we broke up, mom • hyunmin

5

🦭

Hastaneye annemin yanına gitmiştim sabah. Doktoru durumunun kötüye gittiğini söylemişti. Tedavilere cevap vermiyormuş. Onun için çok endişeleniyordum. Yıllardır bu illetle başa çıkmaya çalışıyordu. Bünyesi en başından beri çok zayıftı. Ona bir şey olacağından çok korkuyorum, belli etmesem de.

Çorbasını içirdikten sonra hastanenin dışarısına gezdirmeye çıkardım.

"Seungmin."

"Efendim anne?"

İleride gördüğüm banka yaklaştım. Oturması için tekerlekli sandalyesindeki bedenini sıkıca tuttum ve oturttum.

"Hyunjin'den hiç bahsetmiyorsun son zamanlarda. Bir problem mi var?"

Duyduğum isimle gözlerim dolmaya başladı.

"Bilmiyorum anne. İyi gitmiyor ilişkimiz."

Biraz bekledikten sonra tekrar konuşmaya başladım.

"Aradan iki hafta geçti... O mesajdan sonra neredeyse hiç konuşmadık anne."

Gözlerimden yaşlar akmaya başladı.

"Onu çok özledim."

Annemin de ağlamaya başladığını gördüğümde gözyaşlarımı sildim. Onun da ağlamasına sebep olmuştum.

"Özür dilerim Seungmin."

"Ne için anne?"

Annem ellerini benim ellerimin üstüne koydu ve konuşmaya devam etti.

"Bu zamana kadar sana böyle davrandığım için."

Neden bahsettiğini anlamaya başlayınca gözlerim tekrardan doldu.

"Sorun değil anne... Gerçekten."

Annem ellerini 'hayır' dercesine salladı.

"Sorun olduğunu biliyorum."

Oturduğu yerde dikleşti ve dolu gözlerime baktı.

"Lafımı kesmeden dinle beni."

Başımı onaylarcasına salladım ve dinlemeye başladım.

"Seungmin, sen... beklenmeyen bir bebektin. Ablandan sonra ekonomik durumumuz kötüleşmeye başladı ve ikinci bir çocuğa sıcak bakmadık. Fakat baban gerçekten bir erkek çocuk istiyordu. Bu yüzden beş sene sonra sana hamile kaldım ve bir oğlumuz olacağını öğrendiğimizde baban çok sevindi. Bundan asla pişman değilim Seungmin. Ama o zamanki psikolojimle şu anki aynı değil. O zamanlar çok tedirgindim. İkinize nasıl yetişeceğimi bilmiyordum. Baban sabahtan akşama kadar çalışıyordu. Bana yardım edecek kimsemiz yoktu. Bakıcı tutacak paramız da. Zor dönemler geçirdim Seungmin. Hem yaşımın küçük olması hem de iki çocuğumun olması... İntihar etmeye kalktım ama yapamadım. Sizi bırakamadım. Babanın size bakamayacağını biliyordum. Bencilce düşünemezdim. Bu yüzden vazgeçtim. Ama kabullenemedim de Seungmin. Stres ve üzgün olmam, bağışıklılığımın da düşük olması sebebiyle bu lanet hastalığa yakalandım. Yıllardır acısını çekiyorum, maalesef sana da çektirdim bu acıyı. Bu zamana kadar sana böyle davrandığım için özür dilerim oğlum. Beni affedebilir misin?"

Dinlediğim şeyler yüzünden çoktan akmaya başlamış olan gözyaşlarım daha da hızlanmıştı. Daha fazla dayanamayıp kendimi annemin kolları arasında bulmuştum.

İşittiğim onca şeyden sonra ona sarılmak ilaç gibi gelmişti. Umarım onun da bu zamana kadar beklediği ilaç benimdir ve daha fazla vakit kaybetmeden iyileşir.

"Seni seviyorum anne."

"Ben de seni seviyorum oğlum."

⭐