SAPLANTI

bir

Selamlar.

Bu benim ilk kitabım bebeklerim hikâyede herhangi bir hatam varsa özür dilerim.

Hikayeyle ilgili görüşlarinizi yorumlarda paylaşırsanız çok sevinirim 🫶🏻

Hava çok soğuktu ellerimi cebime koydum bu nedenle.
korkuyordum hemde çok korkuyordum kalbim o kadar çok hızlı atıyorduki göğüs kafesim kırılacaktı adeta. adımlarımı hızlandırdım vazgeçmemek için kurtulmam gerekti artık içimdeki panik nedeniyle vücudum yanıyordu adeta.
Otogara gelmiştim nihayet
Otobüse binip yerimi aldım

Kapşonumu kafama geçirdim tanınmamak için o manyak yokluğumu fark etmek üzeredir
Bu nedenle gittikçe tedirgin oluyordum.

Otobüsün kalkmasına daha vardı kahretsinki çabucak ayrılmak istiyordum bu şehirdin çünkü onun beni bulma korkusu beni çok panik ediyordu.

Başka şeyler düşünmek için kafamı yoruyordum fakat olmuyor du lütfen artık hareket etsin bu otobüs Allah'ım.

Sonunda otobüsün motorunun çalışmasıyla gideceğimi anladım o kadar çok rahatlattıki bu ses beni anlatamam.

Yaklaşık on dakikadır yoldayız o kadar çok huzurluydumki uzun zamandır bu kadar çok rahatladığımı hatırlamıyorum.

Kafamı koltuğu yaslayıp derin bir nefes aldım nefes almamla beraber otobüsün ani freniyle neye uğradığımı şaşırdım aldığım nefes zehir olmuştu bana.

Ayağı kalktım ne olduğunu görmek için fakat fark ettimki otobüsün önünü siyah bir araba kesmiş arabayı görmemle beynimden vurulmuşa döndüm

Bu Pusat'ın arabasıydı bu bir kabus olmalı napıcaktım ben şimdi.

Olduğum yere geri oturdum bu adamdan kurtulamıcağımı hayat tokat gibi vurmuştu yüzüme.

Oturduğum yerde yok olmak istermişcesine küçüldüm yanağımdaki ıslaklıkla ağladığımı fark ettim bu göz yaşı hayel kırıklığından ibaretti kendime olan hayal kırıklığımdı ama yine yapamamıştım beceremedim yine Pusattan kurtulmayı bu o kadar çok canımı yakıyorduki.

Otobüsün kapıları açıldı adımları yeri sarsıcak cinstendi sinirini içindeki ateşin sıcaklığını oturduğum yerde hissetmiştim sanki.

P:NEFES!

O kadar şiddetli bir bağırıştıkı bu kulak zarımın patlamaması bı mucize misali.
İsmimi ilk kez böyle işitmiştim ismimin nefes olduğuna lanet ettim bir kez daha ismimi onun ağzından duyduğum her an için.

Yanıma gelmişti başımın üstündeki bakışları hissediyordum
Beni saçımdan tuttuğu gibi sürüklemeye başlamıştı.

Bu hareketine alışıktım ama bana ilk defa insan içinde böyle davranıyordu o kadar çok utanmıştımki.
İnsanların bakışlarını üzerimde hissediyordum.

Kimse tepki göstermiyordu herkes yaşanan bu korkunç duruma göz yumuyordu bu beni bir kez daha şaşırtmışdı insanlar ne kadar zalimdi hayret ediyordum bazen.

Saç diplerimdeki acı paha biçilmez seviyeydi daha önce saçımı hiç bu kadar sert çekmemişti ondanki bensizlik korkusunu hissediyordum.

Daha öncede ondan kaçmıştım ama hiç bu kadar uzaklaşmamıştı benden.

Otobüsten indirdi beni arabanın kapısını açıp içeri fırlattı adeta hemen kendimi düzelttim elim istemsiz saçlarımı gitti.

Canım o kadar çok acımıştıkı çünkü bı an kafa derim koptu zannettim resmen kafamın yerinde olup olmadığını kontrol ettim bu ne kadar acı verici değilmi.

Ön koltuğa bindiği gibi arabayı çalıştırdı lastiklerin çığlık atması korkumu yine tetiklemişti.

Hiç ses yoktu bu ölümden önceki sessizlik gibiydi kim bilir belki beni bu sefer öldürürdü gerçi bu benim için bir ödül olurdu.

Çok korkuyorum yol hiç bitsin istemiyordum bana yapacakları şeyler ister istemez gözümde canlandı.

Bu düşünceyle Gözümden bir yaş daha intihar etmişti kalbim sıkışıyordu adeta bir an olsun kapıyı açıp atlamak geçti içimden.

Kafamı kaldırıp ona bakmak istemişt fakat Arabanın aynasından göz göze geldik gözlerini görmemle kafamı eymem bir oldu o kadar çok derin bakıyorduki yangını hiç sönmeyecek bir ateş gibiydi adete

Direksiyonu o kadar çok sıkıyorduki elindeki damarlar bir an olsun patlıcak zannettim.

Arabanın durmasıyla eve geldiğimizi farkettim arabadan inip benim kapımı açtı bu sefer kolumdan tuttu beni.

Kapıdaki çalışanlar bana acıyarak bakıyordu adeta hiç kimse beni bu caninin elinden kurtarmaya kalkışmadı bı umut belki belki beni kurtarırlardı die kafamı kaldırıp bakmak istedim fakat kafamı kaldırmamla Polat kolumu dahada sıktı sanki hissetmişti yardım isteyeceğimi.

O kadar çok canımı yakmıştıkı sanki kemiklerim parçalanmıştı
Kesin morarıcaktı kolum.

Merdivenlere yöneldi merdivenden çıkarken konuşmaya başladı

P:KİMSE KALMASIN EVDE.

bu sefer anlamıştım canım çok yanacaktı ama çok fazla.

İçimden dua ettim gitmesinler die ama boşaydı herşey pusat herkesi ezer geçerdi çok güçlüydü o.

Beni yatağa atıp kapıyı kitledi üstüme doğru gelmeye başladı eli kemerine gitti ilk başta kemerle sırtıma vuracak sandım ama bakışlarından dolayı vazgeçtim bu seferki işkencesi benim kanıma işleyecekti.

Kemerin tok sesi odada yankılandı adeta gözlerini bir an olsun mavilerimden ayırmadı bunu yaparken.

Pusat daha önce asla bana dokunmamıştı o kadar çok hayrete düşürmüştüm ki bu bir kâbus olmalıydı ben daha çok küçüktüm.

Yalvarmaya başladım adeta.

N:pusat yalvarırım yapma bana bunu yapma döv bağır çağır ama bunu yapma

P:bu sefer kurtulamıcaksın nefes seni uyardım belliki seni çok şumartmışım zamanı geldi artık karıcım.

N: Pusat lütfen ne istersen yaparım bak ben daha çok küçüğüm kaldıramam.

P: haklısın karıcım altımda inlarken zevkten bayılcaksın.

N: Allah belanı ver-

Konuşmamla dudaklarıma kapanması bir oldu.

Evet nasıl buldunuz.

Arkadaşlar burda kestim şimdiden söyleyeyim somut sahneler olacaktır bir sonraki bölümde devam edicem

Düzenli olarak bölüm atıcam lütfen oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın asklarım.

760 kelime 😮‍💨