Falling Into Your Eyes (CHAPTER 1)

Prologue

"You're home!"

Nawala ako sa concentrate nang marinig ko ang boses ni Ven. "Yes.. I'm home." Sabay tingin ng masama sakanya. Bumalik nako sa pag cconcentrate sa ginagawa ko.

Tumawa si Ven "Kakarating ko lang ang sama na agad ng tingin mo sakin. Nagulo ba kita? Hindi nako sumagot at nagfocus nalang sa ginagawa ko.

" Oo nga pala, sasama kaba? "

Napahinto ako sa ginagawa ko at napatingin kay Ven na may pagtataka sa mukha."Sasama? Saan?"

"Hays, ayan kasi sa sobrang busy di na naisipang magcheck muna ng messages.. Baka napapabayaan mo sarili mo ha pag wala ako, sa pagcheck palang ng messages kahit isang segundo di muna magawa." Sabay ngiti sakin. Dali dali ko namang binuksan ang aking cellphone at tinignan ang aking mga messages.

"Nabasa mona?"

Hindi ko napansin ang tanong sakin ni Ven, I'm so busy reading all the messages. "Shocks, dami na palang messages!" While scrolling nakita ko ang dati naming gc, nung high school pa kami. "Reunion?.."

"Hoy, bakla!" sabay tapik sa likod ko. "H-huh? A-ano?"
"Gulat na gulat? O ano, sasama kaba?" Hindi ko alam ang isasagot ko.. "Ano? Titignan mo lang ako? Pag hindi ka sumagot, I'll take that a no."

"Sasama... Kaso parang ayoko, na gusto ko. Ewan!" Hinatak ako ni Ven papunta sa salamin "Alam mo, hindi ka talaga sigurado sa buhay. Kung ako sayo magbihis kana, mag ayos kana at ng makaalis na tayo." Sabay ngiti sakin at nag ayos nadin siya.

Tinignan ko ang sarili ko sa salamin. "Omg! Ang haggard ko tignan, Ven!" napasigaw ako sa nakita ko sa salamain, ako paba to? Grabe sa sobrang busy ko di kona naccheck sarili ko. Agad agad akong nag ayos ng sarili para makaalis nadin kami.

"Ling? Asan kana? Andun nadaw sila!"
"Eto na! Teka lang inaayos kopa buhok ko!" madaling madali nako na inayos ang buhok ko, at sa pamamadali natisod ako sa nakakalat na gamit ko.

"Aray!" Bwesit naman nagmamadali na nga natisod pa.
"Oh, anyari sayo? Okay ka lang?"
"Hindi ba obvious?! Syempre hindi, o sha tara na nga, mawawala din to."

Nakasakay na kami ni Ven. Saya at kaba ang nararamdaman ko, ang tagal kona din kasing di nameet yung mga high-school schoolmates namin ni Ven. Parang nakakapanibago. After 11 years, ngayon kona lang ulit sila makakasama.

Hindi ko namalayan, nakatulog ako habang nasa byahe kami. "Ling? Wake up, we're here." tinapik ako ni Ven hanggang sa magising ako.

"Andito na tayo? Inaantok pako e" sabay side eye sakanya. Papasok na kami sa restaurant na pag mmeet upan namin. Nasa pinto palang ako, I can already see them. They changes, their appearance changes. Sa ugali? I don't know.

"Lillian! Long time no see, how are you?" Tanong ni Jazmyn, schoolmate namin nung high school.

"Okay lang, ganun padin study padin ang focus"

"Study nga lang ba?" singit ni Ven at parang may pinapahiwatig. After magsalita ni Ven, someone called my name with a unfamiliar voice.

"Lilliana!" napatingin ako sa likod ko na may pagtataka sa mukha.

"How are you? Tagal nating di nagkita ah" nakatitig lang ako sa mukha nya. Do I know him?.. I can't recognize his face. Siguro sa tagal nadin ng panahon na di nagkita kita nakalimutan kona ang iba nilang mga mukha.

"Hello? Do you still recognize me?"

"H-huh?"

"I guess not. Davy Emory Reyes" si Dav? Weh? Totoo ba tong nakikita ko? Naninibago ako. "D-dav? Sorry hindi kita nakilala agad, nag bago kasi yung looks mo e, pumogi kana" ani ko na may pag tawa

"Sa sobrang pogi ko hindi mona ako nakilala, sobra sobra na siguro ang kapogian ko" biglang kindat sakin. Ano ba naman tong tao nato, pero yes I won't deny may itsura naman talaga si Davy simula pa nung high school kami, mas nag matured lang siya now.

"Tara na, andito na yung inorder ko, let's eat!"

Habang kumakain at nagkkwentuhan kami nang biglang may tumawag sakin.

*Phone Rings*

"Ahm, tumatawag si mommy. Labas muna ako para sagutin, excuse me." Sinagot ko ang tawag and then lumabas na muna ako ng restaurant. While walking I accidentally bumped on someone.

"Hello po mommy? Ay, I'm sorry!" I apologize hindi nako tumingin sa nabangga ko kasi kausap ko si mommy sa phone. When suddenly... I hear my name.

"Lilliana Avery Las Heras?" this voice looks familiar.. Na stop ako sa paglalakad, napatingin ako sa likod.

It's him..

"Marcos Kane Hernandez?.."

And again, I only look into his eyes.

And I remember our past.

His eyes still look the same.

But... I cannot feel anything when I look at his eyes.

Fear.

Confused.

Is it a worthy choice? Or a regretful one.