဖြောင့်စင့်၍ တင်မစုံပေါ်မှာဝဲနေသည်။ထိုသိုလှသော်လည်းဘုန်းမင်းခန့်မျက်လုံးထဲတွင်ညီမတစ်ဦးထက်မပိုပေ။ကိုကိုသည်အဲ့သလို လူကြီးလူကောင်းဆန်လွန်းသည်။ကိုကို့ဖို့ထမင်းဟင်းယူလာတာ။ဟုတ်လားကိုကိုမစားရသေးတာနဲ့အတော်ဘဲ ဒါဆိုရုံလေးပြင်ပေးမယ်ဟုပြောကာ ပြင်ဆင်ပေးလေသည်။ရုံလေးဟင်းတွေကမွှေးနေတာဘဲကိုကို တော့ ရှယ်ဘဲပွပြီ ဟုပြောက မိန်ရည်ရှက်ရည် ‌စားသောက်လေးသည်။ရုံလေးစိတ်ထဲတွင်ကိုကို ဇနီးနဲ့တူနေသလိုခံစားရ၍ပြုံးပြောနေမိသည်။ညဘက်အိမ်ပြန်ရောက်သောအခါ သားလုပ်ငန်းကိစ္စတွေအဆင်ပြေလားဟု ‌အဖေကမေးလေသည်။ပြေပါတယ်ဖေဖေဟုပြောလေသည်။သာမနက်ဖန်စောစောပြန်လာခဲ့နော် ။ဘာလို့လည်းဖေဖေ။ထိုအခါမေမေက မနက်ဖန် မီးမီးပြန်ရောက်မှာမို့သက်လွင်တို့က နှုတ်ဆက်ပွဲလုပ်ပေးမယ်တဲ့။ဟုတ်လားမေမေ ချစ်လေးပြန်လာတော့မယ်ပေါ့။ဟေ မင်းဘလိုခေါ်လိုက်တယ်ဟုမေးသူမှာ ဖေဖေဖြစ်သည်။မင်းနော် ရုံလေးလားမီးမီးလား သေချာခွဲနော်ဟုပြောလေ‌သည်။ဟာဖေဖေကလည်း ချစ်လေးရောရုံလေးရောက သားညီမအရင်းလေးတွေလို့ချစ်ရတာပါ အဖြူဆုံးမေတ္တာနဲ့ပါ။သားမှာ နွယ်လည်းရှိနေတာကို ဖေဖေရယ်။ဒီမှာ ငါကတော့မင်းကိုသမီးလေးနှစ်ထဲက တစ်ယောက်နဲ့ဘဲသဘောတူတယ်ဒါပဲ။တော်ပီအဖေရာချစ်လေးပြန်လာမှာမို့ပျော်နေတာ အပျော်မပျက်ခြင်ဟုပြောကာ ထမင်းစားခန်းမှထွက်သွားလေသည် ။အဖေဖြစ်သူသည်သက်ပျင်းချကာကိုယ့်ချစ်မိသူဘယ်သူလည်းတောင်မသိသောသားအားရင်လေးမိသည်။2555ရက်ရှိပြီ ချစ်လေး ညီမလေးကို့ကို့ဆီကနေ ထွက်သွားတာ ပြန်လာပါတော့ကလေးရယ် ကိုကိုမြင်ချင်လာပြီ။မနက်ဖန်ကြ ကိုကို့ကလေးလေးဘလိုတွေပြောင်းလဲနေမလည်းသိချင်လှသည်။ဒိုင်ယာရီလေးရေးကာ စာအုပ်လေးပိတ်၍အိပ်ခဲ့သည်။