İkimizde konuşamıyorduk birbirimize baktık. Beni teselli edemedi, bağıramadı, çağıramadı. Ama derin derin baktı. Kendimden iğrenmiştim, bu insanlardanda, gezegendende evrendende.
"Jay bu hafta seni kötü gördüm cümlelerin bile yarım. Neler yaşadın hadi anlat bana"
"Ben birini mutlu etmek istedim ama yapamadım"
"Onu mutlumu görmek mi istedin?"
"Aptalca bir şey yaptım"
"Hayır Jay, birine karşı bir şey hissetmişsin bu senin için harika bir gelişme. Anlattığın kişi mi bu?"
"Ama ben onu kaybettim, kazandığım veya kazanabileceğim duygular umrumda değil!" Gözlerim köreldi, sözlerim sertleşmişti ama haklıydım. Sonuçta onu kaybetmiştim değil mi?
2 Weeks Later
Yalnızım, eskisi gibiyim onu öptüğümden beri gerginim. Ağzım bıçak açmıyor kalbim atmıyor sesim duyulmuyor. Kısacası hala çok hastayım ilacımı kaybettikten sonra yatakhanedeyim. Hala uyku ilaçlarım var ve bana yaramadıklarını haykırsamda kurtulamadığım bir çok hapda. Boşverin onu kaybettikten sonra ne önemi var?
Yarın daha zor olacak okula gideceğim zorundayım, bilmiyorum görür muyum ya da daha da delirir miyim? Tek bildiğim ona ihtiyacım olduğu
"Çocuklar çıkabilirsiniz" Derin düşüncelere batıcağım teneffüsmüş kimim var ki?
"Jay!" Neyin nesi bu?
"Seni görmek isteyen biri var" Kapıda dikilen oydu görmek istemiş mıydı iğrenmemiş miydi?
"Jungwon ben"
"Hayır Jay senin suçun değil, kendinden iğrenme lütfen. Seni aradım haftalarca ve yoktun kendimi hatalı hissettim. Senin durumu bilerek çok şey istedim senin yanlışın varsa benimde var"
"Neden kendini bu kadar suçluyorsun hatamı kendim çekiyorum Jungwon bunu yapmana gerek yok"
"Senin cabanı görüyorum da ondan Jay bu beni yaralıyor. Sensiz bende mutsuz hissediyorum"
