1.BÖLÜM

104 35 112
                                    

Ev neydi?

Daha doğrusu ev ne demekti ?

Dört duvar bir çatımıydı, yoksa bazılarının dediği gibi bir insan mıydı ,ya da kendini huzurlu ve güvende hissettiğin yer miydi ?
Peki benim evim ? Ben kendimi nerede evim gibi hissediyorum

Şuan yaşadığım dört duvar mı ?

Hayır

Peki kendimi huzurlu hissettiğim bir yer mi ?

Öyle bir yerde yoktu ki

Peki o zaman ben nereye aidim mesela benim evim nerede

Neden kimsenin vazgeçilmezi değilim

Neden kimse bana değer vermiyor

Neden bunları yaşadım

Neden insanlar beni kaybetmekten korkmuyor

Neden kimse paramparça,çığlık çığlığa bağaran küçük bir umuda bağlı olan ruhumu görmüyor.

Neden,Neden,Neden...

Bu zamana kadar hep kendimi sorgular bir şekilde yine kendimi haksız çıkarmaya çalışırdım ama zaman geçti artık büyüdüm ve olgunlaştım,suçun bende değil kötü zihniyetli insanlarda olduğunu anladım
Peki bu kalbimdeki boşluk nasıl kapanacaktı? Daha doğrusu kim kapatacaktı kendine bile hayrı olmayan sözde ailem mi ? Yoksa olmayan arkadaşlarım mı

Pekala o zaman başlayalım...

Aralık ayındayız ve kar yağıyor camın önünde oturmuş elimdeki dumanlı kahve ile napacağımı düşünüyorum

En çokta gerçek ailemin onlar gibi olmasından korkuyorum umudumu kaybetmek istemiyorum ama bu hastalık gün geçtikçe beni bitiriyor hissediyorum...o hastane kapısından yıkık bir Bade çıkalı bugün tam olarak  1 hafta oluyor ben bunları düşünürken kapı zili evin içini doldurdu

     Ahmet:Bade buraya gel!!!
Evet çok sevgili babam(!)pardon üvey babam beni çağırdı Allah bilir kim geldi yine bana ne yaptıracak yüzümdeki ve boynumda ki yaraları kapatıp alt kata indim salona girdiğimde bana çok benzeyen bir adam ve yanında bir kadın bana özlem,sevgi ve şefkatle bakıyor fakat ben bu duygulardan geçeli çok oldu kadın beni gördüğünde direk gözleri doldu adamında öyle tam ne olduğunu soracaktım ki
Ahmet:Bade git hazırlan bunlar senin gerçek ailen olduğunu söylüyor. dedi

İşte şimdi şoka girdim ben onları nasıl bulcam derken onlar beni bulmuştu...

Bir kaç saat sonra

Şuan arabadayım evet arabadayım onlar yani Karan bey ve Defne hanım gerçek ailem çıktı. Ne hissedeceğimi bilmiyorum çünkü duygularım benden alındığında 9 yaşındaydım. Ayrıca onlarında üvey kızı yani Eda gerçekten çok garipti aynı Ahmet ve Yıldıza benziyor onlar kadar kötü...
Lüks ve büyük bir evin önünde durduğumuzda içimden 3 kişi için büyük bir ev değil mi diye düşündüm fakat Defne hanım ve Karan bey güldüğüne göre dışımdan söyledim

YENİ HAYATHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin