imkansız bir aşk denir| Cengiz Ünder✓

Bölüm bir

Bu hikaye bir kişi yüzünden(K.A) yazıldı, o okumayacak siz okuyun :")

Son anda Cengiz'e uyarlamaya karar verdim. Kısa hikaye tadında olacak.

💔

Elisa...

Aşk, güzel bir şeydi.

Kimine göre karşılık bulunca kimine göre karşılıksız olunca.

Kulağa komik gelebilir, 'karşılıksız aşk güzel mi olur?' diyenler olabilir. Evet çoğu aşk karşılıksız olunca daha güzel olur.

Bir beklentiye girmeden, sadece sevmek. Çok sevmek.

Tabii bunun zararları da var takıntılı bir hale gelmesi mesela.

Belki çoğu kişiye göre ben bir takıntı olabilirim. Ki bana kalırsa da öyle gibi duruyor biraz. Yoksa kim sekiz sene önce hoşlandığı çocuğu unutamaz ki?

Herkeste onu arar ama bulamaz ki?

Ben bulamadım, çok aradım onun gibi olan birini fakat bulamadım. Belki daha iyilerini bulurum diyerek çıktığım yolda hep U dönüşü yapıp onun kapısına gittim. Elim boş, gözüm yaş bir şekilde geri döndüm hep.

Telefonumda açık duran resmine bakarken aklımda tek bir cümle yankılandı, sessizce fısıldadım o cümleyi.

"Olacak olsaydı nasıl olurdu?"

Beni, ben olduğum için çok sever miydi?

İyi bir ikili mi olurduk kötü bir ikili mi?

Mutlu olur muyduk?

Onun kapısına gidip geri dönmeseydim, o zili çalsaydım açar mıydı bana kapılarını yoksa duymamazlıktan mı gelirdi?

Bu düşünceler aklıma geldiği her anda beni etkiliyor, düşüncelere kapılmadan edemiyordum.

Tekrar hesabına girdim profil resmine baktım. Esmer tenli, mavi gözlü ve yüzünü süsleyen sakallarıyla gözümde en yakışıklısı o'ydu.

Cengiz.

Cengiz Ünder.

Aklımdan çıkmayan o isim.

Gecenin bir vakti yine zihnimde dolanıp beni meşgul ediyordu. Bir şarkı açıp diğer sosyal medyalarını incelemeye başladım.

"Birden, geldin aklımdan içimden
Kalbimde bitmeyen bir parça en temiz yerinden
Sahiden ekleyen en aptal halime gülen
Sana kızgın sana hasret yine ben, yine ben..."

Şarkı nakarata geçerken profil fotoğrafını büyütüp mırıldandım sessizce, "Kusura bakma seni unutamadım, bu benim hatam ne yapsam olduramadım."

Şarkı arkada çalmaya devam ederken bir damla yaş süzüldü gözümden, "Zaman geçti, içimdeki sevdan geçmemiş."

///////

"Uçağı kaçıracaksın Elisa, hadi."

"Tamam anne hazırım."

Annemlerle kısa bir vedalaşma faslından sonra çantamı ve ufak el valizimi alarak havalimanına doğru gitmek için evden çıktım.

Taksiye bindim, telefonumu açarak gelen mesajlara kısa sürede cevaplar verdim. Galerime girip öylece fotoğraflara bakarken bir anı bildirimi geldi.

Tıklayıp anıya baktığımda derince yutkundum.

Cengiz'in beni reddettiği günle ilgili bir anıydı bu.

Zamanında ortak arkadaşımız, ona fotoğrafımı atmıştı 'senden hoşlanıyor.' diyerek Cengiz, fotoğrafımı görünce ilk bir 'oooo' dese de sonrasında olmayacağıyla ilgili mesaj atarak beni kısa yoldan reddetmişti.

Tek kızgınlığım arkadaşımaydı.

Eski arkadaşıma.

Belki direkt senden hoşlanıyor demek yerine düzgünce tanışın falan deseydi şu an konu başka olabilirdi.

Yine beni bir 'acaba nasıl olurdu?' sorusu aldı.

Bir bilinmezlikte yüzerken ineceğim yere geldim hemen inip
havalimanına doğru yürüdüm.

Seminer için Ankara'ya gidiyordum.

İzmir'den direkt uçuş bulamadığım için aktarmalı gidecektim.

İlk önce İstanbul'a oradan Ankara'ya.

//////

Ankara için uçağa bindim nihayet, yerimi ararken yerimde oturan bir kadın gördüm beni görür görmez gülümsedi, "Burası mı yeriniz?" dediğinde kafamı salladım hafifçe gülümseyerek.

Kahverengi gözlerimi kadının üzerine dikmiş kalkması için beklerken yine konuştu "Acaba yer değişsek olur mu? Eşim ve çocuğumdan ayrı bir yer vermişler de bana." diye açıklama yaptığında "Olur." dedim gülümseyerek.

Gösterdiği yere oturarak bekledim, ön koltuğumda oturan küçük bebek bana dönüp sevimli hareketler yaparken ona bakıp güldüm. Sevimlilikler yapmaya başladım gülmesi için karşılığını tatlı bir şekilde alırken geriye doğru yaslandım.

"Hanımefendi, pardon yerime oturmuşsunuz?" diyen sesle kafamı kaldırdım gördüğüm yüzle  gülüşüm söndü öylece dona kaldım adeta.

Cengiz karşımda, mavi gözlerini kahvelerime dikmiş bakıyordu.

💔

devam edilsin mi?