Gitmek gerekir bazen, Fazla yormadan, Daha çok bıktırmadan. Eğer vaktiyse; Ardına bile dönüp bakmadan. Can Yücel
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Başımı kaldırdığım yastıktan cama bakarken hava yeni aydınlanıyordu. Sıcacık olan vücudumu yatakta kıpırdatırken ayağa kalktım. Uzun bir uyku iyi gelmişti.
Kalbimde bir ağrı vardı. İsmini koyamadığım bir şey...
Kalbime ağrılar giriyordu. Sanki hançer saplanıyordu yüreğime. Kıpırdamak istiyordum ama ellerim bağlıydı. Konuşmak istiyordum ama ağzımı açamıyordum. Yürümek istiyordum, koşmak, rüzgarın beni esir almasını istiyordum. Kaçmak istiyordum... Kendimden, yaşadıklarımdan...
Kalktım ayağa, derin nefes alıp yatağın altından valizimi çıkardım. İyice düşünmüştüm. En doğrusu buydu. Gitmem gerekiyordu, Ege'den, ona sahip olamamaktan...
Kaçmam gerekiyordu aşktan, onun zehirli havasına solup ona hapsolmadan gitmem gerekiyordu. Gardırobumu açıp bütün kıyafetlerimi gelişi güzel valizin içine koydum. Bir bölmeye elbiselerimi diğer bölmeye de masadan aldığım şiir defterimi koydum. Valizimi tam kapatırken gözüm sardunyalara ilişti. Ege'nin bana getirdiği sardunyalara...
Onu burda ölüme terk etmek istemiyordum. Ona toprağıyla yaşam vermek istiyordum. Ama onu yanımda götürürsem ömür boyu vicdan azabı çekerdim. Onu gördüğüm an Ege'yi hatırlardım. Her şeyden kaçmaya çalışırken peşime kaçmak istediğim şeyleri takardım. Bunu yapmamalıydım.
Valizi kapatarak onu yere indirdim. Yatağın başına otururken yatağın yanında bulunan komidini açtım. İçinde olan siyah küçük kutuyu elime aldım. İçini açarak ucunda melek olan kolyeye baktım. Her şeyden kaçardım da, babamdan kaçamazdım. Bu kolyeyi bana babam almıştı küçükken, babam bana meleğim derdi hep. Küçükken hiç sevmezdim demesini meğer beyaz tenimdenmiş. Şimdi anlıyordum babamı, her şeyden kaçmaya çalışırken bir ela göze tutulup kalmayı...
Ona hiç dokunamayacağımı bildiğim halde onun bir dokunuşuyla buz tutmuş kalbimin alev alev yanacağını hissetmek de neyin nesiydi. İnsan aşık olunca napardı? Karşındakinin onu istemeyeceğini bile bile aşık olabilir miydi insan?
Kolyeyi sırt çantama koyarken çekmecede ki babamla fotoğrafımı gördüm. Ne yapacağımı bilemedim, gözlerimden akan yaşların esiri olmuştum adeta. Fotoğrafı elime alıp babamın yüzüne dokundum. Gözyaşlarım fotoğrafı ıslatırken, anladım hayatı...
Sevmek ömür ister baba, Ben sana bir ömrümü veririm. Bir ömür yaşarsam eğer; Ben hep yine seni severim.
Öyle özlemişim ki babamı, onun o sıcak yüreğini...
Beni sıcacık sarmasını, sadece onun göğsünde huzur bulduğumu... O kadar özlemişim ki.
Ne yapacağımı bilemedim o an. Ne göz yaşlarımı durdurabiliyordum, ne hareket edebiliyordum. Durdum öylece...
