Uni✔
"ငါအဆင်ပြေဘူး မောင်"
ခပ်တိုးတိုးရေရွတ်ရင်း လက်ချောင်းသွယ်သွယ်တို့ကလည်းတစ်ခုခုကိုချရေးနေသည်။
"မင်းမရှိလည်းငါအဆင်ပြေမယ်ထင်ခဲ့တာ"
နှစ်ခမ်းဖူးလေးဟာပြုံးယောင်သမ်းပြီးပြောနေသော်လည်း မျက်ဝန်းထဲတွင်တော့မျက်ရည်စတွေဟာပြည့်နှက်နေသည့်ကောင်လေးဟာ မည်မျှပင်နာကျင်နေသနည်း။
"ငါလေ...ငါ မင်းကိုအများကြီးသတိရတယ်"
ချရေးနေသည့်စာအုပ်လေးထက်တွင်မျက်ရည်စတွေဟာ ဟိုတစ်ပေါက်ဒီတစ်ပေါက်နှင့်စိုရွှဲသွားတော့သည်။
"ငါတွေးနေတာကလေ ငါသာ..မင်းကိုမထားခဲ့ရင်အခုချိန်မှာငါတို့ပျော်ရွှင်နေလောက်မယ်ထင်တယ်"
"ဒါပေမယ့်မင်းကအခုတော့အဆင်ပြေနေတယ်ထင်ပါတယ်"
"မမေ့နိုင်သေးဘူး ငါမင်းကိုမမေ့နိုင်သေးဘူး"
"ဒါပေမဲ့ငါအတတ်နိုင်ဆုံး ကြိုးစားပြီးနေနေပါတယ်"
"သတိရတယ်မောင်ရဲ့"
အရှေ့ကဘူးလေးတွင်ရှိနေသော ခြောက်ကပ်နေသည့်နှင်းဆီပန်းလေးကို ထိကိုင်ရင်းအတွေးတွေဟာလွန်ခဲ့သည့် အချိန်တွေဆီခဏတာပြန်ရောက်သွားရင်....
"မောင် ဒီနှင်းဆီပန်းတွေကိုကြည့်ပါဦး
လှတယ်"
"ဂယူနဲ့ဆိုလိုက်မယ်ထင်တယ် ပန်ချင်လားဂယူ"
"ငါကယောင်္ကျားလေးလေမောင်"
"ယောင်္ကျားလေးက ပန်းမပန်ရဘူးလို့ဘယ်သူအမိန့်ထုတ်ထားလို့လည်း"
"အဲ့လိုတော့မဟုတ်ပေမယ့် ဖေဖေက ငါပန်းပန်တာမကြိုက်ဘူး"
"....."
"ငါငယ်ငယ်က ပန်းတွေကိုအများကြီးကြိုက်ခဲ့တာ"
"အဲ့ဒါ့ကြောင့် မေမေကငါကြိုက်တဲ့ပန်းတွေကိုဝယ်ပြီးငါ့ကိုပန်ပေးခဲ့ဖူးတယ်"
"ဒါပေမယ့်ဖေဖေက မကြိုက်လို့ငါ့ကိုမပန်ပေးဖို့ပြောတယ်"
"ငါအဲ့တုန်းကနားမလည်ခဲ့ဘူး ကလေးဆိုတော့ကိုယ်စိတ်ပျော်ရာကိုယ်လုပ်တတ်တာ အဲ့တော့မေမေ့ကိုအတင်းပန်ပေးခိုင်းတော့ မေမေကပန်ပေးတယ်"
YOU ARE READING
Opening Sequence
FanficKang Taehyun X Choi Beomgyu လူတွေကဘဲ အချစ်ကိုရူးသွပ်နေကြတာလား ဒါမှမဟုတ် အချစ်ကဘဲ လူတွေကိုရူးသွပ်အောင်လုပ်နေတာလား?
